ThijsBarnhard De eerste Hotline Miami is iconisch. In 2011 verscheen de game van het toen nog onbekende Dennaton op de pc om in de loop der maanden opnieuw uitgebracht te worden voor andere platformen. De lofzang was unaniem. Helaas geldt dat in veel mindere mate voor het vervolg.
Hotline Miami is het beste te omschrijven als een bijzonder zieke moordsimulator waarin je als gemaskerd figuur gebouwen vol ongure types in hoog tempo moet zien om te leggen. Op de GTA één-achtige graphics, de meesterlijke elektronische soundtrack en het ronduit bizarre gevoel voor stijl bouwt dit vervolg gewoon verder.
Het is cruciaal het eerste deel gespeeld te hebben om ook maar iets mee te krijgen van het opzettelijk niet te volgen verhaal. Het spel maakt veel sprongetjes door de tijd en wisselt veel verschillende personages af die op één of andere manier allemaal met elkaar in verband staan. De scènes tussen de actie blijken zo vaak een droom, hallucinatie of scène uit een film te zijn dat er een paranoïde sfeertje ontstaat. Hotline Miami 2 wordt gebracht door uiterst onbetrouwbare vertellers.
Moordend ritme
Niet alleen het verhaal is een nog eigenzinnigere voortzetting van het eerste deel. Ook de gameplay volgt zijn voorganger, al probeert het vervolg er hier en daar een andere draai aan te geven. In Hotline Miami dien je moorddadige combo’s zo vloeiend mogelijk aaneen te rijgen in een ruimte van bovenaf. Het level speel je uit als je alle tegenstanders gedood hebt. Onder begeleiding van een hypnotiserende soundtrack en een groot arsenaal van wapens trap je deuren in, lok je vijanden in de val en moet je sporadisch zien te ontsnappen uit situaties waarin je van meerdere kanten tegelijk aangevallen wordt.
Een hele verdieping vol Russische gangsters omleggen doe je niet in één keer. De game draait uiteindelijk vooral om het herkennen van patronen en het zo slim mogelijk gebruikmaken van de vaste routes die vijanden afleggen. Daar komen heel wat pogingen en frustraties bij kijken. Ook Hotline Miami 2 is soms genadeloos moeilijk.
Te groot, te beperkt
Waar het eerste deel echter redelijk eerlijk aanvoelde gaat Wrong Number de fout in door de levels stukken groter te maken. Dat betekent niet alleen dat er meer vijanden in rondlopen en de kans dus groter is dat je zelf het loodje legt en helemaal opnieuw moet beginnen, maar ook dat het overzicht houden te beperkt is. Zo wil het nog wel eens voorkomen dat je wordt neergeschoten door een vijand die je helemaal niet kon zien. Het zorgt er bovendien voor dat je een afwachtende speelstijl aanneemt, waardoor de game wat trager voelt. Het is veelzeggend dat het beste level in Hotline Miami 2 zich afspeelt in een vervallen crackpand dat bestaat uit meerdere kleine kamertjes waarin je constant het overzicht hebt.
Dan zijn er ook nog eens de verschillende personages die ervoor zorgen dat je niet altijd kan vertrouwen op je speelstijl uit het eerste deel. De game springt tussen scènes door naar verschillende figuren die stuk voor stuk iets te maken hebben met de hoofdpersoon uit de eerste game. Zo is er een soldaat die alleen gebruik kan maken van zijn mes en vuurwapen, een schrijver die geen geweren kan gebruiken en een groep tieners die – geïnspireerd door de gebeurtenissen uit de eerste game – ook aan het moorden slaan. Die laatste groep doet nog het meeste aan de eerste game denken, want ook die jongelui bedekken hun gezichten met dierenmaskers.
Alle personages laten zich net even anders spelen en vragen dus ook om een andere tactiek. De schrijver kan bijvoorbeeld wel wapens oppakken, maar niet afvuren. En als de soldaat moet je rekening houden met de hoeveelheid kogels in je magazijn. De opvallendste nieuwkomers zijn Ash en Alex, een duo gehuld in zwanenmaskers dat gezamenlijk met machinegeweer en kettingzaag te werk gaat.
Andere mensen én de speler pijn doen
Als het spel een beetje meewerkt is het verschrikkelijk gaaf om tegelijkertijd met de zaag te zwaaien terwijl je met een machinegeweer aanstormende vijanden omlegt. Helaas wil de andere helft van dit duo nog wel eens blijven hangen achter deuren, tafels of kasten, waardoor je de rest van het level in je eentje moet doen. Ook de overige game wordt nog wel eens verpest door bugs. Zo draaien vijanden soms al knipperend rondjes in deuropeningen en kom je zelf geregeld vast te zitten in muren en hoekjes.
Geforceerd worden als verschillende personages te spelen levert interessante situaties op, maar minstens zo vaak frustratie. Constant opzoek moeten naar meer ammunitie als soldaat of verplicht moeten spelen met een personage dat geen wapens kan oppakken gaat eigenlijk regelrecht in tegen de vrijheid die de eerste game zo boeiend maakte.
Het zorgt ervoor dat Hotline Miami 2 in veel opzichten aanvoelt als een mindere game dan zijn voorganger. Dat wil echter nog niet zeggen dat het vervolg een slechte game is. Ook Wrong Number is een bizarre drugtrip. Zit je eenmaal in de trance waarin je als een beest slachtend en moordend kamers binnenstormt dan is het spel oprecht hypnotiserend. Het moment waarop er na je laatste moord geen enkele vorm van vijandig leven meer op een verdieping is en de pulserende muziek plotseling stopt is een ontnuchterend moment. De terugkerende vraag die ook in dit vervolg gesteld wordt – ‘Do you like hurting people?’ – wordt dan ineens door je eigen acties beantwoordt.
Hotline Miami 2: Wrong Number is gespeeld op de PS3, PS4 en PS Vita. De game is ook verkrijgbaar voor de pc.