The Legend of Zelda: Twilight Princess HD review – Schemersucces

In de schemerige schaduw van The Legend of Zelda Wii U/NX verschijnt deze maand The Legend of Zelda: Twilight Princess in High Definition. Deze ‘serieuzere’ Zelda staat in de schaduw van wel meer games uit de langlopende serie. Twilight Princess is namelijk niet zo baanbrekend als Ocarina of Time, niet zo duister als Majora’s Mask en lang niet zo mooi als The Wind Waker. Voor een game die in veel opzichten zo’n duidelijke reactie is op waar de fans om smeekten na het kleurrijke The Wind Waker is Twilight Princess niet bepaald het lievelingetje

In 2006 heerste dat gevoel al een beetje en in de loop der jaren is het er niet minder op geworden. Het helpt ook zeker niet dat Twilight Princess met zijn overdaad aan bloom en onhandige bewegingsbesturing niet bepaald mooi oud is geworden. Een HD remake om de game opnieuw op waarde te schatten is dus wel op zijn plaats..

HD met trage entree
Voor wie de game bijna tien jaar geleden al eens heeft gespeeld is het misschien even slikken: de hogere definitie heeft bij Twilight Princess niet helemaal hetzelfde effect als bij The Wind Waker. Sommige gebieden voelen door de betere beeldkwaliteit nog leger en bepaalde delen van de game zijn ronduit lelijker geworden. Dat niet alleen: de game heeft nog steeds een beruchte, trage intro die je uren bezighoudt voordat je eindelijk eens een beetje vrijheid krijgt.

Dan is er ook nog de wolf, een vorm die Link aanneemt zodra hij de door schemer omhulde delen van Hyrule betreedt. Als dat dier kun je niet gebruikmaken van items en heb je minder aanvallen tot je beschikking om de vreemde vijanden uit deze schemerwereld te lijf te gaan. Daar staat tegenover dat je als wolf wel met je scherpe neus geheimen kunt opspeuren.

Giga-Zelda
Klagen over de te lange intro en de stukken waarin je verplicht als wolf speelt, zijn in het grote geheel echter maar kleine kritiekpunten. Twilight Princess is namelijk een enorme Zelda die zelfs voor iemand die de game al twee keer heeft uitgespeeld meer dan 28 uur kost om uit te spelen. Dat nieuwkomers en fanatiekelingen die voor de honderd procent willen gaan er met gemak tien tot vijftien uur bovenop kunnen gooien, zegt wel iets over hoe lang en uitgebreid deze Zelda in elkaar steekt.

Dat de game naarmate je verder komt alleen maar beter wordt, is daarom ook zo’n indrukwekkende presentatie. Nadat je de mogelijkheid vrijspeelt om op ieder gewenst moment in de wolf te veranderen (en weer terug in mens) en niet langer verplicht bent om delen licht in de Twilight-zones te verzamelen, stijgt de game in kwaliteit. Vanaf dat moment opent de wereld zich steeds meer en komen de vele sidequests ook tot hun recht.

Waar veel spellen je tientallen vrijwel nutteloze objecten laten verzamelen, weet Twilight Princess je constant gepast te belonen voor je speur- en zoekwerk. Speciale ‘fluitende’ stenen leveren je nieuwe zwaardtechnieken van een ondode krijger op, gouden insecten staan gelijk aan een aardige duit rupees en als er geen fantastische beloning tegenover staat, zijn er altijd nog de geestige verhaallijnen die deze extra opdrachten de moeite waard maken.

Nostalgie en nieuwigheid
Het hoofdverhaal is ondertussen ook nog steeds één van de betere uit de serie, met personages zoals sidekick Midna – die tijdens de loop van het spel een behoorlijke verandering doormaakt – en de oprecht griezelige schurk Zant. Andere figuren, zoals de eigenaardig ogende kinderen uit Links dorpje en de luidruchtige Yeti van Snowpeak, zijn minstens zo memorabel. Hetzelfde kan gezegd worden van de met vijanden, schatten en puzzels gevulde kerkers, die op een enkele uitzondering na gerekend mogen worden tot de allerbeste en creatiefste uit de serie. Ook de unieke items die je hier ontdekt zijn van hoog niveau. Bekende voorwerpen zoals de boomerang krijgen een andere draai en items zoals de ‘spinner’ en ‘dominion rod’ zijn uniek voor deze Zelda.

De verhaallijn na tien jaar weer doorlopen is genieten voor wie de game destijds gespeeld heeft en een feest voor nieuwelingen van Twilight Princess. Echter zijn de toevoegingen van deze Wii U uitvoering niet wereldschokkend. De bewegingsbesturing van de Wii-versie is nog terug te herkennen aan de manier waarop je met de gyroscoop van de gamepad items zoals Links pijl en boog bestuurt, maar verder speelt het eigenlijk hetzelfde als destijds op de GameCube.

Nieuw zijn een speciale (optionele) dungeon die je met de Wolf Link-Amiibo vrijspeelt en de stempels voor berichten op Miiverse die verstopt zijn in schatkisten verspreid over heel Hyrule. Die kerker is in feite een variant op de gratis beschikbare Cave of Ordeals, maar deze keer mag je hem alleen als wolf doorlopen. Ook de andere Amiibo-toepassingen (extra pijlen en hartjes, of juist meer schade) zijn handig, maar in de meeste gevallen niet echt cruciaal. De kleinere, subtielere manieren waarop Twilight Princess in HD veranderingen heeft ondergaan, zijn voor de terugkerende speler een stuk noemenswaardiger.

Kleine verbeteringen, grote herinneringen
Links portemonnee is standaard groter, sommige langdradige gedeeltes zijn subtiel ingekort en Epona laat zich iets strakker besturen in Twilight Princess HD. Wie goed oplet, kan zelfs een verwijzing naar Zelda Wii U ontdekken in Hyrule Town. De meest noemenswaardige nieuwe optie is Hero Mode. In deze speelstand zijn er geen hartjes in het wild te ontdekken, waardoor Link het moet hebben van helende bronnen en magische drankjes om zijn gezondheid te herstellen. Op deze manier spelen biedt geen verdere beloning, maar het is wel de juiste uitdaging voor wie de game al eens een keer eerder heeft gespeeld. Het maakt rupees verzamelen en drankjes kopen echt een verplicht onderdeel van Links quest. Een eindbaas verslaan met een half hartje over geeft bovendien extra voldoening.

Twilight Princess tien jaar later weer spelen is vooral een bijzondere ervaring, een speelbare terugblik op een tijd waarin Nintendo er heel anders voorstond en jij misschien zelf ook heel anders naar games keek. Met dat in het achterhoofd is het tof om te ontdekken hoeveel je nog van de game weet en hoe verrassend de vergeten onderdelen zijn. Dikke kans dat je – net zoals ondergetekende – tien jaar later weer vast komt te zitten op hetzelfde stuk waar je destijds ook al zo lang mee bezig was. Net zoals The Legend of Zelda veranderen sommige dingen nooit.