ThijsBarnhard Konami bevestigde eerder deze week – nadat Guillermo del Toro en Norman Reedus dat al hadden gedaan – het slechte nieuws: Silent Hills is geannuleerd. Een jaar geleden zou dat misschien een gevoel van troosteloosheid teweeg hebben gebracht bij de meest trouwe fans van de langlopende horrorserie, maar een korte aankondiging tegen het einde van een persconferentie bracht daar verandering in.
Tussen neus en lippen door vertelde Sony op de GamesCom van 2014 dat er na afloop een demo van een nieuwe horrorgame te downloaden zou zijn in de PlayStation Store. De rest is geschiedenis.
Voor altijd geheimzinnig
Die bizarre, angstaanjagende en geheimzinnige teaser bleek de aankondiging te zijn van een nieuwe Silent Hills. Die onthulling vinden was nog geen gemakkelijke klus. De constant herhalende gang van P.T. is niet bepaald een prettige plek om lang in te verblijven, en een weg uit die hel vinden is bovendien een hels karwei. Een reeks van obscure en ronduit onmogelijk verstopte handelingen moeten uitgevoerd worden voordat het slot van de voordeur opendraait en je eindelijk kunt ontsnappen.
Dat het geheim van P.T. binnen enkele uren werd ‘gekraakt’ met behulp van het internet is een indrukwekkende prestatie. Toch bleef de demo lang na de ontdekking dat het om een nieuwe Silent Hills ging toch nog geheimzinnig. Over de exacte manier waarop je het einde kan bereiken is men het nog steeds niet helemaal eens. Omdat de game om de zoveel tijd een willekeurig element introduceert heb je nooit twee keer exact dezelfde ervaring.
Het gevoel dat je niet weet wat je kunt verwachten terwijl je in werkelijkheid tientallen keren achter elkaar dezelfde gang doorloopt is precies wat P.T. zo uniek maakt. Die gang is zo fotorealistisch en volgestopt met kleine, griezelige details dat het annuleren van Silent Hills bijna pijnlijk wordt. Bijna alles in de game hint naar een groter geheel. Die geestachtige vrouw die trillend en schuddend opduikt in de gang is niet zomaar een spook en de nieuwsuitzendingen op de radio die zo nu en dan onderbroken worden door andere boodschappen (’Look behind you… I said look behind you’) hinten naar meer nare gebeurtenissen.
Een drama
Waar P.T. precies naar hint zullen we waarschijnlijk nooit weten. Dat is een schande, een drama, een tragedie, maar ergens ook wel zo passend. Hoe klein was de kans dat Silent Hills in de buurt kon komen van de verwarrende en griezelige sfeer die in de korte demo werd neergezet? Het is nog maar de vraag of de uiteindelijke game ook in first-person was. Willen spelers überhaupt wel een game spelen die langer dan één gang zo intens en ingewikkeld in elkaar steekt?
Ik ben bijzonder gelukkig met de ervaring die P.T. mij al heeft gegeven. Niet dat ik de game zelf ooit helemaal heb uitgespeeld zonder de controller aan een ander door te geven. P.T. spelen is in veel opzichten nog steeds een helse klus – en dat terwijl ik de meeste schrikmomenten uit mijn hoofd ken. Iedere keer als mijn nieuwsgierigheid het overwint en ik de donkere gang betreed, is er steeds een klein detail anders. De schuchtere Lisa duikt ineens niet meer op of er valt plotseling een ruit uit het kozijn.
Een klein stukje Silent Hills
Andere momenten zijn minder verrassend, maar niet minder ondragelijk. Het gezucht en gekreun van een geest die je kan vastgrijpen, het gekrijs van de foetus in de wasbak, de wisseling van toon in de radioprogramma’s of het gevoel dat achter iedere gesloten deur het huis eindelijk zijn ware gezicht laat zien. Ik weet hoe ik moet ontsnappen, maar de weg naar de van het slot gedraaide voordeur blijft vaag en onvoorspelbaar.
Dat Silent Hills waarschijnlijk nooit in de buurt had kunnen komen van die perfect geschaalde ervaring van P.T. is natuurlijk geen reden om blij te zijn dat deze game niet langer is. Wat deze game had kunnen zijn is nog niet vergeten. Zo lang P.T. nog op je harde schijf staat is een beetje Silent Hills voor altijd opgeslagen.