Esmee Otter Verschrikkelijke clowns, zombies met kettingzagen, wandelende vogelverschrikkers en SM-meesteressen in leren pakjes; je raadt het misschien al: Halloween Fright Nights in Walibi. Hoewel het niet hetzelfde is als de conventies waar ik gebruikelijk heen ga, ben ik erg benieuwd naar alle verkleedde en geschminkte acteurs die bezoekers de stuipen op het lijf jagen. Samen met een groot deel van onze Durarara-cosplaygroep (Kelly, Anna, Melanie, Boye, Janinho, Robin, Yohanna en Denise) neem ik het spektakel op de proef.
Er zijn een aantal verschillende scare-zones, ingedeeld op bepaalde thema’s. Dit jaar is er een maïsveld met vogelverschrikkers, een quarantainegebied met zombies, een camping met bloeddorstige rednecks, een SM-zone (dat lees je goed ja), een Hellfire-zone met demonen en een geheimzinnig gebied vol moordzuchtige ‘Things’.
Boye Devente: “De dag begon wat hectisch qua drukte, mensenmassa enzovoort, maar je merkte naarmate de schemer overtrok, de sfeer ook (positief) grimmiger werd.”
Game Over
De opmerkelijkste is de Game Over-zone, waar verloren gamefiguren ronddwalen en je op de kast jagen. Ik zie zombie Link, zombie Zelda, zombie Peach, een halfdode Spartan uit Halo 5, een uit de kluiten gewassen Mario met een enorme verwilderde bruine baard die doet denken aan Hagrid van Harry Potter, een losgeslagen Luigi en een prachtig opgemaakte en uitgedoste Altaïr van Assassin’s Creed. De acteurs blijven goed in hun rol en weigeren daardoor zelfs vaak foto’s. Plots staan ze achter je, met hun wapen getrokken, of ze stevenen op je af en duwen je opzij.
Annabel de Nijs: “Fright Nights was dit jaar weer echt tof! De grime en kostuums waren ook erg overtuigend. De zones waren leuk om doorheen te lopen en de scares waren goed.”
In de zone klinkt hele toffe gamemuziek: iconische 8-bits deuntjes met dubstep eronder en andere up-beat game-intro’s, waaronder de kenmerkende tonen van Mario, Zelda en Castlevania. Samen met een helft van onze cosplaygroep – de andere helft staat bij de kermisattracties – sta ik te dansen op de muziek en dan gebeurt er iets geniaals: zombie Peach wil langslopen maar blijft stilstaan. Ze kijkt even verheven op ons neer, waarna ze haar heupen losgooit, nog steeds met haar neus de lucht in, en in de rondte draait. Vervolgens stopt ze, flipt ze haar lange blonde haren over haar schouder en duwt ze ons aan de kant om haar weg weer te vervolgen. Dat epische momentje staat op mijn netvlies gebrand; ik vind het echt knap hoe goed de verschillende acteurs in hun rol blijven, ondanks de dansende, fotograferende of gillende mensen.
Melanie Kuipers: “Supertoffe kostuums en mensen die goed in hun rol blijven. De reacties van mensen waren ook geweldig.”
Jump scares
We hebben ons aangemeld voor een van de vier betaalde spookhuizen, en dan wel de nieuwste, die dit jaar voor het eerst open is: Jefferson Manor (Waarom hoor ik altijd Eric Cartmans stem als ik dat lees of hoor?). Het spookhuis kost €5,50, wat ik vooraf een flink bedrag vond, maar ondertussen acceptabel vind. Even voor half elf staan we in de wachtrij, waar een verteller de rij amuseert en een achtjarig jochie waarschuwt dat het zijn eigen schuld is als hij hier nachtmerries van krijgt – het spookhuis is 16+.
Janinho Mulyano: “Al was de drukte erg aanwezig en het wachten erg lang, mogen de sfeer en de scare actors er wel zijn. Erg vermakelijk en overtuigend en de scare zones waren heel tof gedaan! Zeker voor herhaling vatbaar.”
Gezien niemand voorop wil lopen, recht ik mijn rug en steek ik mijn borst vooruit. Hoewel ik niet snel echt bang ben, ben ik wel gevoelig voor jump scares – waarbij iets of iemand plots uit het niets in je blikveld verschijnt, vaak vergezeld met een harde knal of gemene schaterlach. Zodra we het spookhuis binnenstappen, is het alsof we een oud verlaten huis betreden, wat geheel van hout lijkt gemaakt, vol spinnenwebben, stoffige servieskastjes en een garage waar plots een auto onderdoor probeert te schieten met flitsende lichten. We sluipen door de dunne gangetjes, waar de jump scares van spookachtig opgemaakte gedaantes in witte gewaden elkaar in rap tempo opvolgen.
Ook al zie ik de boemannen rechts van me aan komen, word ik nog verrast door een spookgedaante die me vanaf links bespringt. Er is ook weinig tijd om op adem te komen tussen het schrikken door. De een verschijnt plots onder je voeten, die ineens door een stuk doorzichtige vloer naar je blijkt te kijken, de ander klauwt naar je vanuit een openklappend luik in de muu, en de grand finale is wanneer er een boven je hoofd scheurt in een korte takelbaan. Wat ik wel erg fijn vind is dat, zodra ze je hebben laten schrikken, ze zich weer terugtrekken, in plaats van in je gezicht blijven wuiven.
Robin Zanoni: “Eerste keer Fright Nights!! Super awesome. De scare zones waren supergaaf, de grime, de kostuums, gewoon alles. Voornamelijk de Game Over-zone en het spookhuis. Volgend jaar a ik zeker nog een keer.”
Na de Jefferson Manor gaan we nog het gratis spookhuis binnen, dat ook genoeg jump scares heeft met voornamelijk mannen met kettingzagen, die niet uit de weg willen gaan. Het is alleen jammer dat er te weinig tijd zit tussen de groepjes die naar binnengaan, dus we zien na de helft alle jump scares al aankomen en dan hebben de acteurs niet genoeg tijd om weer terug naar hun schuilplek te gaan. Door dat spookhuis zijn we dus maar een beetje heen gehuppeld.
Voor herhaling vatbaar
Al met al is het een erg geslaagde dag. We konden weliswaar door de lange wachtrijen maar in vier verschillende attracties, maar met onze gezellige groep is wachten nooit echt een probleem. Voor volgend jaar gaan we echter sparen voor fast lane tickets, alle vier de spookhuizen en misschien ook nog het Halloween Diner erbij, gewoon het volle ‘R.I.P.-pakket’. Ik kijk er in ieder geval al naar uit!
Yohanna Meriam: “Het was geweldig, vooral bij de Game Over-zone was ik niet weg te slaan! Helemaal top!”
Zoals je ziet zijn in dit artikel wat uitspraken van bezoekers meegenomen. Ben jij ook weleens naar Fright Nights geweest? Wat was jouw ervaring? Deel het in de reacties!