LarsCornelis En we mogen weer! Nog geen half jaar geleden gingen we aan de slag met Borderlands: The Pre-Sequel, die mede dankzij een lading technische mankementen slechts een 6,5 van ons kreeg. Nog voor je naar beneden scrollt om het cijfer onderaan deze recensie te lezen, kunnen we alvast verklappen dat we nu een stuk enthousiaster zijn over deze ‘nieuwe’ Borderlands. Borderlands: The Handsome Collection mag dan slechts een heruitgave zijn, op heel veel vlakken voelt ‘ie toch aan als een flinke upgrade!
Spelen als Jack of op avontuur met Tiny Tina
Deze editie heet met recht The Handsome Collection, want de hoeveelheid content die je krijgt is prachtig. De collectie bestaat uit Borderlands 2 en The Pre-Sequel, maar ook alle dlc die tot op heden voor beide games is verschenen. In het geval van Borderlands 2 hebben we het dan over negen (!) dlc-pakketten en twee extra personages. Die pakketten scoorden los een beetje wisselvallig. Zo miste de humor in Sir Hammerlock’s Big Game Hunt nog weleens de plank, hadden de goedkopere Headhunter-pakketten niet heel veel om het lijf en was het soms lang wachten tot Gearbox de level cap verhoogde. Nu vormen al die pakketten echter één krankzinnig (en) groot avontuur, met extra aandacht voor onder ander ieders favoriet Tiny Tina en extra gebieden als de woestijn waar Captain Scarlett met haar luchtschip huishoudt.
Borderlands: The Pre-Sequel steekt daar haast schril bij af, met aanvankelijk slechts wat extra arenacontent, maar vergis je niet. Met The Handsome Collection kun je gratis de gloednieuwe verhalende dlc Claptastic Voyage downloaden, waarin we Claptrap’s brein (of dat wat daar voor door mag gaan…) mogen verkennen. Bovendien kun je nu meteen kiezen uit twee nieuwe personages, onder wie Handsome Jack’s Doppelganger, een kloon van de charismatische idioot. Hoewel zijn mogelijkheid om nog twee extra ‘digi-Jacks’ op te roepen niet zo spannend is, zorgt spelen als Jack wel voor extra grappige dialogen tussen bijvoorbeeld Jack en Jack, en Jack en Moxxi (Jack’s ex). Ook een grappig detail is dat hoewel de meeste personages wel wat skills hebben die het hele team helpen, Jacks hele skill tree er toch vooral voor hemzelf is – het blijft immers een egoïstische klootzak.
Looten tot kunst verheven
Rouwig om het ontbreken van Borderlands 1 zijn we dan ook niet, Borderlands 2, The Pre-Sequel en al hun dlc-pakketten bieden genoeg content om makkelijk honderd uur te schieten en te looten, want uit heel veel meer bestaat Borderlands immers niet. We kunnen echter uit ervaring zeggen dat dat genoeg is om de uren om te laten vliegen, zeker wanneer je met vrienden speelt. Het schieten zelf voelt weliswaar wat minder spectaculair aan dan in genregenoot Destiny (al is het simultaan leegknallen van een shotgun met zure kogels en een raketwerper met extra explosive damage een ervaring op zich), in Borderlands hoef je geen lootcave op te zoeken om aan vette gear te komen.
In werkelijk elk hoekje, gaatje of toiletpot is wel iets te vinden. Soms slechts kogels of health, andere momenten de meest bizarre wapens die vlammen, bliksemschichten of bijdehante opmerkingen uitspuwen. Als die ouwe kapitalist Marcus dan weer vraagt “Why loot from the dead when you can buy from me?”, weet je waarom.
Borderlands 2 en The Pre-Sequel zijn echter wel twee volledig losstaande games. Het is dus niet mogelijk om wapens, progressie of personages mee te nemen van de ene naar de andere game. Dat vinden we niet erg, want elk spel heeft zijn eigen charmes en de in totaal twaalf verschillende personages (zes per game) passen precies bij de charmes van hun game. Wat opmerkelijker is, is dat de games technisch ook een heel ander verhaal zijn.
Technisch wisselvallig
Borderlands 2 loopt namelijk beduidend beter. Dankzij de 1080p resolutie en de stabiele hoge framerate is nu pas goed te zien hoe mooi Borderlands eigenlijk is. Dat weten PC-gamers al langer, maar op de vorige generaties consoles ging toch veel detail verloren. Van de sneeuwvlokjes die op je scherm landen in de openingsscene, tot de dorre woestijnen van Pandora en het heuvellandschap net onder Moxxi’s kin; elke omgeving ziet er onwijs sprankelend en levendig uit. De toffe muziek (of een vijand die vanuit zijn helikopter Ride of the Valkyries neuriet) geeft menig knal- en plunderfestijn bovendien net even dat beetje extra. En of je nu in je eentje, met zijn tweeën of zelfs vier man speelt, de framerate van Borderlands 2 blijft stabiel.
The Pre-Sequel scoort op alle vlakken net een klein tikje minder. De omgevingen zijn net even wat minder vol van detail, waar we op zich nog mee kunnen leven. Maar we vragen ons wel oprecht af waarom The Pre-Sequel een minder stabiele framerate heeft en met name in split screen vrij veel last heeft van screen tearing. Sowieso kan Borderlands: The Handsome Collection nog wel een stabiliteitspatch gebruiken (we spelen al mét de eerste patches geïnstalleerd), gezien de regelmatige vastlopers bij opstarten én tijdens spelen.
Veel progressie zul je bij zo’n vastloper niet verliezen door de vele checkpoints, al moesten we soms een flink stuk lopen omdat we opnieuw begonnen bij een centraal punt in het gebied. Die kleine ergernisjes staan echter in de schaduw van de grote hoeveelheid plezier die The Handsome Collection er tegenover zet. Borderlands: The Handsome Collection voelt echt als een upgrade, niet een luie heruitgave. Voor nieuwkomers is dit echt hét moment om in te schakelen, maar ook veteranen die bijvoorbeeld niet alle dlc hebben gespeeld kunnen dankzij de mogelijkheid om oude savegames te importeren (wel enkel van dezelfde console-familie) de overstap gerust maken.