Laura Kempenaar Een kat met twee staarten en de naam Jibanyan, wen daar maar vast aan. Dat is namelijk het icoon van Yo-Kai Watch, een Pokémon-achtige game die sinds een paar jaar Japan heeft veroverd. Het is niet makkelijk om Pok é mon van de RPG-troon te stoten, maar deze RPG komt bij Level-5 vandaan, dat bekend is van Professor Layton en Ni No Kuni.
Yo-Kai Watch komt eindelijk naar Noord-Amerika en Europa dit jaar. Wij speelden Yo-Kai Watch, waarin we de opdracht kregen om binnen een x aantal minuten diverse monsters, de zogeheten Yo-Kai (‘geesten’) te verslaan en er zo vrienden mee te worden. Klinkt als Pok é mon, maar dan is dit niet een fantasiewereld. Dit is de echte wereld en de geesten zijn gebaseerd op traditionele Japanse folklore. Verder lijkt de game qua opzet en uiterlijk hetzelfde als Pok é mon. Je wandelt rond met andere Yo-Kai-vechters en je praat met mensen uit het dorp, je vecht met de monsters en ze levelen als je ze succesvol inzet.
Een warm welkom door Whisper
Je wordt niet alleen bijgestaan door je teamleden, maar ook door Whisper, een Yo-Kai die je een zogeheten ‘Yo-Kai Watch’ overhandigt, waarmee je de Yo-Kai kunt opsporen. Je doet dat door in de Lens-modus met een vergrootglas het scherm te doorzoeken nadat je naar een persoon bent toe gewandeld die wordt aangegeven op de kaart. Yo-Kai zijn namelijk mensen aan het lastigvallen, vaak bewust en soms onbewust. Yo-Kai zijn vrij bizar; er is er eentje die bestaat uit een soort Chinese hoed met benen en eentje die een soort Baywatch-kikker voorstelt. Er zijn acht klassen: Charmant, Heldhaftig, Mysterieus, Stoer, Vreemd, Gezellig, Naargeestig en Stiekem.
Groepsgevecht
Je vecht nooit één tegen één, maar je verzamelt een groepje Yo-Kai dat in een turn-based gevecht tegen drie andere Yo-Kai vecht. Niet achter elkaar, want ze staan naast elkaar opgesteld zodat je kunt kiezen wanneer je welke Yo-Kai aanvalt. Sterker nog, als je het rijtje Yo-Kai swipet met je stylus, dan kun je wisselen naar andere Yo-Kai in je horloge. Kortom, je bent aanzienlijk meer flexibel tijdens het gevecht. Om je Yo-Kai in de game te zetten, gebruik je je Yo-Kai Watch. Elke keer dat je een Yo-Kai verslaat, krijg je namelijk een medaille die die Yo-Kai moet voorstellen. Schuif je die virtuele medaille in je evenzo virtuele horloge, dan komt dat monster in je gevecht.
In onze speelsessie kregen we in het stadje Springdale (na een klassiek op-de-eigen-slaapkamer-gedag-zeggend-tegen-mama-begin) drie gevechten te verduren, want er waren drie Yo-Kai die op onze kaart mensen lastig vielen. Zo werd een van de mensen ontzettend lui onder invloed van een Yo-Kai en aangezien hij ook nog eens een zakenman was, was dat niet zo heel praktisch. Na in de lesmodus te hebben rondgekeken, spotten we de Yo-Kai en begon het gevecht. In principe doet een Yo-Kai zelf een aanval, maar je kunt hem een speciale aanval laten doen als zijn meter vol is. Deze Soultimate-aanval is per Yo-Kai verschillend en maakt vaak gebruik van de elementen, zoals een berg stenen of een grote golf water. Ze maken indruk op de tegenstander – en op jou als gamer, want elke Soultimate-aanval is speciaal en dat maakt het extra aantrekkelijk om alle Yo-Kai te verzamelen.
Dynamische gevechten
Het vechten in deze game voelt veel dynamischer dan vechten in Pokémon, omdat je niet alleen op elk gewenst moment je geesten kunt omwisselen, maar ook omdat de aanvallen minder tijd in beslag nemen en elkaar snel opvolgen. In eerste instantie voelt Yo-Kai Watch een beetje gek aan, juist omdat je zoveel aan Pokémon moet denken. Het is net alsof je een rip-off in handen hebt. Alleen dan niet een goedkope, maar juist eentje met veel detail. Immers is dat wat we van Level-5 gewend zijn, Professor Layton-games zitten ook vol met kleine details, geheime plekjes enzovoort.
Yo-Kai Watch is even wennen, zeker als je al jaren verslingerd bent aan Pokémon, in Japan lopen gamers er echter al helemaal mee weg en zijn de games uit de franchise al miljoenen keren verkocht. Er zijn al manga-series van verschenen, een televisieserie en een film. Qua speelgoed doet Yo-Kai het ook goed. Uiteraard zegt een hype in Japan niet per se dat ook het Westen daarin meegaat, maar het is op zijn minst een goede voorbode. En na bijna twintig jaar Pok émon is de hele wereld misschien wel aan een gamereeks met gloednieuwe personages toe, zelfs als dat betekent dat we onze breinen moeten openstellen voor Chinese hoeden met benen.
Door: Laura Kempenaar