Timo Pleus Ontwikkelaar From Software is al jaren een vreemde eend in de bijt. Dat een gamer voldoening kan halen uit het perfectioneren door middel van repetitie is een gedachtegoed waar het gros van de industrie zich niet aan durft te wagen. Alles moet flitsend, actievol en vooral niet te moeilijk zijn. Met de Souls-serie toonde het Japanse bedrijf aan dat in het huidige gamelandschap succes is te behalen zonder mee te stromen in deze rivier der casualisering. De nieuwste creatie onder het bewind van Miyazaki lijkt echter een compromis binnen dit gedachtegoed. Het combineert het educatieve aspect van oefening met bloedstollende actie in de hoogste versnelling; Bloodborne is het beste van twee werelden.
De fanatieke Soulser schrikt wellicht van deze verandering. In Demon’s en Dark Souls wordt de speler uitgenodigd in nieuwe situaties eerst de kat uit de boom te kijken: schild omhoog, een beetje ronddartelen en analyseren hoe de strijdmethode van de vijand precies in elkaar steekt. Miyazaki heeft met Bloodborne de poten onder de stoel van spelers die deze methode gebruiken weggezaagd. Schilden zijn verleden tijd en stevige bepantsering is onvindbaar: de stad Yharnam is geen plek voor de angsthaas. Nee, wie zich wil handhaven in deze fantasievolle draai aan een negentiende-eeuwse London zal zich als de wiedeweerga moeten aanpassen aan het leven van een Hunter.
Een significant deel van de inwoners van de stad lijdt namelijk aan een mysterieuze bloedplaag, waardoor ze geleidelijk zijn gemuteerd tot bloeddorstige, weerwolfachtige wezens. Deze schepsels worden gekenmerkt door buitenaardse behendigheid, kracht en sluwheid. Het is dus niet zo zeer opmerkelijk dat de speler, die jacht maakt op deze Beasts, zich net zo makkelijk moet kunnen maneuvreren. Rollen, springen en andere acrobatische capriolen zijn de enige methodes om te overleven in Yharnam.
Gelukkig krijgt de Hunter wel een handreiking om te compenseren voor het verlies aan verdediging. Hoewel het aantal verschillende wapens minder groot is dan in de voorgaande Souls-games, is elk wapentuig extreem compleet. Zogenaamde Trick Weapons hebben bijvoorbeeld een zeer uitgebreid aantal aanvallen en zijn met een druk op de knop te transformeren tot een ander wapen. Een van de interessantste aspecten van From Software-titels is het jezelf eigen maken van je strijdmiddel, en Bloodborne biedt je meer ruimte dan ooit om te ontdekken en leren.
De sterkste uitbreiding op het wapenarsenaal zijn niet eens de Trick Weapons, maar de pistolen en geweren die je in je andere hand draagt. Op het eerste oog lijkt het niet meer dan een gereedschap om vijanden van een afstandje naar je toe te lokken, maar met een beetje experimenteren ontdek je de ware kracht van je schiettuig. Wie goed timet kan een tegenstander en zelfs sommige bazen met een schot kort verlammen, om vervolgens een krachtige aanval uit te voeren. De voldoening die het geeft om met zo’n tegenaanval de beestachtige wezens het zwijgen op te leggen, is werkelijk ongekend.
Denk overigens niet dat je oneindig gelegenheid krijgt om dit soort vermakelijke trucjes uit te halen. Bloodborne is nog net zo onvergeeflijk als al zijn voorgangers. Naast het feit dat een mislukte poging dikwijls resulteert in de dood, is de schaarste in kogels, blood vials (de potions in Bloodborne) en andere handige voorwerpen nog steeds een knelpunt.Je draagt standaard maximaal twintig stuks blood vials en kogels met je mee. Zijn die op? Dan moet je ze zelf maar jatten van verslagen vijanden. Hoe versla je die vijanden als je geen blood vials meer hebt? Tja…
Holy Chalices
Wie geen genoeg kan krijgen van Bloodborne-content, wordt op de wenken bediend met de Holy Chalice-kerkers. Deze dungeons zijn willekeurig gegenereerde kerkers, met uiteenlopende bazen, die je in je eentje of in co-op te doorlopen zijn. Aangezien deze content constant opnieuw aangemaakt wordt, heb je dus een oneindige stroom aan Bloodborne. Ideaal om samen met een of meerdere vrienden je vaardigheden eens flink op de proef te stellen.
Voor de arme ziel die zijn potions er in een treinvaart doorheen jaagt, is er altijd nog de optie ze aan te schaffen met Blood Echoes, de variant op Souls in Bloodborne. Het systeem met deze Echoes werkt precies zoals we dat in Dark Souls kennen: elke vermoorde vijand geeft je een aantal Blood Echoes, en met dit goedje versterk je je vaardigheden door te levelen en koop je wapens en uitrusting. Als je sterft, verlies je wederom al je Blood Echoes, en heb je één kans ze op de desbetreffende plek weer op te pakken. De enige sadistische aanpassing die From Software heeft gemaakt is dat vijanden je Blood Echoes kunnen oppakken. In dit geval zul je eerst korte metten moeten maken met deze bloeddief, die je herkent aan zijn blauwgloeiende ogen. Je zult vaak achter je Blood Echoes moeten aanrennen, want dood ga je genoeg. Hier leer je alleen maar van, want elke keer begrijp je het gevecht of de situatie beter en beter. Het is wel jammer dat je extra gestraft wordt door de onprettig lange laadtijden die dan opdoemen. Je krijgt zodoende wel erg veel tijd om over je zonden na te denken. Dat in combinatie met de soms wat instabiele framerate, waar de Souls-games ook aan lijden, zijn gelukkig wel de enige irritatiebronnen waar Bloodborne je mee confronteert.
Bloodborne lijkt wellicht in veel facetten op zijn Souls-broertjes, maar biedt genoeg elementen om ook de spelers die bekend zijn met de serie op een aangename wijze te verrassen en plezieren. In de prachtig vormgegeven stad Yharnam, die mooie vergezichten en een zeer sterk staaltje levelontwerp biedt, is door middel van berichten en voorwerpomschrijvingen een interessant verhaal te ontdekken omtrent de plaag, de beasts en religieuze invloeden. Het sterke hieraan is dat elke speler voor zichzelf besluit hoeveel hij van het verhaal opslokt. Wie zich hierin verdiept begrijpt gebeurtenissen en locaties beter dan een ander, maar aan het einde van de rit zal niemand het gevoel hebben dat hem iets ontnomen is. Iedereen beschikt over dezelfde middelen om alles te ontdekken.