Tess Milne Ze zeggen altijd dat je verliefd wordt op het moment dat je er niet meer naar op zoek bent. Zo was dat nu ook het geval.
Ik neem je mee terug in de tijd naar een koude woensdagmiddag: het weer kleurt grijs en de verwarming staat hoog. Het perfecte weer om knus op de bank te ploffen met een glas roosvicee (ja dat drink ik nog) en een bak zoute popcorn. En wat is er lekkerder dan gamen terwijl iedereen nog aan het werk is? Vrij weinig. Zodoende drukte ik via mijn controller mijn Playstation aan; genieten jullie ook nog elke keer dat jullie niet meer hoeven op te staan om dat ding aan te zetten? Ik wel. Het is een beetje hetzelfde als met mijn vaatwasser, als je jaren de vaat met de hand hebt gewassen gaat de dankbaarheid voor zo’n ingrijpende verandering nooit meer weg.
Anyways, terug naar mijn PlayStation. Ik besloot dat het de perfecte middag was om eindelijk eens te beginnen aan de veelbelovende ‘Game of Thrones’-game. Deze titel stond al een tijd op mijn verlanglijstje om te gaan spelen maar was door een ‘ik wil alles gratis’-gierigheidssyndroom in de koelkast gezet. Oké, voordat je een oordeel klaar hebt staan, let op: het was een syndroom. Een ziekte waar ik zelf het slachtoffer van ben geworden. Met alle gevolgen van dien.
Maar inmiddels was ik uit de ziekteboeg ontslagen en besloot ik de game zelf(!) te kopen. Jep, zo ben ik dan ook wel weer. Nadat ik de download in werking had gezet viel mijn oog op iets anders: een plaatje van de game Life is Strange. Mijn handen vielen stil op mijn controller. Mijn adem stokte zelfs een beetje. En zonder ook maar de beschrijving of een trailer te bekijken klikte ik op kopen.
(dramatische stilte)
Het was liefde op het eerste gezicht. De Starks, Lannisters en de Forresters werden van hun troon geworpen en met een gelukzalig gevoel in mijn buik begon ik Life is Strange te spelen.
Zoals wellicht sommigen van jullie weten is een van mijn favoriete games of all time Dreamfall, de game die een grote bijdrage heeft geleverd aan het feit dat ik nu een tv-programma over games presenteer. Niet letterlijk als in dat de game opeens geïnfiltreerd was op de PlayStation van mijn baas om die deal te sluiten. Maar meer spiritueel als in een hogere roeping. De ontmoeting met de maker van Dreamfall, Ragnar Tørnquist, zie ik dan ook nog steeds als een van de mooiste verrassingen die ik ooit heb gekregen. (Holla at ya Simon)
Met Dreamfall had ik geproefd aan iets van boven deze wereld en ik was hongerig naar meer. Snel zou ik erachter komen dat dit soort delicatessen niet een maandelijkse kost zouden zijn, meer als het vinden van een achtergelaten hond of puppy in een groot donker bos. Onwaarschijnlijk dus. Na jarenlang wachten op een vervolg van Dreamfall was daar afgelopen oktober eindelijk episode 1 van Dreamfall chapters. Hallejula! Of toch niet?
Het doet nog steeds pijn om het toe te geven maar die eerste episode viel enigszins tegen. Natuurlijk heb ik nog steeds hoop dat de aankomende episodes alles weer goed gaan maken. Maar mijn geloof in de liefde was wel even getemperd tot ik dus totaal onverwachts naar de wereld van hoofdpersoon Max werd gelokt.
Max is een verlegen meisje dat fotografie studeert aan de universiteit van Arcadia Bay. Ehm…Wat?! Juistem ARCADIA bay. Sounds familiar? Jazeker. We skippen even terug naar mijn eerste liefde Dreamfall, een game waarin er twee werelden zijn, de wereld van Stark en die van Arcadia. Toeval? Lijkt me niet. Voor mij was dit een teken van het universum om het goed te maken. Hier was een wereld die qua sfeer en verhaal de kleine scheurtjes in mijn hart weer kon lijmen. Oké, genoeg gedreuzel over mijn hart en mijn liefdesrelaties met games. Laat ik even duidelijk maken waarom Life is Strange waarschijnlijk de mooiste game van 2015 gaat worden. Yes, I said it.
Laten we beginnen met het verhaal. De game opent met Max die verdwaald rondloopt in een zware storm in de buurt van een vuurtoren. De hele scène doet meteen creepy aan en je merkt duidelijk dat ze geen idee heeft waar ze is en hoe ze daar is beland. En daarmee word je meteen ondergedompeld in de mysterie waarin de hele game lijkt te verdrinken. Terecht wordt hierin de vergelijking gemaakt met de serie Twin Peaks. Yes, I said it again.
Het verhaal wordt nog mysterieuzer als Max vervolgens wakker schrikt in haar klaslokaal van Blackwell Academy, een school voor fotografie-whizzkids. Max begrijpt er helemaal niks van, maar dit is pas het begin van nog veel meer onwaarschijnlijkheden. Niet veel later ziet ze namelijk hoe een meisje, dat later haar oude BFF blijkt te zijn, wordt neergeknald en komt ze erachter dat ze kan tijdreizen (!). Jep, pretty intense stuff voor een tiener die sowieso al met allemaal onzekerheden rondloopt. Oja en dan is er ook nog een meisje, Rachel Amber, dat vermist wordt. Kortom, er gebeurt genoeg om je van begin tot eind geboeid te houden. Maar dat is niet alles.
We zijn natuurlijk allemaal wel bekend met de games waarbij de keuzes die je maakt invloed hebben op de rest van het verhaal. Dat is niks nieuws. Normaal is er in die keuzes echter een vrij duidelijk onderscheid tussen het kwade en het goede. In Life is Strange hebben de makers dat iets complexer aangepakt, hier kan de schijnbare ‘goede’ keuze uiteindelijk een hele andere uitwerking hebben. Om een voorbeeld te schetsen: op een gegeven moment krijg je de mogelijkheid om die maniak die je oude BFF heeft neergeknald, te rapporten bij het schoolhoofd. Ik besloot om eerlijk te melden wat er was gebeurd.
Maar terwijl ik mezelf nog een klopje op mijn schouder aan het nageven was, kwam ik erachter dat ik te vroeg had gejuicht. Uiteindelijk blijkt dus dat het schoolhoofd niet te vertrouwen is en daardoor wordt ook nog mijn enige vriend in elkaar gemept. En dat alles door mijn zogenaamd ‘goede’ keuze. Niet zo zwart-wit dus maar wel heel veel grijs. En juist die complexiteit maakt deze game zo waanzinnig fascinerend. Ja goed, ik kan nog wel even door gaan. Over de adembenemende muziek bijvoorbeeld over de tot in de puntjes uitgewerkte details in de game. Maar het lijkt me duidelijk dat dit er eentje is in de categorie: nu gaan spelen.