ThijsBarnhard Mario Party begint met ontkenning. (‘Nee, ik weiger te geloven dat Nintendo weer dezelfde game heeft gemaakt’ of ‘nee, ik vond de vorige delen ook niet leuk’.) Vervolgens komt het protest. (’No way dat ik deze bullshit-game weer ga spelen!’). Een onderhandeling is het gevolg. (’Okay, maar dan doen we wel een normaal spelbord en met zo min mogelijk beurten’). Een depressie ontwikkelt zich tijdens het spelen. (’Dit spel is verschrikkelijk en oneerlijk, waarom spelen we dit?’). Maar achteraf is er toch een bepaald gevoel van voldoening. (’Het is eindelijk voorbij en misschien vond ik het ergens eigenlijk best wel leuk.’)
Dat klinkt misschien wel heel verward en hard over een serie die inmiddels aan zijn tiende deel toe is, maar vernieuwingen en verbeteringen in Mario Party worden zo mondjesmaat doorgevoerd dat in dit laatste deel de echte nieuwigheden zijn te tellen op een hand. Is er dan nog wel te spreken van een feestje?
In een rijtuigie
Voor wie niet zo in de knoop zit met zichzelf over Mario Party is er eigenlijk best reden tot juichen. Dit is namelijk het eerste deel in HD en dat zie je. De personages zijn scherp, de werelden zijn kleurrijk en de minigames ogen allemaal anders. Mario Party heeft een kern die het al jaren enorm goed doet op feestjes. Het is nog steeds deels een ganzenbordachtig bordspel en deels een verzameling van minigames die op zijn leukst is wanneer je het met een paar vrienden op de bank speelt. Net zoals in deel negen is het deze keer niet ieder voor zich, maar zitten de deelnemers met z’n allen samen in een karretje dat van een vooraf bepaalde route aflegt.
Dat zorgt voor weinig ruimte voor eigen strategieën, routes of vrijheid. De weg naar de eindstreep staat zo goed als vast en als individu heb je alleen te beslissen over de dobbelsteen die je gooit. Zo simpel als het lijkt is het alleen niet helemaal. Op sommige momenten is het bijvoorbeeld beter om laag te gooien zodat je niet op een vervelend vakje terechtkomt en er is ook een speciale dobbelsteen die niet meer dan drie ogen heeft. Ook een extra trage steen waarmee je precies kan timen welk getal je gooit kan handig zijn om op het juiste moment op de juiste plek te eindigen.
De borden zijn kleurrijk en er zijn genoeg speciale vakjes om het bordspel zelf een beetje afwisselend te maken. De hoogtepunten zijn nog steeds de minigames waarin, nadat iedereen aan de beurt is geweest, er wordt gevochten om ministars. Wie de meeste van deze glimmers heeft verzameld, krijgt uiteindelijk de ultieme titel van Partystar.
Gokken met Mario
Voordat het echter zo ver is, vechten Mario en zijn vrienden het uit in een strijd om leven en dood in spelletjes die voor het merendeel wel binnen een halve minuut voorbij zijn. De ene keer moet je zoveel mogelijk stukken fruit verzamelen terwijl je zee-egels ontwijkt, een andere keer ontwijk je je tegenstanders en instortende lavaplatformen terwijl je als laatste probeert over te blijven. De ene minigame draait meer geluk dan de andere, maar over het algemeen kun je wel stellen dat iedere speler een even grote kans maakt om te winnen. Het verschil tussen een Mario Party-groentje en veteraan is misschien wel merkbaar, maar kansspellen verkleinen die discrepantie.
Dat willekeur een grote rol speelt, maakt Mario Party vaak een frustrerende game om te spelen voor mensen die het feestje graag serieus willen nemen. Mario Party 10 is niet zo streng en bestraffend als zijn voorgangers. Het wagentje waarin iedereen meerijdt is daar een goed voorbeeld van, maar ook de beloningen voor het winnen of verliezen van een minigame tellen mee. Raakte je in eerdere delen nog al je sterren kwijt als je pech had, deze keer wordt je buit in het allerergste geval gehalveerd.
Sloopfeestje met Bowser
Een stukje wreder wordt het in Bowser Party. Hierin neemt één speler de rol van Mario’s aartsvijand aan terwijl vier andere spelers op het speelbord voor hem op de vlucht moeten. Bowser gooit met meerdere dobbelstenen tegelijk, trekt zich niets aan van speciale vakjes en mag als hij te laag gooit nog eens werpen. Weet hij de rest van het gezelschap in te halen, dan start er een Bowser-minigame waarin het vier tegen één is en de andere spelers Bowsers valstrikken, aanvallen en listen te slim af moeten zien te zijn.
Bowser Party brengt het ouderwets oneerlijke en soms frustrerende Mario Party-gevoel weer een beetje terug. Het hele principe is in het voordeel van Bowser, die veel groter en sterker is dan zijn tegenstanders. Speel je als Bowser, dan maak je in deze speelstand bovendien gebruik van de GamePad waardoor je vaak ook een eigen kijk hebt op de actie. Spelen als Bowser geeft een bijzonder machtig gevoel en in de praktijk blijkt al snel dat andere spelers een beetje bang voor je worden. Helemaal omdat Bowser brullend en stampend de achtervolging inzet.
Feestje voor je Amiibro’s
De kenmerkende ruwe randjes van Mario Party komen in Bowsers feestje dus nog het beste tot zijn recht, maar ook in Amiibo Party is iets te herkennen van de oude manier van spelen. Amiibo zijn verplicht in deze modus, waarin het ieder voor zich is op een klein bordspel. Afhankelijk van de figuurtjes die meedoen passen het bord en de speciale vakjes zich aan. Het is allemaal iets versimpeld en het gebruik van Amiibo voelt soms een beetje geforceerd. Om de dobbelsteen te gooien moet je bijvoorbeeld het beeldje eerst op de GamePad zetten en hem er weer vanaf halen.
Met nog een paar andere simpele speelstanden waarin je bijvoorbeeld alleen maar minigames kunt spelen en een Mario Party-variant op badmintonnen, voelt deze game minstens zo compleet als de voorgaande delen. Een gemiddeld feestje is nog steeds een achtbaan van emoties, maar die pieken en dalen zijn minder extreem omdat het spel er minder op uit lijkt te zijn je genadeloos te naaien. Dit maakt van deze Mario Party een gezelligere, minder oneerlijke game dan zijn voorgangers, maar daarmee heeft de serie ook iets van zijn charme verloren.