ThijsBarnhard Mario maakt zo vaak uitstapjes naar andere beroepen dat het al lang niet meer vreemd is als we hem en zijn vaste vrienden als coureur, golfer of tennisspeler zien. Er is geen haan die ernaar kraait dat een platformerheld en loodgieter ook regelmatig aan de slag gaat als Olympisch sporter, voetballer, of feestbeest, omdat Mario in zekere mate een soort garantie van kwaliteit is. Dat de beste mascotte ook wel eens een uitglijder maakt, is pijnlijk duidelijk in Mario Tennis Ultra Smash.
In veel opzichten voelt dat namelijk als een game die alleen bestaat om het verder wat magere najaar van de Wii U wat op te vullen. Aan een goede en originele insteek ontbreekt het bijvoorbeeld een beetje in Ultra Smash. Het opvallendste nieuwe onderdeel in deze tennisgame die eigenlijk exact hetzelfde speelt als zijn voorgangers is de Mega Mushroom, die de spelers op de baan tot gigantische proporties laat groeien. Het nut daarvan is niet onmiddellijk duidelijk, maar het komt er uiteindelijk op neer dat je minder heen en weer hoef te rennen en dat ballen extra hard naar de andere kant van het net te meppen zijn.
Deze megapaddenstoelen komen echter zo willekeurig aanwaaien en zijn eigenlijk dermate niet leuk om te gebruiken dat de verveling met deze nieuwste en meest prominent in het menu geplaatste speelstand al snel toeslaat. Simpele potjes tennis spelen met enkel Chance Shots, de toevoeging uit het 3DS-deel, zijn al vele malen leuker.
Niet van deze tijd
De Mega Mushrooms vormen helaas de hoofdmodus in deze nieuwste Mario Tennis. Er is geen Tournament mode, geen mogelijkheid om het inmiddels klassieke Ringshot te spelen en een rpg-modus zoals in het legendarische GameBoy-deel is ook nergens te bekennen. Ultra Smash is in veel opzichten nog kariger dan de allereerste Mario Tennis. Best een indrukwekkende prestatie.
De modi die er wel zijn rieken naar gebrek aan inspiratie. Er is een Knockout mode waarin je een oneindige stroom van steeds beter wordende tegenstanders moet zien te verslaan en een rally mode waarin het het doel is zo lang mogelijk de bal over en weer te slaan. Op zijn deprimerendst is Ultra Smash wanneer je besluit online te spelen. Het is alleen mogelijk om met wildvreemde een balletje te slaan. Een optie om via het internet met wat vrienden te spelen, ontbreekt in zijn geheel.
Beter als dubbelspel
Tel daarbij op dat er maar één stadion in de game zit (maar wel verschillende ondergronden voor de tennisbaan), een inspiratieloze selectie aan speelbare personages beschikbaar is en een nietszeggende soundtrack de stilte opvult, en je hebt zo nog drie andere redenen waarom Ultra Smash nauwelijks je geld waard is. Alleen wanneer je met wat vrienden de rackets oppakt, komt wat van de oude glorie van Mario Tennis weer een beetje tevoorschijn. De gameplay, die in de kern eigenlijk onveranderd is gebleven, levert nog steeds hele spannende rally’s op waarin de backhands, forehands en smashes elkaar in rap tempo opvolgen en de spanning soms om te snijden is. Het valt alleen niet te ontkennen dat er andere tennisgames met Mario zijn geweest die dat allemaal veel beter doen en bovendien meer te bieden hebben.
Een nieuw onderdeel dat nog wel enigszins tot zijn recht komt zijn de Amiibo-tennispartners die je door het plaatsen van zo’n beeldje kunt trainen. Personages zoals Bowser, Peach en Toad zijn op die manier in te zetten wanneer je in Knockout mode aan de slag gaat of online aan het ballen slaat. Het is een geinig idee dat in Super Smash Bros ook al goed tot zijn recht kwam, maar hier helaas niet van die soortgelijke diepgang kent.