Jules Schlicher Sinds de aankondiging van Uncharted 4: A Thief’s End wordt reikhalzend uitgekeken naar dit vierde en laatste avontuur van Nathan Drake. Je komt bijna niemand tegen die niet laaiend is over deze aankomende PlayStation 4-exclusive. Bijna niemand.
Van A naar Beter…
Drake’s Fortune kocht ik bij mijn PlayStation 3, toen ik het apparaat in 2008 aanschafte. De game is een genot voor het oog en is ook zeker vermakelijk, maar niet memorabel. Drake’s streken zijn vooral leuk door de interacties tussen hem en zijn twee vriendjes, maar daar blijft het ook wel bij. Qua gameplay is het een jatwerk van jewelste dat weliswaar goed uitpakt en ‘eigen’ voelt, maar nergens echt sprankelt.
Daarnaast verliest de game veel van zijn charme door de verschijning van afschuwelijke Nazi-zombie-achtige wezens – ineens draait het aardse, plezierige avontuur van een schietgrage wijsneus die rijkdom en glorie wil vergaren om het bestrijden van bovennatuurlijke machten in duistere, ondergrondse gangen en grotten. Nergens voor nodig en het doet alleen maar af aan de ervaring, met een teleurstellend einde tot gevolg.
Het tweede deel slaagt veel beter in zijn opzet. Among Thieves is met afstand de beste Uncharted-game en zelfs één van de beste games van de voorgaande generatie spelcomputers. Opnieuw gooit bovennatuurlijk gerotzooi roet in het eten naar het einde toe, maar uiteindelijk mag dat de pret niet drukken. Verre van. Met veel plezier heb ik de game samen met een vriend in één avond uitgespeeld en met evenveel plezier denk ik terug aan die game. Het is de perfecte vertaling van een achtbaanrit naar een game, met een fantastische spanningsboog die geweldige actie afwisselt met serene en innemende rustmomenten.
… naar Achterlijk…
Die spanningsboog wordt weer overboord gegooid voor Drake’s Deception, waar de gedachte “meer, meer en nog eens meer” de klok slaat. Explosies, over-the-top actie en veel geknal zijn niet verkeerd, dikwijls zijn ze fantastisch, als het maar in de juiste dosis komt. Daar faalt Uncharted 3 op fenomenale manier. Afgezien van het interessante kijkje in het verleden van Nathan Drake en een aantal boeiende plotpunten, bestaat Uncharted 3 namelijk uit een schijnbaar eindeloze reeks schietpartijen. De game loopt over van actie, waardoor die actie niet meer vermakelijk maar vermoeiend wordt.
Daarbij gaan sommige actiemomenten volledig aan suspension of disbelief voorbij. Neem het laatste knalfestijn van de game, waarin Drake belaagd wordt door talloze huurlingen, die met gevaar voor eigen leven dat van hem proberen te beëindigen. Ze bevinden zich op een locatie die letterlijk in elkaar stort en waar vluchten de enige rationele keuze is. Toch blijven die huurlingen Drake onder vuur nemen alsof ze alle tijd van de wereld hebben. Werken ze niet voor geld dat ze daadwerkelijk willen uitgeven?
Nog idioter is de afsluitende knokpartij tussen Drake en een van zijn vijanden, Talbot. In een stad die letterlijk onder hun voeten vandaan valt, waar meedogenloze zandlawines stukken muur en rots lostrekken en een afgrond in zeulen, besluiten de twee hun meningsverschillen uit te vechten. Ze staan op vrijwel losse stenen, omringt door golvend, sjezend zand – dat kan niemand serieus nemen. Het voelt gewoon dom.
… naar Net zo Lomp?
Kijkende naar de beelden van Uncharted 4: A Thief’s End, verwacht ik van de rest van die game weinig meer dan vergelijkbare actiemomenten. Eerlijk is eerlijk: het ziet er allemaal prachtig uit, maar dat verdrijft niet het vermoeden dat het een weinig subtiel actievehikel gaat worden in de geest van zijn directe voorganger. Uncharted 4: A Thief’s End kan nog zo mooi en nog zo spectaculair zijn, maar de kans is aanwezig dat het net zo lomp en dom is als Uncharted 3. In dat geval is het maar goed dat Nathan Drake met deze game zijn biezen pakt. Het is jammer, want de serie heeft laten zien zó veel meer te kunnen zijn.