De meest gestoorde games ooit

Je tijd en je geld zijn twee van de belangrijkste zaken als het op gamen aankomt. Je investeert ze beide graag, maar dan wel in een game die je een unieke ervaring biedt. Sommige developers spelen daar graag op in en maken games die op zijn zachtst gezegd een beetje krankzinnig zijn. Je wil als ontwikkelaar wel opvallen toch? Wij zetten een paar van deze doorgedraaide games op een rij.

Prettig gestoord: Conker’s Bad Fur Day
In de hoogtijdagen van RARE ontwikkelde de briljante verzameling schrijvers en coders een reeks aan inmiddels legendarische spellen: GoldenEye 007, Donkey Kong Country, Killer Instinct, stuk voor stuk klassieke titels die in geen enkele Videogame Hall of Fame mogen ontbreken. Blijkbaar steeg het succes ze naar het hoofd, want iemand besloot dat ook Peter de Puberale Stagiair zijn eigen game mocht ontwikkelen. Het resultaat: Conker’s Bad Fur Day.

Het spel verspilt geen seconde aan een normaal verhaal: Conker is een alcoholverslaafde eekhoorn die na een avond comazuipen zijn weg terug naar huis probeert te vinden door een kleurrijke wereld. Tegelijkertijd ontdekt de koning van dit land dat er een poot mist van zijn bijzettafel. Zijn lakei, een vanaf de middel verlamde wezel, suggereert dat een rode eekhoorn wel eens een goede vervanging zou kunnen zijn. De jacht op een nog steeds dronken Conker wordt geopend. Volg je het nog?

Conker valt van de ene absurde situatie in de andere: Een gigantische drol in een epische bossfight verslaan met een oversized pleerol, stomdronken een bankroof plegen en brandende duiveltjes uitpissen. Vooral dit laatste level mag een hoogtepunt genoemd worden. Je verzamelt vaten bier om je urinemeter aan te vullen en de duivels te voorzien van een genereuze golden shower. Is je meter op, dan ben je dronken en dien je paracetamol tegen de onmiddellijke kater te zoeken. Nog geen makkelijk klusje omdat al je controls spontaan inverted zijn…

Moeders die de kleurrijk ogende game indertijd voor hun lieve kindertjes kochten zullen aardig geschrokken zijn, want Conker’s Bad Fur Day is een smerig, plat, kinderachtig en ranzig spel. Een absolute aanrader dus. Check hier onder het befaamde poeplevel met commentaar van PewDiePie.

Aanstootgevend: Hatred
Geweld is niks nieuws in games. De ene dag spelen we een gestrand rijkeluiskindje die in de tropen de lokale bevolking en masse om zeep helpt, de andere dag een geharde soldaat die een contra-terrorisme eenheid leidt en over lijken gaat. Maar geweld in games heeft niet altijd zo’n nobel doel. Neem nu Trevor uit GTA 5; als er iemand de posterboy uit mag hangen voor zinloos geweld is het deze hillbilly wel. Trevor bewijst dat zinloos geweld soms wel eens grappig kan zijn. Maar als zinloos geweld grappig kan zijn, waarom lachen zo weinig mensen om Hatred?

In Hatred vecht je niet voor je land, familie of zelfbehoud. In Hatred vecht je om het vechten. De game kent dan ook maar één doel: zo veel mogelijk onschuldige mensen op de meest brute wijze vermoorden. Met een arsenaal aan vuurwapens trek je eropuit om op woonwijken, speelplaatsen en scholen met de grond gelijk te maken. De game deed dan ook een hoop stof opwaaien bij de aankondiging. Want we kunnen geweld in games makkelijk relativeren als er de juiste motivatie achter zit of het met een knipoog gebeurt, maar het blijkt een stuk moeilijker zonder moreel goedmakertje.

Een beeld zegt meer dan duizend woorden en de trailer van Hatred spreekt dan ook boekdelen. Het zal je dan misschien ook niet verbazen dat enkele van de makers aan extreemrechtse groepen gelinkt zijn. Het zal je misschien wél verbazen dat deze game binnen een paar maanden voor iedereen gewoon via Steam te downloaden is.

