Sander van Dalsum The Witcher 3: Wild Hunt grijpt je meteen in het eerste uur, als een goede roman die je na de eerste bladzijde niet meer weg kan leggen. We hebben het hier over een pil van een boek, waarin op details niet bespaard wordt en waarvan de dialogen lang en intrigerend zijn. Personages waar je van gaat houden, in een wereld die je wilt bezoeken. Avonturen die vol spanning en vakmanschap omschreven worden, maar waarbij elk hoofdstuk wel een drukfout of twee bevat. Dit is CD Projekt Reds magnum opus, maar het komt niet zonder imperfecties.
Grimmig sprookje
Het derde deel in de actievolle RPG-reeks van de Poolse studio sluit het verhaal van de heldhaftige Geralt of Rivia af. Hoewel de vorige twee delen vol zitten met politieke intriges, onverwachte plotwendingen en diepgaande relaties, is de nieuwe game voor iedereen toegankelijk. Referenties naar gebeurtenissen uit het verleden worden gemaakt, maar zijn zelden essentieel om het plot te volgen. Geralts tocht is hierdoor interessant voor degenen die net om de hoek komen kijken, terwijl ook de trouwe volgers van dit grimmige sprookje niet vergeten worden.
Het avontuur begint tegen een achtergrond van intense spanningen in The Northern Kingdoms. Oorlog woedt tussen verschillende facties en de zogeheten Wild Hunt laat een spoor van vernieling en pure chaos achter. Dit oude kwaad bedreigt de toekomst van het rijk en is – net als Geralt – op zoek naar Ciri; een jonge prinses die al van kinds af aan de verantwoordelijkheid van onze hoofdrolspeler is. De jagers van de Wild Hunt, met hun gitzwarte, angstaanjagende pantser en donkere magie, lijken telkens weer een stapje voor te lopen. Maar de weg naar verlossing is lang en bezaaid met intense, meeslepende missies die Geralt stukje bij beetje dichter bij zijn doel brengen.
Te voet, te paard, te water
Een nieuwe toevoeging aan de eerste open-wereld van The Witcher-reeks zijn je paard en de zeilboten. In hoog tempo galoppeer je langs de uitgestrekte velden en vergeten ruïnes en vaar je langs de brandingen. Waar de boot z’n taak functioneel uitvoert, mist de besturing van je hengst wat finesse, en bots je soms ergens tegen aan. Toch weet het dier zich in het heetst van de strijd staande te houden, wat het verkennen van the Northern Kingdoms des te mooier maakt.
Waar een hoop RPG’s alle pijlen richten op bevredigende hoofdmissies, durft CD Projekt Red verder te kijken en óók zorg te dragen voor bevredigende optionele missies die een veel belangrijkere rol vervullen dan slechts opvulling van de grote wereld. Niet alleen spreken ze qua content tot de verbeelding, ook qua script en achtergrond dragen ze er zorg voor dat dit universum niet alleen groot, maar ook rijkelijk gevuld is. De gesprekken die je bijvoorbeeld voert met mede-Witcher Vesemir, terwijl je in traag tempo over godsverlaten bospaadjes paardrijdt, ontstijgen gemakkelijk het niveau van hoogwaardige filmproducties. We kunnen niet genoeg onderstrepen hoe welkom het is dat de content kwantiteit niet boven kwaliteit verkiest, maar gaat voor het beste van beide werelden. Iets waar menig genregenoot nog wat van kan leren.
Avonturierszintuig
Wanneer actie de plek inneemt van dialoog, excelleert de game minstens zoveel. De zwaardgevechten die je voert met bloeddorstige wolven, enorme ijsreuzen of barbaarse bandieten zijn vurig en vereisen al je aandacht. Het wisselen tussen vijanden en afstand houden door te ontwijken is soepel uitgewerkt en heeft een dynamische flow. De magie – ofwel Signs – van de Witcher zijn simpel uitgewerkt, maar reuze effectief met hun destructieve, afleidende en defensieve doeleinden. Zo voel je geregeld voldoening wanneer je een vijand in de fik zet, een ander weer verlamt, om ze vervolgens nietsvermoedend en op brute wijze te onthoofden.
De kunstmatige intelligentie van je tegenstanders laat het echter soms afweten. Terwijl je de ene keer in een hoek gedreven wordt en strategisch aanvallen afslaat, ben je de andere keer hersenloos op een wezen aan het inhakken met je zilverwerk. De vijand is op zo’n moment naar de muur aan het staren of lijkt geen enkel besef te hebben van de situatie. Het zijn opvallende fouten, maar gelukkig zijn ze in de minderheid. Veel vaker wordt je omcirkeld, waarna Geralt zich met denkwerk en bravoure een weg onder de druk uit moet zien te knokken.
