Ron Vorstermans Rainbow Six Siege is een andere shooter dan veel andere shooters. En gelukkig maar. Zeker op de consoles schittert het trage tactische schietgenre door afwezigheid. Rainbow Six Siege brengt daar verandering in, al verandert Ubisoft Montreal tegelijkertijd de formule van de welbekende Rainbow Six-serie. Het eindresultaat is er niet minder om: Siege is een fenomenale online shooter.
Natuurlijk, in Rainbow Six Siege gelden nog steeds de belangrijke wetten die al lang in de serie gelden. Eén kogel in je hoofd en je bent dood, er is geen sprake van rare killstreaks of perks en lone wolves-gedrag wordt pertinent afgestraft. Verwacht echter geen kloontje van Rogue Spears of andere Rainbow Six-titels uit het verleden. Siege is qua gameplay een stuk sneller dan eerdere titels uit de serie. En dat is helemaal prima.
Hoewel het tempo van Siege iets hoger ligt dan in voorgaande delen, is van de charmes van de serie weinig verloren gegaan. Siege is nog altijd die tactische teamshooter die je op het puntje van je stoel houdt. Althans, online, want een singleplayer is er niet. De Situations-modus laat je missies voltooien tegen de AI, maar het is meer een verkapte tutorial dan een eindeloos herspeelbare modus.
Het slotstuk van Situations, een coöperatieve aanval op een Amerikaanse universiteit, is overigens wél zeer de moeite van het spelen waard. Tegelijkertijd is de missie de enige in haar soort, helaas. De welbekende Terro Hunt-modus, waarin je het op multplayer-maps samen met vier anderen opneemt tegen de AI, hebben we eveneens met veel plezier gespeeld. Samenwerken om de AI te overwinnen kan met name op de hoogste moeilijkheidsgraad erg uitdagend zijn.
Beide modi kampen op de consoles wel met een nadeel, want in tegenstelling tot de multiplayer-modus draaien ze niet op zestig, maar op dertig frames per seconde.
Tactische climax
Laat dat je niet afschrikken. Het is maar ‘een kwestie van wennen’ en de framerate is bovendien niet enorm belangrijk in een trage game als Siege. Maar misschien nog wel belangrijker: uiteindelijk zijn Terro Hunt en Situations bijzaak. Siege is een pure competitieve online game, waarin het uiteindelijk allemaal draait om samenwerken om te overleven.
Dat doe je in een van de twee teams van vijf spelers die het tegen elkaar opnemen in elf multiplayermaps. Eén team moet het objective (bijvoorbeeld een bom of een gijzelaar) verdedigen, het andere team moet het aanvallen. Voorafgaand aan iedere ronde vindt een voorbereiding plaats. Het verdedigende team moet alle doorgangen barricaderen, het aanvallende teams rijdt met drones rond om de plaats van het objective te zoeken. Vervolgens gaat het los en kan het tactische schouwspel beginnen.
De wisselwerking tussen aanvallen en verdedigen die daarop volgt, houdt je (en ja, we vervallen in clichés) continu op het puntje van je stoel. Bij vlagen voelen we ons een tactisch genie, zowel door samen te werken als door individueel te excelleren. In Siege geldt immers een belangrijke wet: ongeacht de modus die je speelt, je hebt maar één leven. Wat je met dat leven doet, ligt geheel aan jou en je teamgenoten. Die bijna rogue-achtige spanning levert maar niet aan spanning in.
Siege kent bijna ieder potje ‘n tactische climax waar zelfs SWAT voor tekent. Het is echt een onbeschrijflijk goed gevoel om via de headset met elkaar een plannetje te smeden en dat plan naar behoren uit te voeren. Als de kamer met het objective bijvoorbeeld omsingeld is, een teamgenoot aftelt en je vervolgens met vier man sterk door de muren, ramen en het plafond binnenvalt, kun je ons bijkans wegdragen van geluk. Dan glijden we van enthousiasme door de kamer heen.
Dat zijn immers de momenten waar je shooters voor in teamverband speelt. Siege doet er bovendien alles aan om die momenten zo spectaculair mogelijk te maken. Veel muren, plafonds en vloeren kunnen (gedeeltelijk) kapot. Wanneer je bij zo’n inval van een kamer met een breaching charge het plafond of een muur eruit knalt, vliegen de houtsplinters en brokken steen door de ruimte. In die plotse chaos kun jij als aanvaller profiteren.
Maar dat geldt ook voor verdedigers. Zo is het ook mogelijk een klein gat in de muur te slaan en daar doorheen te kijken. Meer dan eens dekten we gehele verdieping met niet meer dan een kijkgaatje in het plafond. Een muur kan dus zowel je beste vriend als vijand zijn. Je begrijpt dat de spanning in een één-tegen-één-situatie mede om die reden soms te snijden is.
Nadenken
Siege is dan ook een nadenkgame. Er zijn altijd meerdere manieren om een kamer binnen te vallen danwel te verdedigen. Het nadenken begint al bij het kiezen van een klasse. Zowel verdedigers als aanvallers beschikken over tien ‘Operators’, met ieder unieke guns, gadgets en één belangrijke bijzondere vaardigheid. Die vaardigheden zijn naar behoren op elkaar af te stemmen.
Zo kan de verdedigende Mute met zijn jammers niet alleen drones blokkeren, maar ook breaching charges. Castle kan op zijn beurt doorgangen en ramen extra sterk barricaderen. Door die twee vaardigheden te combineren, maak je muren praktisch ondoordringbaar. Althans, enkel als de aanvallende partij geen beschikking heeft over Sledge, de Operator die met zijn sloophamer vrijwel overal doorheen komt – ongeacht de hoeveelheid jammers en barricades.
Laat dat gelijk een waarschuwing zijn: als je niet kunt samenwerken, bijvoorbeeld omdat je geen vrienden hebt die de game ook spelen of omdat niemand in je server een microfoon gebruikt, is Siege een stuk minder leuk. Siege is op zijn best als je als een tactisch collectief handelt. Als je teamgenoten jou verdedigen wanneer je iemand probeert op te lappen, of je dekking geven wanneer jij de kamer met het objective inrent.
Eindeloos herbeleven
Speel je in je uppie en valt die samenwerking weg omdat je teamgenoten niet goed luisteren, dan resteert vooral ergernis. Dan is het plichtmatige samenwerken geen genot maar juist een crime. Rainbow Six Siege is écht een teamgame.
Mede dat maakt het extra vervelend dat je elkaar door bugs soms niet kunt joinen of dat je zomaar uit een game gegooid wordt. Het wil ook nog wel eens gebeuren dat je vast komt te zitten in een level. Het zijn sporadische slordigheden waarvan Ubisoft belooft ze aan te pakken, maar ze zijn desalniettemin verschrikkelijk irritant en halen je meermaals uit de verder erg fijne flow van de game.
Siege is bovendien een beetje een kaal eindproduct. Terro Hunt en Situations kunnen het gebrek aan een singleplayer niet verhullen en met maar elf maps en drie soortgelijke modi (hostage rescue, bomb defuse en een soort van Domination) in de multiplayer-modus is content schaars. Op papier althans, want na vijftig uren spelen kunnen we nog steeds immens van Siege genieten.
Het concept van Siege is simpel genoeg om te spreken tot de verbeelding en ingewikkeld genoeg om nooit in herhaling te vallen. Dat ene moment waarop je een kamer binnenrent, de flashbangs afgaan, de muren worden opgeblazen en mensen al abseilend het raam komen binnenvliegen, willen we eindeloos herbeleven. Althans, als we het überhaupt overleven. Tja, dat blijft in Siege altijd maar de vraag.