Bas Bastiaans Leg die fakkels en hooivorken maar neer. Battlefield: Hardline werkt. EA besefte zich maar al te goed dat het sympathie terug moest winnen en daarvoor moest Hardline aan minimaal één ding voldoen: werkende servers. Bravo EA, dat is jullie gelukt. Enkele nieuwsberichtjes over DDOS-aanvallen ten spijt, onze ervaringen met de onlinemodi van Hardline zijn geheel vlekkeloos verlopen. Verwacht echter niet dat we dit opnemen als pluspunt. Games horen bij de launch gewoon te werken. Punt. Klaar.
Verfrissing of vernieuwing?
Dat de consument het vertrouwen in EA en zijn servers verliest staat in schril contrast met een veel schrijnendere cynische noot: Hardline voelt te veel als Battlefield 4,5. Of nog erger zelfs: als veredelde dlc. En inderdaad, de eerste online potjes Hardline zullen de meeste denken: “dit is precies Battlefield 4!”. De thema’s van de levels, de besturing en het schietgevoel: het ademt Battlefield 4. Dat klinkt echter net zo slecht als goed. Aan de ene kant voelt Hardline misschien wel té vertrouwd, aan de andere kant is het fundament van Battlefield gewoon ijzersterk.
Visceral probeert echter weldegelijk zijn eigen draai te geven aan de Battlefield-serie. Dat is het best zichtbaar aan de verandering in de setting: van militaire slagvelden naar ‘cops ’n robbers’. In de multiplayer leidt die nieuwe context tot een aantal nieuw ontworpen modi. In Heist proberen criminelen zakken geld naar een tweetal kluizen te brengen, in Blood Money strijden polities en criminelen tegen elkaar om zoveel mogelijk geld te vervoeren en in Hotwire speel je Conquest, maar dan met rijdende auto’s als te veroveren punten. Tevens zijn er twee compactere modi: Rescue en Crosshair. In Rescue probeert de politie een tweetal gegijzelden te redden en in Crosshair beschermt de politie één aangewezen VIP.
Ook al voel je je nooit echt een politieagent, Visceral probeert de dynamiek iets dichter bij dat van een politiestrijd te maken. Maps voelen kleiner, de actie is compacter en het tempo ligt hoger. In Heist vormen zich bijvoorbeeld razend snel uitgebreide shootouts rondom de geldpakketjes en vooral het Counter Strike-achtige Rescue voelt als een unieke ervaring binnen de Battlefield-serie. In de traditionele Conquest en Team Deathmatch-modi komt die verandering minder goed uit de verf. Daar voelt het zelfs alsof Hardline ten opzichte van het vierde deel een stap achteruit zet. De gameplay is nauwelijks onderscheidend en het gebrek aan tanks en jets maakt de actie iets té politiek correct.
De meest radicale verfrissing zit verrassend genoeg in de singleplayer. Het politieverhaaltje volgt braafjes allerlei Hollywood-clichés, maar het hoge tempo en de sympathieke personages zijn een fijne context voor de politieactie. De absolute ster in de singleplayer is de bizar bevredigende arresteer-mechaniek, die het tempo tijdens stealth-actie flink verhoogt. Als je stilletjes een groepje criminelen besluipt en op tijd de iconische kreet “Freeze!” roept, kun je (maximaal) drie man uitschakelen en handboeien. Hoe leuk de singleplayer ook is, Battlefield-liefhebbers hadden een dergelijk verfrissende impact misschien liever in de multiplayer gezien.
Split second strategie
Visceral heeft goed begrepen dat bevrediging in de Battlefield-multiplayer niet alleen voortkomt uit het simpelweg neerknallen van zoveel mogelijk vijanden. Het gaat om samenwerking en tactiek en het optimaal gebruiken van die elementen om je team naar de overwinning te loodsen. In Hardline word je op natuurlijke wijze gemotiveerd om met je squad-genoten te communiceren, in plaats van egoïstisch je wapen leeg te knallen. Zo verdien punten als je als bestuurder in een auto zit met drie schietende teamgenoten, teamgenoten beschermt of vijanden aanwijst.
In combinatie met het hogere tempo leidt dat belang van samenwerking tot vermakelijke ervaringen. In Heist, onze persoonlijke favoriet, maar ook in Blood Money, werkt het bevredigend om de personen te beschermen en te escorteren die de loot dragen. De strategie is wat laagdrempeliger dan in Rush uit Battlefield 4, maar dat maakt de actie juist onvoorspelbaar en toegankelijker. Al begrijpen we dat veel Battlefield-puristen die veranderde tendens niet toejuichen. Tevens waarderen we de inbreng van Rescue, dat een heerlijke tempowisseling vormt ten opzichte van de grotere modi. Het feit dat er twee gegijzelden zijn zorgt ervoor dat de actie zich snel kan verdelen en dat zowel de politie als de gegijzelden een verrassende tactische zet kunnen uitvoeren.
Freeze!
Visceral haalt met de singleplayer een konijn uit de hoge hoed. Het verhaal is gestructureerd als politieserie, waardoor hoofdstukken ingedeeld zijn als afleveringen, inclusief terugblikken en previews. Het verhaal breekt geen potten, maar biedt een vermakelijk kijkje in de wereld van drugs en ‘dirty cops’.
De echte verrassing zit hem in de rol van stealth. Je kan in elk level kiezen voor een stille of hardhandige aanpak, maar het zal je verbazen hoe Hardline je op natuurlijke wijze laat acteren als Solid Snake of Sam Fisher. Het is bizar bevredigend om terug te kijken op een level waarin alle vijanden netjes met hun handen op de rug op de grond liggen. Á la Metal Gear Solid zie je het blikveld van vijanden op je minimap, waardoor het zaak is routes te vinden tussen de looppatronen van vijanden. Dat klinkt als enorme jaren ’90-stealth, maar doordat je met de arrestatie-mechaniek tot drie personen tegelijk kan uitschakelen ligt het tempo, tegen alle stealth-conventies in, altijd lekker hoog. Noem het een soort arcade-stealth.
Ten opzichte van de stealth valt het spektakel ietwat tegen. Je ontkomt niet aan een aantal shootouts, maar die steken slapjes af tegen de singleplayer-modus uit bijvoorbeeld Call of Duty. Vijanden zijn bijvoorbeeld niet bijster slim en qua schietactie gebeurt er zelden iets verrassends.
Visceral vs. criticasters
Visceral snoert uiteindelijk de vele criticasters van Hardline de mond. De gelijkenissen met Battlefield 4 zijn weliswaar alom aanwezig en op bepaalde gebieden voelt Hardline zelfs inferieur aan zijn voorganger. Zo biedt de game inhoudelijk en technisch nauwelijks vooruitgang. Visceral zet vooral een stapje opzij. De nieuwe modi en het hogere tempo zijn misschien niet zo zeer elementen waar Battlefield in zijn kern aan toe was, maar het biedt wel een vermakelijke game die prima op zichzelf staat.