Laura Kempenaar Duke Nukem is overduidelijk te stoer voor zijn game. De gamefranchise is niet voor niets naar hem vernoemd; het draait allemaal om grote vent met sigaar in de smoel, maar hij is veel cooler dan de tietenhumor en andere fouten dingen in de game. We zouden hem graag zijn opmerkelijke uitspraken in een game zien uitschreeuwen die kwalitatief beter is dan het erbarmelijke Duke Nukem: Forever. Zo zijn er meer personages, die eigenlijk veel te grappig, interessant of sterk zijn voor de game waarin ze zitten.
Steven Heck (Alpha Protocol)
De spionage-rpg Alpha Protocol scoorde bij release niet de sterren van de hemel met een matige 5.0, te wijten aan grafische problemen en gebrekkige gameplay. Toch is niet alles kommer en kwel aan deze Bethesda-game. Met name de manier waarop de speler steeds voor ethische keuzes wordt gezet, is wel interessant, alsook het verhaal, waarin de show gestolen wordt door Steven Heck. Hoofdpersoon Michael Thorton verbleekt naast Heck.
Thorton ontmoet Heck, een contactpersoon in Taipei, tijdens een missie. Hij is veel boeiender dan de held van de game omdat hij simpelweg alles lijkt te weten. En wat hij niet weet, daar heeft hij zelf weer een mannetje voor. Hij ontwikkelde zijn eigen vechtmethode, is een freelancer die geen geld maar tegenprestaties wil zien en is overduidelijk niet gewoon een pion, maar een man die ondanks zijn gestoorde acties wel zijn zaakjes op orde heeft en van het ene in het volgende spannende avontuur rolt. Juist omdat de game Alpha Protocol op zich best het een en ander aan goede game-elementen heeft, zou het fantastisch zijn als er een spin-off komt waarin Heck de hoofdrol speelt. Maar dan wel een Alpha Protocol 2 zonder bugs en met opgepoetste current-gen graphics, waarin Heck kan floreren in plaats van slechts een bijpersonage in een twijfelachtige game te zijn. Het soepele meesterbrein verdient een game met minder freeze en meer verdieping.
Daniel Fortesque (MediEvil)
Daniel Fortesque is niet alleen fascinerend door zijn bottige uiterlijk, maar ook door het feit dat hij als één van de mascottes van PlayStation gold. Hij is de skelettenridder uit PlayStation-game MediEvil (1998), die ooit een menselijke ridder was maar in de strijd tegen tovenaar Zarok het veld moest ruimen. Dat is tenminste de legende. Hij wordt per ongeluk door Zarok weer tot leven gewekt wanneer hij probeert een leger van ondoden te creëren. Sir Daniels missie? Zarok alsnog verslaan aan het einde van een lange tocht door Gallowmere.
We zijn blij dat Daniel Fortesque in 2012 nog terugkwam als speelbaar personage in PlayStation All-Stars Battle Royale, maar we hadden graag nog een betere MediEvil-game gezien, want na die game uit 1998 is de franchise er niet bepaald beter op geworden. De cartooneske hack and slash-actie zou best een revival op de PlayStation Vita mogen krijgen waarin Daniel Fortesque hopelijk niet geplaagd wordt door repetitieve gameplay en rare camera-standpunten. Immers zou Fortesque’s grappige uiterlijk niet verstoord mogen worden door gekke camera-standpunten, en zijn toffe manier van vechten moet lekker worden afgewisseld met andere vechtmethodes, die deze ex-ridder zeker weten met zijn bottige lijf heeft aangeleerd in zijn leven als ondode.
Aveline de Grandpré (Assassin’s Creed III: Liberation)
Na Assassin’s Creed III verscheen op de PlayStation Vita (en later ook op andere platformen) een niet al te slechte game genaamd Liberation. Hierin besturen we voor het eerst in de franchise een vrouwelijk hoofdpersonage, namelijk de Afrikaans-Franse Aveline de Grandpré. Ze is een femme fatale die van kostuums wisselt om zich als slaaf onder de mensen te begeven of juist geheel in stijl als een ware Assassin over de daken te sluipen.
Daar Liberation niet de meest fantastisch AC-game ooit is, zoals te lezen valt in onze review , zouden we Aveline de Grandpre graag terugzien in een console-titel die meer de kwaliteit heeft van Assassin’s Creed II. Het verhaal in Liberation is namelijk slap, terwijl er over het tijdsbeeld waarin Aveline leeft juist heel veel te vertellen is. Met de bekende Assassin’s Creed-gameplay wordt bovendien te weinig gedaan, waardoor de game vooral als een herhalingsoefening van AC III voelt en daardoor al gauw saai wordt. Spannend is het niet, terwijl Aveline juist een spannende dame is door haar Frans-Afrikaanse roots en verleden waarin ze toch ooit een assassin moet zijn geworden. De Aveline-DLC in Assassin’s Creed IV: Black Flag smaakte ook naar meer. Juist omdat De Grandpre in de PS Vita-game al direct een assassin is, zou het tof zijn om haar in een nieuwe game terug te zien vol nieuwe gameplay, met haar oorprongsverhaal.
