Arthur van Vliet Het beste moment in Firewatch is wanneer je met een boombox op je schouder over de paden van het Shoshone National Forest rent. Het bos kleurt oranje, faux eighties synthpop knalt uit de speakers en een ultiem gevoel van vrijheid maakt zich van je meester. Je bent in the land of liberty, het is 1989, en niemand kan je wat maken.
Maar dat is maar een deel van Firewatch. De indie-waar-iedereen-naar-uitkeek is vooral op Aarde om een verhaal te vertellen in die schilderachtige spelwereld. In dat verhaal speel jij de rol van Henry. Henry is gevlucht voor het leed van zijn vrouw en spendeert nu de zomer in een uitkijktoren hoog boven het bladerdek van de Shoshone. Zijn taak is om tijdens het droge zomerseizoen alarm te slaan wanneer er brand uitbreekt. Henry zit daar alleen. Het enige menselijke contact heeft hij met Delilah, zijn praatgrage baas van een toren kilometers verderop.
Waar rook is, is vuur
Firewatch is een wandelsimulator met wat adventure-elementen (denk Gone Home), waarin je rondloopt door een minuscule open wereld om een aantal events in vaste volgorde in gang te zetten. Die events vormen samen een verhaal, dat al vroeg in de game een aantal intrigerende premisses opwerpt. Wie is dat shady figuur met die zaklamp die jou van een afstandje begluurt? Wie heeft jouw toren compleet overhoopgehaald toen jij even buiten was? En wat doet dat hek daar, midden in de wildernis?
Die vragen doen Firewatch de das om. Samen met Delilah (of niet – je kunt haar grotendeels negeren als je wilt) ga je op zoek naar een verklaring voor de vreemde gebeurtenissen. Waar rook is, is vuur, nietwaar? Veel groter dan drie opgebrande lucifers en een lekkende kaars komt Firewatch echter niet. Na vier uur spelen kijk je naar de aftiteling en blijkt er vooral niet zo heel veel te zijn gebeurd.
De ontwikkelaars van Campo Santo tonen zich wel sterk qua karakterontwikkeling. Henry en Delilah zijn voor gamebegrippen goed geschreven personages, die je enkel leert kennen via hun dialogen. Ze ontstijgen de karikaturale stereotypes die de hoofdrol opeisen in tachtig procent van alle games. Campo Santo vergeet echter die personages in een goed afgerond plot in te passen. Was Firewatch puur een episodische karakterstudie geweest van Henry en Delilah: top, maar de game wil vooral een thriller zijn. De opbouw is er wel, maar een climax ontbreekt.
Kodak-moment
Dat maakt het niet minder fijn vertoeven in Shoshone. De stijlkeuze van overdreven kleurgebruik en cartoony afwerking is behalve uniek vooral heel erg geslaagd. Zo geven de verschillende dagen die je doorbrengt in het bos de omgeving telkens een andere kleur, een andere sfeer. Avond voelt als avond en een koude ochtend voelt als een koude ochtend, dankzij de mistige dalen waar je je begeeft. Firewatch laat je constant naar de Share-knop op je DualShock 4 grijpen; elk moment is een screenshotmoment.
Of in Firewatch-taal: een Kodak-moment. De game schetst behalve een prachtig bos ook een treffend tijdbeeld van een Amerika aan het einde van de jaren tachtig van de vorige eeuw. Posters, boeken en eigenlijk elk voorwerp dat je tegenkomt dragen daaraan bij. De soms oorverdovende stilte en spaarzame Americana doen de rest.
Daarom is het ergens jammer dat Firewatch je beeldscherm vult met notificatie na notificatie. Over elke plek en over elk voorwerp dat je tegenkomt, kun je een gesprek beginnen en als jij dat niet doet tettert Delilah wel weer iets door je walktietalkie. De game is strak geregisseerd binnen een open spelomgeving, een formule die het ene moment beter werkt dan het andere.
Fireglitch
Campo Santo pakt het concept van die open spelomgeving overigens goed aan. Binnen een compacte wereld ontgrendel je op natuurlijke wijze nieuwe routes naarmate de game vordert, navigatie met kompas en kaart in de hand is een toffe spelmechaniek, en door de beperkte speelduur en wisselende settings (dag, nacht, koud, warm, oranje, groen) is backtracking nooit een groot probleem.
Wel een probleem zijn de vele haperingen, oneffenheden en glitches. Firewatch stottert bij elke autosave, de framerate kakt geregeld in en textures overlappen niet altijd even lekker. Frustrerender zijn de glitch-momenten waarop je vast komt te zitten tussen twee rotsen en niet meer verder kunt. Soms kun je direct een recente autosave laden, soms loopt de hele game gewoon (rots)vast.
Het zijn ongewenste afleidingen voor een game die op momenten ongelofelijk fijn is. Al met al is Firewatch daarom vooral een gemiste kans, die het desondanks volledig waard is om te spelen. Wie van Gone Home heeft genoten, vindt in Firewatch een soortgelijke ervaring met een minder sterk verhaal maar een veel mooiere spelwereld. Soms moet je daarom zelf gewoon even de vrijheid nemen om aan de regie te ontsnappen. Boombox aan en party likeit’s 1989. De anticlimax komt later.
Firewatch is te koop voor pc, Max, Linux en PlayStation 4. De game is getest op een PlayStation 4.