Laura Kempenaar We storten ons in videogames maar al te graag in een oorlog. Dat doen we soms zonder erbij na te denken, immers worden in games vooral de stoere actiemomenten van soldaten uitgelicht en niet de enorme impact die oorlog heeft op burgers. This War Of Mine doet dat wel, en dat zorgt voor een intense, memorabele gamebeleving. In The Little Ones wordt daar nog een schepje bovenop gedaan.
This War of Mine: The Little Ones is een 2D-survivaloorlogsgame ‘geïnspireerd’ door de oorlog in Sarajevo, gemaakt door de Poolse studio 11 bit studios. De game verscheen in 2014 als This War Of Mine op de PC en is nu voorzien van een console-uitgave. In de game bestuur je afwisselend diverse personages in hun overlevingsstrijd, waarbij ze zich overdag bezighouden met op krachten komen, terwijl ze ’s avonds op onderzoek uitgaan buiten hun huis. Ze moeten ook wel, want voedsel en verband komen niet uit de lucht vallen. De console-uitgave van de game heeft als bijtitel The Little Ones gekregen, wat refereert naar de kinderen die nu ook een rol (kunnen) spelen in het spel.
Plunderen
Waar eigenlijk alle games kinderleed schuwen, zoekt This War Of Mine: The Little Ones het juist op. Zelfs aan het begin van je game, waarin je alleen drie jongvolwassen mannen in huis hebt, kom je bij het plunderen van huizen al in de steek gelaten knuffels tegen. In deze game trek je namelijk niet echt ten strijde om een grote vijandelijke macht te bevechten, maar moet je onder andere door huizen te plunderen en mensen te helpen (of een-op-een aan te vallen) zien te overleven.
Elk personage heeft zo zijn eigen persoonlijkheid en achtergrond. Zo is eentje een voetballer, waardoor hij snel kan rennen, en een ander is kok, dus hij kan goed voedsel prepareren. Soms wordt je huishouden uitgebreid met nieuwe personages, waarvan het natuurlijk altijd maar de vraag is of je wel echt van ze op aankunt, wanneer ze met een zielig verhaal voor je deur staan.
Kortom: je hebt niet alleen je hoofd nodig om te overleven, maar ook je hart om de juiste keuzes te maken. Dat valt soms zwaar, helemaal omdat de game enorm zwartgallig is. De mensen die je bestuurt hebben voortdurend honger, worden ziek, raken gewond en vallen van de ene depressie in de andere. Nu kun je een depressie vaak verhelpen door iets wat altijd beschikbaar is, praten, maar voor voedsel moeten ze het huis uit. Niet alleen om rauwe voedingsmiddelen te vinden, maar ook om bijvoorbeeld bronnen te zoeken om thuis een fornuisje in elkaar te kunnen zetten en het eten zo te kunnen prepareren.
Op zoek naar medicatie
Dat klinkt allemaal nog redelijk beheersbaar, maar This War Of Mine heeft nog wel een paar verrassingen in petto om het je nog moeilijker te maken. Zo kan het zijn dat wanneer je ’s nachts op pad gaat, je huis wordt leeggehaald door plunderaars. Of je wordt bijvoorbeeld tijdens het zoeken naar broodnodige medicatie uit het niets doodgeschoten door een andere overlever. En dood is dood. Lukt het je om iedereen door dat alles heen te loodsen, dan breekt de wintertijd nog even aan, waardoor je nog voorzichtiger met bronnen moet omgaan, omdat er een kachel moet worden gemaakt die voortdurend brandstof nodig heeft om te branden.
De game gooit je dus voortdurend duivelse dilemma’s voor de voeten. Dat komt nog het beste tot uiting in de huizen van anderen. Met in je achterhoofd iemand die thuis vol verwachting de seconden aftelt tot je terugkomt met levensreddende medicijnen, stap je een huis in van een ouder echtpaar. Terwijl de oudere man je in alle kamers achtervolgt en op hartverscheurende wijze smeekt of je zijn vrouw niets aandoet en of je alsjeblieft haar medicatie laat liggen, moet jij beslissen wat verstandig is.
Geen blijheid, wel vrijheid
Je hebt een grote keuzevrijheid, wat ook de kracht is van deze game. Bovendien hebben je keuzes enorm veel invloed op de game. Zoals eerder aangegeven is bijvoorbeeld de dood van een personage permanent. Daarnaast onthouden je personages ook wat ze allemaal overkomt. Sterft er iemand in het huishouden, dan ligt iedereen emotioneel overhoop. Ook een personage dat in de nacht eropuit is geweest om te plunderen, heeft de dag erna nog vaak bedenkingen: “overleven die mensen het wel, nu ik zoveel spullen van ze heb weggenomen?” Laat jij deze gedachten bestaan, dan kan het zijn dat je personage steeds verdrietiger wordt en uiteindelijk zelfs de hand aan zichzelf slaat.
Dat inherent deprimerende wat This War of Mine kenmerkt, zal niet bij iedereen goed vallen. Immers willen sommige gamers vooral op positieve wijze vermaakt worden wanneer ze na een lange dag hard werken en/of studeren achter hun (spel)computer plaatsnemen. Bovendien heeft This War of Mine het probleem dat het neigt wat eentonig te worden. Steeds weer moet je in de avond eropuit om in kasten en willekeurige vuilnisstapels te graaien naar bruikbare objecten, en steeds is er een x aantal dingen dat tijdens je nachtelijke gezwerf kan gebeuren, maar vooral aan het begin van de game is het in de avonden vrij rustig.
Moet even op gang komen
Sowieso is This War Of Mine niet een game die meteen meeslepend is. In de eerste instantie word je enorm in het diepe gegooid, omdat je zonder enige tutorial moet begrijpen wat je te doen staat in de oorlogswereld die soms bijna post-apocalyptisch aanvoelt. Daarnaast doe je aanvankelijk veel van hetzelfde, namelijk huizen plunderen, die bovendien erg makkelijk begaanbaar zijn. Gelukkig worden geleidelijk aan iets minder vriendelijke medeburgers, wapens en de winter geïntroduceerd om die tendens te doorbreken. Ook maakt het bijzondere uiterlijk de game direct fascinerend. Er is gekozen voor een zwart-witte krabbel-achtige animatiestijl die je meteen de game in trekt.
In deze consoleversie van de game is ook een rol weggelegd voor kinderen. Ze steken in het algemeen niet heel anders in elkaar dan de oudere mensen. Het enige verschil is zo’n beetje dat kinderen ander entertainment zoeken, waardoor je bijvoorbeeld een verknuffelde beer moet repareren om ze overdag bezig te houden, maar ze voegen wel een zwaar emotioneel gewicht toe. Kinderen binden zich enorm aan de mensen die voor ze zorgen. Erg schattig, maar in oorlogstijd kan er natuurlijk van alles gebeuren. Niet alleen met de verzorgers, maar ook met de kleintjes. Momenten die in de originele game al indruk maken, worden door zo nog emotioneler.