SimonZijlemans Resident Evil HD Remaster ziet deze ronde één vraag beantwoord worden: hoe goed was ik? Vanuit artistiek oogpunt is het een interessant vraagstuk en de romanticus zou er opzet in kunnen zien. Uitgever Capcom die nogmaals de kracht van één van zijn beste games onderstreept door ‘m in 2015 gewoon weer de ring in te sturen voor een nieuwe strijd tegen Vadertje Tijd. De realist zal die bewering direct van tafel vegen, want de aanstaande release Resident Evil: Revelations 2 en het gebrek aan liefde in deze overzetting bewijzen louter kapitalistische doelstellingen. Maar intenties tellen niet voor wie eenmaal aan het spelen slaat. De enige vraag die dan overeind blijft? Hoe goed is Resident Evil HD Remaster?
Aan de presentatie zal het in ieder geval niet liggen. Het originele Resident Evil, dat in 1996 voor de PlayStation verscheen, werd in 2002 al eens opgepoetst en herbouwd voor de Nintendo Gamecube. Het is die versie die nu op de huidige generatie consoles verschijnt en dankzij het gebruik van statische achtergronden hoeft er amper iets opgepoetst te worden om het geheel weer acceptabel te maken. Desondanks leunen vijanden en tussenfilmpjes overduidelijk dichter tegen 2002 dan 2015. De beloofde verbetering wat betreft lichteffecten en detaillering in personages vallen amper op en animaties zijn houteriger dan menig game in het afgelopen decennium. Maar het eindresultaat stoort nooit, wat niet in de laatste plaats te danken is aan de beklemmende sfeer, het uitstekende design en de krachtige audio.
Weinig verrassingen
Ook wat betreft de gameplay zijn weinig verrassingen te ontdekken. De ouderwetse ‘tank-besturing’ is nog steeds aanwezig, waarbij spelers niet vrij rondlopen met de analoge stick, maar eerst de kant op draaien waar ze heen willen gaan, om vervolgens met een druk op de knop die richting op te lopen. Hetzelfde geldt voor de mogelijkheid om het originele beeldformaat te hanteren. Voer voor puristen. En dan nog. Onderstaande purist had welgeteld één minuut nodig om zijn goede voornemens overboord te gooien. De nieuwe besturing (waarbij je wel vrij kunt lopen middels de analoge stick), is een absolute verbetering – zelfs al krijgt je oog- hand-coördinatie het hierdoor regelmatig aan de stok met de vaste camerastandpunten waar ook deze heruitgave aan vast blijft houden.
Voor wie nog twijfelde aan de intenties van Capcom, we hebben alle nieuwigheidjes al behandeld. Resident Evil Remaster HD mag het valse predikaat ‘Remaster HD’ laten vallen. Dit is een port. Van een échte remake. Van een briljante game. En om nog maar eens de irrelevantie van die intenties te onderstrepen: die game gaat wel degelijk de strijd aan met Vadertje Tijd, of Capcom het nou wil of niet. Het antwoord liegt er vervolgens ook niet om. Resident Evil wint die strijd met gemak.
Geen roze bril nodig
De reden dat deze game overeind blijft heeft niets te maken met de remake uit 2002, maar alles met het origineel. Leg het de gamer vandaag de dag maar eens uit; elke deur die je doorgaat is een laadscherm van 5 seconden; je kunt maar een zéér beperkt aantal items tegelijk dragen en bent continu aan het backtracken; er zijn geen checkpoints, opslaan doe je zelf maar en dat kost je ook nog eens een item; af en toe loop je de hoek om en rechtstreeks in de handen van een zombie omdat de camera niet te besturen is en die freak net buiten beeld stond. Ja, dat is niet meer van deze tijd.
Toch doen al die dingen op geen enkele wijze af aan de perfectie waarmee deze titel ooit in elkaar geschroefd is. Het heeft niets te maken met een roze bril of het ‘door de vingers zien’ van dergelijke spelmechanieken. Resident Evil is zo goed omdat alles wat het doet een puzzelstukje in een perfect totaalpakket is – en daar horen ook deze soms frustrerende aspecten bij. Het gros van deze ogenschijnlijke tekortkomingen is voortgekomen uit de grafische beperkingen van de originele PlayStation. Maar zoals Louis Pasteur per ongeluk de penicilline ontdekte, zo schiep Capcom in 1996 per ongeluk een bijna perfecte game. En dat bewijst Resident Evil Remaster HD in 2015 maar weer eens.
Puur, perfect design
Het is makkelijk over het hoofd te zien hoeveel hier goed gedaan wordt, maar wie voorbij de visuele opsmuk en achterhaald aanvoelende elementen kijkt ziet de dingen die deze titel uniek maken. Het design van de omgevingen, waarbij spelers stapje voor stapje nieuwe sleutels vinden om nieuwe delen van het huis vrij te spelen; de puzzels en voorwerpen die daarvoor nodig zijn en het behouden tempo waarin ze zich tonen en laten oplossen; de plaatsing en schaarste van wapens, kogels en genezende voorwerpen; het aantal vijanden; de trage, maar nooit pretentieuze wijze waarop het verhaal uiteen gezet wordt; elke keuze die de ontwikkelaar (en in het bijzonder grootmeester Shinji Mikami) gemaakt heeft, blijkt goud waard te zijn.
De vraag is niet of Capcom meer energie in deze heruitgave had moeten steken. Waren graphics die écht van deze tijd zijn beter geweest? Natuurlijk. Een oplossing voor de besturing ten opzichte van vaste camerastandpunten welkom? Absoluut. Moeten die laadtijden voor elke deur nou echt? Misschien niet, nee. Hadden we graag ook het origineel inbegrepen gezien? Hell yeah. Maar wie kijkt naar waar het om gaat, de pure definitie van game-design, vindt in deze titel een bijna perfect hoogtepunt uit de geschiedenis van gaming. Dat die perfectie zich niet een-op-een laat vertalen naar speelplezier is de reden dat Resident Evil Remaster HD niet per se aanvoelt als een titel van deze tijd. Maar laat er geen misverstand over bestaan, het plezier dát er te halen valt spreekt boekdelen voor de creatieve kunde van de originele ontwikkelaars. Het antwoord op de vraag die Resident Evil Remaster HD stelt hoeft het zelf niet eens te horen. Hoeveel ontwikkelingen gaming ook heeft doorgemaakt, feilloos design is tijdloos. Sorry, Vadertje Tijd.