Street Fighter V review – Early Access

Prima idee van Capcom: één Street Fighter maken en die vervolgens rijkelijk ondersteunen met dlc, in plaats van elk jaar een Alpha Hyper Super++ WOW-versie uitbrengen. Niet alleen breken nieuwe versies de fanbase op, het kost je ook telkens weer een paar knaken om een iets andere versie te kopen van een game die je in principe al in huis hebt. Digitaal je primaire game blijven ondersteunen? Prima idee van Capcom. Jammer alleen dat ze het zo belabberd uitwerken.

In een ideale situatie levert Capcom met Street Fighter V een fantastische game af, om in de maanden/jaren daarna te bouwen aan nieuwe modi, verse personages en hier en daar een keer een spannende aanpassing aan de gameplay. Maar Capcom ziet het anders. In plaats van een fantastische game aanleveren en rustig bouwen naar bonuscontent, levert het een game die half af is (voor de volle prijs) en bouwen ze rustig toe naar een game die fantastisch is – of beter gezegd, die nog fantastisch moet worden.

Mager matten
Het resultaat is een behoorlijk magere variant van een fighting-game. De Arcade-modus is misschien fantastisch, maar niemand die het weet. Die kunnen we namelijk pas in juni downloaden. Tot die tijd moeten we het doen met proloogjes van twee of drie gevechten. Waarin je de moeilijkheidsgraad niet kan instellen. En je met volle supermeters begint. En je maar één ronde hoeft te winnen. Zo zit je dus binnen drie minuten en een paar tekeningen in plaats van filmpjes weer terug in het hoofdmenu.

Wat wel leuk is zijn de dagelijkse Challenges. Denken we. Want ook die zijn niet te downloaden. Gelukkig kunnen we gaan voor variatie door dingen in de shop te halen. Als die beschikbaar zou zijn dan. Nog zo’n leeg vlakje. Wat er overblijft? Versus, Practice, Survival. En een online modus, maar continue connectieproblemen (geen verrassing voor eenieder die de bèta in probeerde te komen) zorgen ervoor dat het zoeken naar een tegenstander een frustrerende klus is. Al moet gezegd worden dat de meeste matches die we wél speelden, ranked en casual, in ieder geval vrij soepel liepen. Het zou nog leuker zijn als Capcom iets zou doen tegen de mogelijkheid om strafvrij te ragequitten.

Motorblok dat straalt
Malaise en fouten genoeg dus in Street Fighter V, dat je de motor van een auto verkoopt en zegt dat de rest van de onderdelen nog wel een keertje komen. Je zou er als koper bijna niet intrappen, ware het niet dat die motor wel echt een fantastisch blok is. Vergis je namelijk niet, Street Fighter V is in zijn kern wel degelijk een heerlijke fighter. Het tempo ten opzichte van IV is opgeschroefd, de visuele stijl is behouden maar opgepoetst, de focus van het vechten ligt op korte combo’s die makkelijker uit te voeren zijn dan voorheen, de EX-meter is voor het vertrouwde en de nieuwe V-meter zorgt soort van voor vernieuwing.

De 16 personages (wat ons betreft overigens nét iets te weinig) beschikken allemaal over een speciale V-Skill, V-Trigger en V-reversal. Die laatste is een countermove waarmee je één balkje opoffert. De V-Trigger consumeert je volledige balk en bij het ene personage tover je met de trigger een superaanval tevoorschijn, terwijl het andere personage bijvoorbeeld tijdelijk meer schade doet. De V-Skill is een ‘gratis’ te gebruiken unieke eigenschap. Ondanks de overduidelijk tactische diepte die de V-varianten aan gevechten geven, had Capcom wat ons betreft wel iets verder en gevarieerder mogen gaan. Het voelt oneerlijk als de V-Skill van het ene personage (Nash) slechts het afweren van projectielen is, terwijl de ander (Ryu) met een druk op dezelfde knop álle aanvallen kan afweren om meteen daarna te counteren. Ook qua V-Trigger-aanvallen had wat meer variatie niet misstaan. Teleporteren of speciale moves zijn gaaf, maar bij het gros van de personages wordt ‘simpelweg’ tijdelijk even gesleuteld aan schade die we doen of ontvangen.

Even wachten nog…
Wie Street Fighter V gaat spelen, ontdekt gameplay die ongelooflijk strak in elkaar zit. Dit is overduidelijk het werk van jaren ervaring, bouwen en schaven, en het razendsnelle resultaat mag er zijn. Die gameplay is zelfs zó goed dat we deze puinhoop van een release alsnog met een voldoende de deur uitsturen. Zet wat vrienden op de bank en de avond die volgt biedt écht waar voor je geld. Street Fighter V is – eenmaal vuist tegen vuist – een genot. Maar we kunnen er niet omheen dat het óók een game is die helemaal niet af is. Zijn je vrienden naar huis, dan is van dat genot ook ineens een stuk minder sprake. Dit is een game die Capcom op tijd de deur uit wilde doen voor de grote toernooien, met focus op competitieve spelers en met weinig aandacht voor de gemiddelde speler.