SimonZijlemans Even een traantje wegpinken, want het zit erop. Nadat we drie weken op rij enorm te hebben genoten van een hele leuke Resident Evil-miniserie, is het deze week tijd voor de finale. De laatste Raid-personages en missies worden vrijgespeeld, de laatste stukjes verhaallijn worden afgerond en als dessert krijgen we nog twee geheime bonusmissies die meer achtergrond bieden en het een en ander proberen op het gebied van gameplay.
Nog één keer de balans opmaken dan. Met Resident Evil Revelations 2 heeft Capcom zijn titanenfranchise in episodische vorm gegoten en – tot nu toe – met succes. De verhaallijn struikelde geregeld, maar stond steeds weer op, mede dankzij zijn sterkste punt: coöperatieve gameplay met twee verschillende duo’s en een interessante dynamiek. Enerzijds hebben we de dames Claire en Moira, waarvan de laatste weigert een pistool op te pakken, wat ze goedmaakt door met haar zaklamp de zwakke plekken van vijanden bloot te leggen. Anderzijds volgen we Barry en het jonge meisje Natalia; ook die laatste schiet niet, maar ze heeft wel de mogelijkheid om door muren heen te kijken om zo veilig vijandelijke routes te bestuderen. Dankzij de aardige actie en hier en daar wat prima omgevingsgerichte puzzels, bleef de verhalende modus overeind, ondanks een belabberd script en lowbudget graphics die het aan sfeer ontbrak. Gelukkig is er ook nog de Raid-modus, waarin je in verschillende korte, puur op actiegerichte missies nieuwe wapens vrijspeelt, uitbouwt en personages levelt – inclusief nieuwe dagelijkse missies en een heerlijk uitdagingsniveau voor solospelers.
Tot ziens Claire en Moira
Geheel in lijn met de verwachtingen doet Episode 4 weinig nieuws. De dynamiek tussen de koppels blijft zijn unieke charme houden, de Raid-modus blijft uitstekend overeind en op de actie blijft weinig aan te merken. Jammer genoeg blijven ook de nadelen overeind, wat in principe reden genoeg zou zijn om de stabiele lijn (we gaven de drie eerste episodes een 7,5) netjes in stand te houden.
Zie je hoe we ‘in principe reden genoeg zou zijn’ typen? Dat komt omdat het dat niet is. In dit laatste deel struikelt de game namelijk hopeloos, zonder dat het tijd heeft om overeind te krabbelen. Neem het stuk gameplay met Claire en Moira. Er is amper actie, de noodzakelijke schoten zijn op twee handen te tellen en de antwoorden waar we al drie episodes op wachten worden snel afgeraffeld, dunnetjes behandeld of simpelweg helemaal niet duidelijk beantwoord. Elke mogelijke impact die het einde van Claire’s en Moira’s avontuur zou kunnen hebben, wordt vervolgens weggevaagd doordat het binnen maximaal twintig minuten alweer voorbij is. Het is kort, voelt als een anticlimax en inhoudelijk voelt het behoorlijk loos. Gelukkig zijn Barry en Natalia er nog om dat goed te maken. Toch?
Dag Barry en Natalia Ja, het andere duo maakt inderdaad het een en ander goed. Een groot deel van hun laatste hoofdstuk speelt zich af in onderaardse gangen waarin gifgas in grote delen van de locatie voor interessante uitdagingen zorgt. Even verderop is een korte, speelbare ode aan Resident Evil 1 (die we niet willen verklappen. Het is een aardig gebaar naar de fans, met helaas een weinig spannende uitwerking. En niet veel later is het zover: de eindbaas! Hier hebben we de hele maand naar uit zitten kijken.
En dan… is het voorbij.
Een matig gevecht, met verhalend een extreem teleurstellend einde. Of niet, als je toevallig het goede einde weet te scoren. Allereerst: het goede einde is qua gameplay én verhaal een stuk beter dan de afgeraffelde anticlimax van het slechte einde – niet in de laatste plaats omdat het meer gameplay en meerdere extra filmpjes bevat. Nu kunnen we het concept van verschillende eindes prima waarderen, maar het feit dat de daadwerkelijke kwaliteit van beide eindes zo verschilt is behoorlijk kwalijk. Nu is dat op zich al vervelend, maar we rekenen het de game nog véél zwaarder aan dat het sleutelmoment waar het behalen van het goede of slechte einde afhankelijk is, één obscure, onduidelijke beslissing in de derde episode is. Sterker nog, die ‘beslissing’ is zo obscuur en onduidelijk, dat we niet eens doorhadden dat het überhaupt een beslissing was. Dat laat een ontzettend nare nasmaak achter, in een serie episodes die juist voor een groot deel kon rekenen op onze sympathie. Zo naar dat menig speler de game eerder voorgoed afsluit, dan dat episode 3 opnieuw gespeeld wordt.
Nog een traantje
We zijn verder tevreden met de nieuwe missies in de Raid-modus, maar die kunnen dit keer de steken die de verhaallijn laat vallen niet goedmaken. Ook de twee extra ‘geheime’ missies die na het spelen van het verhaal beschikbaar worden, zijn niet denderend. Met ongeveer drie kwartier per stuk, vullen ze een paar gaten die het verhaal blijkbaar opengelaten heeft. De invulling is zwak en de ideeën die ingebracht worden zijn op papier leuker dan in de praktijk. Een van die ideeën is bijvoorbeeld dat je voorafgaand aan een actierijk stuk retry’s verzamelt, maar als je die allemaal opmaakt, wordt je save in de desbetreffende geheime episode gewist. Dat zou spanning moeten opwekken, maar er zijn teveel factoren die frustratie meer kans geven dan de gehoopte spanning. En dus pinken we traantje nummer twee weg, niet omdat het nu voorbij is, maar omdat deze vierde episode een bijzonder leuk project doet stranden.