LarsCornelis Hij zou de zoon van Edward Kenway kunnen zijn, met de manier waarop hij het liefst zijn vuisten laat spreken. Zij doet meer denken aan de legendarische Assassins Ezio en Altair, zoals ze te werk gaat met haar Hidden Blade en geobsedeerd is door de Pieces of Eden. Samen staan de Frye Twins symbool voor het frisse en leuke karakter van Assassin’s Creed Syndicate.
Assassin’s Creed Syndicate pakt het helemaal anders aan dan voorganger Unity . Er wordt een bescheiden stapje terug gedaan en dat resulteert in een game die misschien niet grensverleggend is, maar wel leuk is om te spelen. Vergeet bijvoorbeeld die bomvolle straten en pleinen van Parijs. De straten van Londen zijn aanzienlijk leger, op sommige momenten zelfs een tikkeltje kaal, maar de game heeft wel een stabiele framerate en er is minder hinderlijke pop-in.
Charles Dickens-sfeer
Dat zorgt ervoor dat de pittoreske straatjes van het Victoriaanse Londen ook echt een Charles Dickens-sfeertje hebben, zonder ontsierd te worden. De architectuur, de gedetailleerde reclameborden en grote letters op de gevels, die mysterieuze mist die ’s avonds mooi verlicht wordt door de straatlantaarns, en de permanent aanwezige plassen regenwater tussen de oneven kinderkopjes maken Assassin’s Creed Syndicate bij vlagen zelfs schilderachtig.
Perfect is de techniek van Assassin’s Creed Syndicate overigens nog niet. Tussenfilmpjes waarin de modellen van de personages ontbreken, stuiptrekkende personages op straat of zelf vast komen te zitten in muren; je zult het allemaal wel een keertje tegenkomen voordat de eindbaas bloedend op de grond ligt. Ook zijn de laadtijden wat aan de lange kant. Deze foutjes vallen dit keer echter binnen het acceptabele. Ze staan namelijk nergens het plezier in de weg.
Kleurrijk contrast
Dat Assassin’s Creed Syndicate leuk is om te spelen, komt voor een groot deel op het conto van de tweeling Jacob en Evie Frye. In zijn opzet verschilt Syndicate niet van zijn voorgangers. In iedere Sequence wordt een ander Templar-kopstuk omgebracht, voordat uiteindelijk een moordaanslag op de grote leider mag worden gepleegd. Een veel te serieus verhaal met veel te zware thema’s wordt dit keer achterwege gelaten. De Frye’s zijn gewoon twee gerenommeerde Assassins die naar Londen worden gestuurd om orde op zaken te stellen.
De serieuze Evie vormt daarin een mooi contrast met de losbollige Jacob. Dat verschil zien we terug in de vaardigheden van de personages en de missies. Voor Evie is er bijvoorbeeld een skill vrij te spelen die haar onzichtbaar maakt zolang ze stil zit, terwijl Jacob kan leren om headshots uit de losse pols uit te delen. Die skills komen mooi uit, want missies met Evie lenen zich vaak meer voor een stealthy aanpak, terwijl Jacobs missies vaker neerkomen op een potje schedels inslaan.
Alle nieuwe wapens en gadgets zijn trouwens voor beide personages beschikbaar, waaronder de door Alexander Bell ontworpen elektrische granaten en de Rope Launcher. Die Rope Launcher is een welkome toevoeging in het arsenaal van de Assassins. Met één druk op de knop vlieg je naar de top van een gebouw, of span je een lijn tussen twee gebouwen. Dat houdt de vaart in de game en voorkomt dat je voor de driehonderdachtenveertigduizendste keer in je Assassin-carrière doorsnee rijtjeshuizen moet beklimmen.
Om grotere afstanden af te leggen, is het slimmer om even een koets van iemand te ‘lenen’. Rijden met een koets moeten we niet te serieus nemen. Een gemiddelde achtervolging loopt al snel uit op Burnout-achtige praktijken waarin je met koets en al flinke beuken uitdeelt. Paarden overleven frontale botsingen moeiteloos, onfortuinlijke Londenaren die net overstekken en gemangeld worden tussen paardenhoeven, rijtuigwielen en rondvliegende splinters meestal niet. Ritjes met koetsen zijn daardoor wild en spectaculair en soms ook onbedoeld hilarisch. Maar het werkt. Juist doordat met een koets rijden niet te realistisch en serieus is, is het leuk om iemand van het dak van een omnibus te trekken en er met het rijtuig vandoor te gaan, terwijl boze gangsters de achtervolging inzetten en alle hekjes, paaltjes en omstanders het in de straat moeten ontgelden.
Londen veroveren of Frogger spelen
Tussen het uitmoorden van Templars of rijden met koetsen door, zijn er natuurlijk weer tal van zijmissies te doen die dit keer zijn opgehangen aan Jacobs zelf opgerichte gang waarmee hij Londen verovert. In ieder district zijn weer nieuwe kinderarbeiders te bevrijden of gangsters op te pakken. Zodra je alle missies in een district hebt voltooid, maken de vijandige Blighters plaats voor je eigen Rooks, waardoor de straten van Londen weer een klein beetje veiliger zijn. Maar staar je niet te blind op de missies die de game aanreikt. Probeer ook eens op eigen houtje een verkapt potje Frogger te spelen op de drukke Thames, waar boten elkaar op een haar na passeren. Of verken de stad per trein. Londen heeft genoeg vermaak te verbieden, ook buiten de geplaveide paden. Ook daaruit blijkt dat er weer plezier in de game zit.
Assassin’s Creed Syndicate pakt het beste van zijn voorgangers – en laat daarmee ook het nodige achterwege. Geen competitieve multiplayer? Boeiend. Geen coöperatieve multiplayer? Jammer, maar daar kunnen we mee leven. Geen companion app om kistjes mee te ontgrendelen? Godzijdank. Ubisoft heeft er goed aan gedaan zich volledig te richten op de singleplayer. De game is ondanks de afwezigheid van bijvoorbeeld een multiplayer, groot en leuk genoeg waardoor al die randzaken niet zo snel gemist worden. Dat geeft weer hoop voor de toekomst van de serie, want die is er nog steeds. Zeker nu er weer voorzichtig iets van een overkoepelend verhaal doorheen sijpelt.
Assassin’s Creed Syndicate is gespeeld op PlayStation 4. De game is ook beschikbaar op Xbox One en volgende maand op PC.