Call of Duty: Black Ops 3 review – Zullen we niet snel vergeten

Je hebt wel eens van die dagen dat je wakker wordt in het ziekenhuis omdat je ledematen eraf zijn gescheurd door een militaire drone, zoals het naamloze hoofdpersonage van Call of Duty: Black Ops 3. Geen probleem. Dankzij nieuwe mechanische ledematen en een apparaatje in je hersenstam, een ‘DNI’ of brain-interface detector, ben je weer helemaal soort-van de oude. En je DNI komt met talloze mogelijkheden.

Dankzij dat stukje futuristische technologie (we schrijven het jaar 2065) kun je via denkcommando’s communiceren met andere teamgenoten, computers naar je hand zetten, drones hacken, of de pacemaker van de buurman stilzetten. Kortom: de DNI is macht, zeker in het begin van de singleplayermodus. Al wallrunnend en doublejumpend jaag je op vijanden van vlees en bloed en keer je vijandige drones tegen hun metgezellen – althans, als je een van drie beschikbare skill trees voldoende uitbreidt.

Simpelweg knallen
Dat klinkt als experimentele Call of Duty-gameplay, toch? Zeker, maar verwacht er zeker niet te veel van. Omdat je de game met vier anderen in coöp kunt spelen, zijn de omgevingen wat grootser dan je gewend bent, maar uiteindelijk draait ’t spelen zelf gewoon weer om ouderwets knallen op drones en voetsoldaten. Dat is vermakelijk, zeker, maar de co-op en je DNI betekenen niet dat Black Ops 3 uit de toon valt ten opzichte van eerdere delen.

Sterker nog, op wat voertuigmissies na, vinden we ’t wel heel vaak ‘simpelweg knallen’. Dat is ook een gevolg van de lengte, want de singleplayermodus duurt in Black Ops 3 negen uur op de Hardened-moeilijkheidsgraad, bijna anderhalf keer de lengte van veel vorige Call of Duty-delen. Toch wil dat niet zeggen dat de singleplayer je met moeite spelende houdt, maar dat is vrijwel volledig de verdienste van het verhaal.

Kwaliteit
Want jeetje, wat een bizarre narratieve wenteling neemt Call of Duty: Black Ops 3 halverwege de game. Het is op dat vlak dat Treyarch Studios laat zien waar het zo in kwaliteit verschilt met andere ontwikkelaars van de serie. De game wekt aanvankelijk een oppervlakkige indruk, om vervolgens waanbeelden, schijndood en genocide te introduceren.

‘Gas terugnemen’ is niet aan de orde, moeten de schrijvers van Treyarch gedacht hebben. Meermaals moesten wij onze controller neerleggen omdat het even te heftig werd, en dat had echt louter van doen met het verhaal en de locaties die je aandoet. Dat de game je uiteindelijk laat twijfelen aan veel van wat je gezien hebt, waarbij het niet eens duidelijk is wie jij bent, of wie de mensen om je heen zijn, zegt wellicht genoeg.

Klinkt vaag? Is het ook. Dat de game zich in de verre toekomst afspeelt, biedt Treyarch mogelijkheden om zijn fantasie de vrije loop te laten. Die vrijheid heeft de studio genomen, wat ook wel wat verwarrend kan zijn. Maar goed, dat maakt de singleplayer tevens de moeite waard, met name voor een tweede (co-op-)speelsessie, gezien sommige referenties en dialoog dan opeens wél te verklaren zijn.

It all comes down to…
Wie de singleplayer uitspeelt, speelt ook de Nightmares-modus vrij. Nightmares is een vreemde eend in de bijt, zelfs in Black Ops 3. Het is de singleplayer met een ander, vrouwelijke hoofdpersonage, dat over de reguliere tussenfilmpjes van de singleplayer heen praat tegen een vreemde, andere antagonist. Die tussenfilmpjes zijn grotendeels hetzelfde, net als de missies, met als grootste aanpassing dat de vijanden van vlees en bloed zijn vervangen met zombies.

Leuk, maar natuurlijk niet zo origineel als de échte Zombies-modus. Daar hebben we niet zoveel tijd in kunnen steken als we graag hadden gewild, maar het coöperatieve Zombies is wederom een waardige pijler naast de single- en multiplayer. En Zombies is ditmaal uitgebreider dan we gewend zijn.

In een groot speelveld, gedoopt in een jaren ‘50-maffiosi sfeertje, kun je onder meer power-up’s bemachtigen uit kauwgomballenapparaten, demonen opwekken door items te vergaren en zelfs controle nemen over The Beast, een monster dat op hoger gelegen plekken kan komen en zo deuren naar nieuwe omgevingen kan openen. We zijn niet verder gekomen dan wave 7, maar het is wel duidelijk dat de modus vele verrassingen kent, en de community een flinke kluif zal hebben aan het blootleggen daarvan.

Multiplayer
Dat we zoveel woorden vuil maken aan de singleplayer- en co-op-modi, heeft een goede reden. Het is namelijk vooral in die modi dat Black Ops 3 innoveert. Met zijn multiplayer lijkt Black Ops 3 zelfs iets terug te keren naar die van Black Ops 2, maar beschouw dat zeker niet als een minpunt. De kleine, compacte en symmetrische maps, de snelle gevechten en de gedegen balans uit de voorganger komen prima tot hun recht in deeltje 3.

Dat wil evenmin zeggen dat het hier een exacte kopie van Black Ops 2 betreft. Zoals na de publieke bèta en onze preview van een korte speelsessie op de Gamescom in Keulen al duidelijk was, is de toevoeging van Specialists, specifieke personages met een tweetal speciale krachten, er een die we toejuichen. Ook in de volledige game zorgen de Specialists, tussen wie je gemakkelijk kunt wisselen alvorens een potje begint, voor een diversere game.

Met name in de grote maps kiezen we voor Outrider, die met haar boog en explosieve pijlen zowel op lange als korte afstand dodelijk effectief is. Haar doelwitten knallen bovendien in een orgie aan bloed uiteen, wat wellicht morbide, maar daarom niet minder bevredigend is. In de kleine maps gaan we vrijwel louter voor Ruin. Met zijn Spikes kan Ruin een ravage inrichten in kleine kamers, simpelweg door ze na een flinke sprong de grond in te slaan. Alles in een straal van één à twee meter delft vervolgens het onderspit.

Met de andere Specialists hebben we iets minder tijd doorgebracht, ook omdat we na verloop van tijd vooral van Outrider en haar explosieve pijlen zijn gaan houden. Zijn we haar zat, dan zijn we eerder geneigd ons heil te zoeken in een van de andere modi dan in andere personages in de multiplayer-modus.

Zoals het rennen van een rondje ‘parcours’ in de Free Run-modus. Of we spelen de minigame Dead Ops 2, die in tegenstelling tot het eerste deel ditmaal heel gemakkelijk te vinden is. En hoewel we de modus niet konden testen, twijfelen we er niet aan dat de competitieve e-sports-modus, het vervolg op het fameuze League Play uit Black Ops 2, ons de komende tijd in vast teamverband weer weken spelende houdt.

Verrassend kunnen we die weelde aan content eigenlijk niet noemen. Weinig shooters zijn zo compleet als de recente Call of Duty-delen en Black Ops 3 is daar allerminst een uitzondering op.

Call of Duty: Black Ops 3 is vanaf 6 november verkrijgbaar op PlayStation 4, PlayStation 3, Xbox One, Xbox 360 en pc. We hebben de game gespeeld Xbox One en PS4. Let op: de Xbox 360- en PS3-versies van de game bevatten niet de singleplayercampagne.