The Crow (The Crow: City of Angels)
Er zijn heel veel games gemaakt naar aanleiding van films die heel erg slecht zijn en de hoofdpersonages geen eer aandoen, zo ook The Crow. De game The Crow: City of Angels komt regelmatig voor in lijstjes met de meest abominabele games ooit. Deze beat ‘em up-game is gebaseerd op de gelijknamige film van The Crow, maar daar merk je weinig van. Wanneer je deze game opstart, kan je namelijk moeilijk je concentratie richten op andere dingen dan de afzichtelijke graphics. Niet dat de film zelf zo goed scoorde, want het bronmateriaal van de game is de tweede The Crow-film, niet de eerste.
Zonde, want The Crow zelf is juist een fascinerend personage, eentje dat regelmatig wordt gecosplayed en zeer geliefd is. Nu wordt dat deels versterkt door het drama dat op de set van de eerste film plaatsvond (Brandon Lee, zoon van Bruce Lee, werd per ongeluk doodgeschoten in een schietscene omdat een van de losse flodders niet in orde was), maar ook door het intens verdrietige, meeslepende verhaal dat achter het personage van de comics schuilgaat. Zo’n man als The Crow, die uit de dood opstond om zijn geliefde te wreken, en die een outcast is waarmee mensen zich ondanks zijn vreemde uiterlijk goed kunnen vereenzelvigen, verdient een diep, duister, gotisch avontuur, in plaats van een simpele beat ‘em up met graphics waarvan je mascara (heel Crow-esque) uitloopt.
Eddie Riggs (Brutal Legend)
Eddie Riggs zit weliswaar niet in een slechte game, want deze actieavonturengame van Tim Schafer kreeg op InsideGamer een 8, maar toch overstijgt hij hem door zijn uitgesproken persoonlijkheid en dito uiterlijk. Riggs is rechttoe rechtaan, zoals zijn favoriete muziek, maar de game probeert te veel te doen op te veel manieren. Gelukkig barst Brütal Legend van de beroemde rockers om het geheel op te leuken: Jack Black, Ozzy Osbourne, Lemmy Kilmister en Rob Halford. Een tweede game is wellicht op komst, want volgens Schafer is Jack Black best te porren voor een vervolg, maar tot op heden is dat er nog niet van gekomen. Dat kan ook liggen aan de financiering; de ontwikkeling van het eerste deel kostte 25 miljoen dollar.
We hopen dat Schafer daar geen werk van maakt, want we zien onze roadie-superheld Eddie Riggs liever in een andere game terug. Hij past echter niet zomaar in een elke gamefranchise, waardoor we geneigd zijn te zeggen: een Guitar Hero/Rockband-achtige game met een verhaallijn waarin Riggs de sterren van de hemel kan gitaren (en de speler in zijn schoenen kan staan met een plastic gitaarcontroller in de huiskamer), afgewisseld met grappige situaties achter de schermen. We missen zijn hulpvaardige karakter met het sarcastische randje en zijn uitspraken als: “I want a Heavy Metal hurricane!”, en we geloven niet dat hacken and slashen het enige is dat Riggs goed kan.
Maxwell (Scribblenauts)
Waar de meeste personages in deze lijst slechts in één game voorkomen, heeft Maxwell een hele gamefranchise waarin hij de hoofdrol speelt. Desondanks is dat niet genoeg. Dat komt omdat hij weinig tekst heeft, waardoor hij heel mysterieus blijft. Dat is normaliter tof, maar hij heeft altijd een ondoorgrondelijke lach op zijn gezicht, zonder dat we weten waarom, en de nieuwsgierigheid daarnaar is op een gegeven moment gewoon moeilijk te bedwingen. De lach komt vast niet alleen maar door zijn magische notitieboek, waarin hij woorden schrijft die in objecten veranderen.
In Scribblenauts Unlimited wordt wel iets meer duidelijk over Maxwell, namelijk dat hij 41 broers en één zusje heeft. Bovendien heeft Maxwell ooit iemand een rotte appel laten eten, waarvoor hij lang heeft moeten boeten. Hij moest Starites verzamelen door mensen te helpen om zo zijn zusje die door de appel-eter vervloekt is, te redden en is ze blijven verzamelen omdat hij zich schijnbaar goed voelt bij het helpen van mensen. Je ziet Maxwell van alles doen, zonder dat je daarbij zijn gedachtegang meekrijgt. Bovendien heeft Maxwell met z’n stoere jongensuiterlijk potentie om groter te worden dan slechts die Scribblenauts-franchise (die niet slecht is, maar verre van briljant). Zijn grijns is zo stoer en zo out-there, dat hij ons doet realiseren dat Maxwell misschien helemaal niet thuishoort in een game met zo’n kinderachtig uiterlijk waarin de helft van de woorden helemaal niet werkt. Hij is inmiddels ook geen tiener meer, hij kan alles al spellen; laat hem naar een nieuw soort gamefranchise overstappen.
De bovenstaande personages zijn natuurlijk slechts het topje van de ijsberg. Misschien ben van mening dat Jodie Holmes beter verdient dan Beyond: Two Souls, of vind je dat Francis York cool is, maar dat Deadly Premonition hem simpelweg geen recht doet. Laat het achter in de reacties!
Door: Laura Kempenaar