Day-one patch
Deze recensie is gebaseerd op een reviewcopy die we twee weken voor de release binnen hebben gekregen. CD Projekt Red heeft al een day-one patch aangekondigd, maar die zou volgens de ontwikkelaar geen enorme veranderingen bieden. Daarom hebben we de aanwezige bugs bij de naam genoemd.
De wereld waarin je deze confrontaties aangaat is een van de belangrijkste onderdelen van The Witcher 3: Wild Hunt. De ontwikkelaar heeft grote ambities, die deels ook vervuld worden. Het verkennen van rotsachtige bergtoppen, het ontdekken van donkere bossen en het betreden van grote en kleine steden zit vol sfeer en prikkelt elk avonturierszintuig. Toch lijken de ambities of grafisch gebied groter te zijn dan het uiteindelijke resultaat. De wouden zijn op afstand kaal en planten, kisten en andere objecten poppen plots je beeld in en verknallen geregeld de immersie. En dan hebben we het nog niet over de ruimschoots aanwezige bugs.
Grote wereld, veel problemen
Die bugs tref je vooral aan in tussenfilmpjes, die qua onderwerp en uitvoering buitengewoon interessant zijn, maar vaak verpest worden door textures die om de seconde inspringen. Zo zie je geleidelijk de bakstenen in een herberg verschijnen, krijgt een kale man opeens haar en zie je zelfs een wandelende outfit lopen zonder mens erin. Tevens zijn er andere bugs die de speelervaring dwarszitten, zoals een beesten of mensen die zich een halve meter boven de grond voortbewegen.
Het is overduidelijk de ambitieuze schaal geweest die perfectie in de weg staat, maar CD Projekt Red komt alsnog een flink eind in de buurt. Zo zijn de animaties van gezichten levensecht en de details in de kleding een lust voor het oog. Je kan zien welke inwoners van het koninkrijk goed voor zichzelf zorgen en welke in pure armoede leven door hun uiterlijke kenmerken. Dit draagt wederom bij aan een betrokkenheid die je zelden in een game hebt ervaren – ondanks de technische foutjes.
Ook de keuzes in dialoog dragen bij aan de beleving in het Witcher-universum. Je schrijft je eigen verhaal door het gesprek naar eigen inzicht te sturen. Wil je gelijk ter zake komen? Geen probleem. Wil je in detail treden en meer te weten komen over de wereld waarin je je bevindt? Graag zelfs. De sterke verhalen, de heroïsche anekdotes en zelfs het slappe gelul houden je met gemak constant geboeid. De dialoogopties zorgen er vervolgens voor dat iedereen een andere game speelt, met vele cruciale en uiteenlopende gevolgen als resultaat.
Onvergetelijk epos
Ondertussen ontvouwt het verhaal zich tot een onvergetelijk epos. De ‘echte wereld’ vergeet je, de tientallen uren die je in deze virtuele wereld besteedt weigeren te vervelen. Knap schrijfwerk zorgt ervoor dat je sympathie weet op te brengen voor een baron die op moreel vlak de weg kwijt is; het ontmoeten van kwaadaardige heksen geeft je de kriebels en de intrinsieke drang om ze te stoppen; de momenten dat je het gevoel hebt dichterbij Ciri te komen laten het hart sneller kloppen; alles dankzij het schrijfwerk dat je grijpt om vervolgens niet meer los te laten.
Ook qua gameplay blijft The Witcher je binnentrekken, voornamelijk van uitgebreide skill trees die verschillende kanten op schieten. Volgens de legende gebruiken Witchers geregeld drankjes om hun zintuigen te versterken. Hier kan je ervaringspunten in investeren, maar als je liever behendig bent met je zwaard of je Signs, kun je ook besluit om daar aandacht en ervaringspunten in te steken. Op deze manier worden meerdere speelwijzen gepresenteerd, waaruit de speler vervolgens het kiezen heeft.
Aan het einde van de rit heb je een memorabele reis achter de rug met hier en daar wat bugs en slordigheden. Het zullen echter de mensen en hun verhalen zijn die blijven hangen, lang nadat je de bugs alweer vergeten bent.
The Witcher 3: Wild Hunt is gespeeld op de PlayStation 4.