Bizar: Freak Out
Wie erover twijfelde om een PlayStation 2 te kopen, zal zich ongetwijfeld bedacht hebben hoeveel plezier hij of zij had aan de games op de originele PlayStation. Games die je plezier brachten omdat ze vol actie zaten, uitdagende puzzels boden of gewoon simpelweg te vreemd voor woorden waren. Zo’n verschrikkelijk maffe game als Oddworld: Abe’s Odyssee gingen ze nooit meer maken, toch?

Fout.

Van demonische sjaals tot monsters geobsedeerd door schoonheid; Freak Out had overal lak aan. Hoofdpersoon Linda is gezegend met twaalf krengen van zussen die haar constant pesten. Ze zijn allemaal geobsedeerd door hun uiterlijk en laten Linda alle vuile klusjes opknappen. Als op een dag een mysterieus pakketje arriveert, word Linda’s persoonlijke hel nog een beetje erger. Uit het pakketje komen dertien demonen. Twaalf demonen nemen bezit van Linda’s zusjes, maar de dertiende demoon komt vast te zitten in haar sjaal. De sjaal verandert in een grote, demonische hand die je gebruikt voor het belangrijkste gameplay-element: frunniken.

Maar waar moet je dan aan frunniken, vraag je jezelf af? Nou zo’n beetje alles in de game: schilderijen, deuren, meubels en borsten. Heel veel borsten. Want hoewel de vele bossfights enorm divers zijn, bestaan de rest van de vijanden enkel uit zeer rondborstige wezens rechtstreeks uit de onderwereld. En de enige manier om deze dubbel D-monen te verslaan is om *ahem* zo hard aan de buste te frunniken dat deze met een knal uit elkaar springt. Goed, een voorbeeldje dan maar…

Godv@!$#&#! moeilijk: Ghosts ’n Goblins
Gamen is een vorm van vermaak dat allerlei gevoelens in mensen naar boven haalt. Je valt van de meest pure euforie in een tranendal waar een walvis nog in verdrinkt (je maakt niemand wijs dat je een stofje in je oog had tijdens het einde van The Last Of Us), maar als er één emotie is die onlosmakelijk met games verbonden is, dan is het wel frustratie. Of je nu je controller vakkundig demonteert met behulp van de muur of gewoon binnensmonds jezelf vervloekt, we raken allemaal wel eens gefrustreerd van onze favoriete hobby.

Mocht je toevallig wat vatbaarder zijn voor deze zo menselijke emotie, blijf dan ver weg van Ghosts ’N Goblins. Want toen Capcom deze game ontwikkelde, huurden ze Satan zelve in als Head of Development. Deze game was op sommige momenten nog minder leuk dan een bad in pure alcohol nemen na een kwartier door gebroken glas te hebben gerold. Met 8-bit-ridder Arthur baan je jezelf een weg door hordes vijanden in een nog vijandigere wereld. En alsof de monsters en evil level design nog niet genoeg waren, werd er bij Capcom besloten dat je levens een houdbaarheidsdatum hadden.

Dat klopt, met elk leven kon je drie minuten doen. Deed je langer dan drie minuten over een level, dan verloor je het leven en spawnde je aan het begin van het level of op een checkpoint halverwege. Voeg daar ook nog eens fall damage aan toe en je krijgt zelfs de paus aan het vloeken. De makers verdienen echter een speciaal plekje in de hel, want de marteling eindigt hier niet. Als je na uren van zelfkastijding eindelijk de prinses weet te redden, schotelt de game je een laatste verrassing voor: alles tot dan toe blijkt een illusie en je zult de hele game opnieuw moeten spelen op een hogere moeilijkheidsgraad om ‘m écht uit te spelen.

Ghosts ’N Goblins mag met recht een van de moeilijkste games aller tijden genoemd worden. Als je toch besluit de game helemaal uit te spelen loop je het risico compleet krankzinnig te worden, maar als het je lukt win je wel eternal bragging rights. We vermoeden echter dat dit onderstaande Youtuber nooit gaat lukken.

Eervolle vermelding: Deze over-the-top Japanse muntjesschuifautomaat.
Goed, technisch gezien geen videogame, maar absoluut gestoord is deze coin pusher wel. Neem de muntjesschuifautomaat van je lokale kermis, voeg daar een aardige dosis Japanse krankzinnigheid en twee hyperactieve Australiërs aan toe en je hebt het recept voor een gestoorde achtbaanrit in de arcadehal.