Laura Kempenaar Life is Strange is een episodische game van Dontnod en Square Enix, die in totaal uit vijf afleveringen zal bestaan. In de game volgen we Max Caulfield, een fotografiestudente die van de ene op de andere dag over de gave beschikt om de tijd terug te draaien. Max ontdekt vrij snel dat het allerlei handige toepassingen heeft. Het is echter de vraag welke nadelen er kleven aan dat spelen met de tijd. Zou de derde episode daar een antwoord op hebben?
LET OP: deze review bevat milde spoilers voor wie nog niet de credits van de tweede episode voorbij heeft zien rollen.
Kabbelend water, schreeuwende meeuwen en weeïg gitaarspel; bij Chaos Theory, de derde episode van Life is Strange, merk je pas echt hoe goed de sfeer in de game is, omdat deze je nu al een paar maanden bezighoudt. Aan de ene kant is die namelijk relaxed en rustgevend, maar tegelijkertijd mysterieus en nerveusmakend. In deze derde episode wordt het langzame ritme ietwat opgevoerd en komt de speler voor steeds grotere beslissingen te staan.
Die beslissingen hangen samen met eerdere keuzes in de game. Het begin van de episode biedt weliswaar een recap, maar die heb je waarschijnlijk niet nodig, omdat de gebeurtenissen op Blackwell Academy nog redelijk vers in het geheugen zitten. Wat er plaatsvindt in de laatste akte van Out of Time is namelijk erg heftig, ongeacht de keuzes die de speler maakt..
Chaos Theory met Chloe
Max krijgt niet veel tijd om daarvan bij te komen, want haar vriendin Chloe wacht de studente aan het begin van Chaos Theory op bij hun school. Het enige nadeel is dat haar timing niet perfect is, want er geldt een avondklok op de campus en het is al donker. Max moet dus langs een begeleider glippen en dat kleine moment is een voorteken voor de rest van de episode: Max gaat stealthy.
Gaaf, want je zal hoogstwaarschijnlijk niet in één keer een oplossing voor elk sluipmoment hebben en het maakt de game aanzienlijk spannender. Je moet als speler bewust keuzes maken voor bepaalde plekken en vaak kies je niet meteen de beste optie. Aan jou om de tijd terug te draaien en te zien wat er gebeurd als je voor plan B gaat, en soms kost het je net zo lang tot je elk hoekje van een ruimte hebt gezien voor je het hebt uitgekiend. Erg tof, want je kunt alle scenario’s ervaren en de tijd weer terugdraaien als je toch twijfelt of je het juiste doet. Helemaal als sirenes beginnen te loeien terwijl je met iets illegaals bezig bent dan moet je je hoofd koel houden. En bovenal; zorgen dat je die punkprinses Chloe niet teveel over Max’ grenzen laat gaan.
Daarnaast bestaat de gameplay vooral uit gesprekskeuzes maken en scènes waarin je op zoek moet naar bepaalde items om zo het verhaal te beïnvloeden. Je hebt echt het gevoel dat je de gebeurtenissen naar je eigen hand zet, wat het nog leuker maakt om aan het einde van de episode te zien hoe vaak je dezelfde keuzes maakte als de rest van de gamers. Zoals je in eerdere episodes hebt gezien, krijg je aan het einde een samenvatting van de gebeurtenissen (wat iets simpels kan zijn als een plant water geven tot iemands leven redden) en hoe groot het percentage games is dat A deed of B. Het is ook handig om die samenvatting voor je aan een nieuwe episode begint even terug te lezen, omdat deze beslissingen invloed hebben op verdere gebeurtenissen in het verhaal. Je voelt je waarschijnlijk iets minder speciaal als je ziet dat de hoofdmoot van de gamers een bepaalde keuze maakte, maar dat geeft niet, want Life is Strange biedt vooral een ervaring die je op emotioneel vlak zal stimuleren en niet op prestatief vlak.
Zo zie je Chloe en Max in deze episode hun vriendschap verder uitdiepen en zijn ze op zoek naar aanwijzingen over wat er met het vermiste meisje Rachel is gebeurd. Is ze vrijwillig vertrokken of niet? En leeft ze überhaupt nog? Leeft Max zich niet iets teveel in? Chloe en Max gaan erg ver om antwoorden te krijgen en dat is leuk, want dat betekent dat er veel werk aan de winkel is. De speler moet uitproberen hoe Max op de meest efficiënte wijze haar zin krijgt en zich tegelijkertijd realiseren dat alles wat elke keuze later invloed kan hebben. Dat verveelt niet en houdt de game lekker fris.
Al maanden bezig
Dat moet ook wel, want we zijn al maanden met Life is Strange bezig en je wil niet dat je aandacht inzakt. Niet dat dat snel gebeurt, want de opbouw van Life is Strange is erg goed. Het begint in Episode 1 met het voorstellen van Max en het ontdekken van haar gave, en in Episode 2 leren we dat Chloe nogal een heethoofd is en dat Max niet altijd even vriendschappelijk met haar is omgegaan (en wordt de gave van Max uitgediept). Wat deze derde episode zo fantastisch maakt, is de manier waarop de vriendschap tussen Max en Chloe weer tot bloei komt. Dat wordt bijvoorbeeld getoond met Chloe en Max die elkaars hand vastpakken voordat ze een avontuur induiken en een blik die Chloe werpt als Max iets te amicaal met een vriend belt is ook prachtig. Het is een heel realistische weergave van een vriendschap tussen twee tieners.
Het is jammer dat niet alles zo realistisch is aan Life Is Strange. Die voornoemde blik van Chloe is een uitzondering, want ze ziet er in sommige shots uit als een robot die met haar emotieloze ogen maar zelden overtuigende gezichtsuitdrukkingen heeft. Dat terwijl Max gezegend is met echte ogen en echte uitdrukkingen. De game kampt bovendien met lipsynchonisatie-problemen, die volgens Dontnod in dit eerste seizoen niet meer worden verholpen. Spijtig, want ook in deze derde episode werkt het zeer verstorend om lippen te zien happen als een vis zonder dat er echt letters worden gevormd. Het is extra erg omdat de voice-acting in dit deel juist excellent is. Vooral de manier waarop Chloe spreekt is zeer natuurlijk door de vele nuances en details die haar actrice in haar opvoering weet te leggen.
Nuances en details zijn sowieso iets waardoor Life is Strange zo fascinerend blijft. Je ervaart deze game het beste als je op onderzoek uit gaat en bijvoorbeeld nog even ergens rondneust in plaats van direct naar buiten stuift zodra je een ongeduldig sms’je van Chloe krijgt. Je komt dan de meest interessante dingen tegen, die vaak op het eerste gezicht erg mondain zijn. Eén van de unieke schatten is bijvoorbeeld een oude klaptelefoon met allemaal viezig uitziende stickers erop. Je ziet er alleen een plaatje van, maar het ziet er zo realistisch uit dankzij de manier waarop de stickers erop zitten. Daarnaast blijken sommige objecten die nutteloos uitzien bovendien een grote rol te spelen in wat er later in de game gebeurt.
Arcadia Bay is in de problemen
Er gebeurt sowieso ontzettend veel in Life is Strange: de vermiste Rachel, de gebeurtenissen met andere meisjes van Max’ school, de gecompliceerde Chloe en dan nog het havenstadje Arcadia Bay, waar het zich allemaal afspeelt. waar veel niet in de haak is. Ook komt er een feestje aan wat de ‘End of the World’-party wordt genoemd, dat alles behalve een goede voorbode is. Het is in elk geval allemaal materiaal voor een game die je bij je lurven pakt, je niet meer loslaat totdat je overweldigd en verrast de aftiteling voorbij ziet rollen, en je doet smachten naar de vierde episode. Die kan dan ook niet snel genoeg komen.