Sam Beesems De kritische gamer kan Fallout 4 veel verwijten, maar niemand zal de post-apocalyptische rpg beschuldigen van een gebrek aan content. Toch zullen weinigen van ons zich ertoe kunnen zetten om zich door alle hoofd- en zijmissies heen te worstelen. Vroeg of laat haken de meesten af, voordat de teller op 100% compleet staat. Deze eerste dlc hoopt je met de verleiding van het bouwen van een robotkameraad weer terug The Wasteland in te lokken. Maar hebben we daar wel behoefte aan?
Mr. Killiwiggles
Ik weet nog precies wanneer ik besloot dat de Fallout 4-disc niet langer de hoofdbewoner van mijn console ging zijn. Na tal van zijmissies die me een aardig arsenaal aan wapens, vele skills en een mooie settlement hadden opgeleverd besloot ik me te gaan richten op de hoofdmissies. Na uren van zoeken, ondervragen, bouwen en schieten bevond ik me eindelijk in het bijna mythische Institute. Op zoek naar het antwoord op de vraag waar mijn Vault Dweller al zo lang mee rondliep: wat is er in vredesnaam gebeurd met mijn zoon? In plaats van een gigantische mindfuck dan wel een hartverscheurend drama, kreeg ik een flauwe plotwending voorgeschoteld die gelijke delen voorspelbaar en anticlimax is. Ik gaf de game nog een uur of vier krediet, alvorens ik het opgaf en het schijfje netjes in mijn kast opborg. Een mooie ervaring, maar dankzij een doodvallend plot even genoeg Fallout 4 voor mij.
Enkele maanden later gaat datzelfde schijfje terug in de console. Er is mij namelijk een robotische reisgenoot beloofd, die in de vorm van de Automatron-dlc bij mij afgeleverd gaat worden. Ik vergaar snel de juiste grondstoffen om een ‘Robot Workstation’ te bouwen, die het mogelijk maakt om een bestaande robot te verbouwen of een geheel nieuwe te creëren. De Robot Workstation heeft in het begin beperkte opties tot het bouwen van een mechanisch maatje, maar mettertijd vind je onderdelen die je gebruikt om de robot te upgraden. Uit het niets schep ik mijn eerste robotvriend ooit, wiens naam uit zowel gevaar als genegenheid voortkomt: Mr. Killiwiggles.
Goed, de naam boezemt niet direct angst in, maar gaandeweg verzamel ik genoeg onderdelen om Killiwiggles om te toveren in een waardige metgezel. Door het verzamelen van lichaamsdelen van verslagen robots kun je het hoofd, de torso en de ledematen naar wens aanpassen. Zodra een lichaamsdeel bevestigd is, kun je deze voorzien van extra functionaliteiten. Zo is het mogelijk om speciale pantsers aan te brengen die de robot meer draagcapaciteit geven, maar kun je net zo gemakkelijk voor sensoren kiezen die activiteiten als hacken of lockpicking makkelijker maken. Je robot is dus in hoge mate aan te passen aan je eigen speelstijl en uiterlijke voorkeuren. Ik kies ervoor om Killiwiggles uit te rusten met de zwaarste wapens en bepantsering die ik kan betalen, om zo het gebrek aan aanvalskracht van mijn ultra-intelligente maar zwakke metgezel te compenseren.
Gaymus Aran/Metroid Pain
Waar ik niet op gerekend had, was dat de rijdende constructie waarop Killiwiggles zich verplaatst door geen enkele deur past. Allemaal leuk en aardig, zo’n hulpje met twee zware laserkanonnen, maar als hij bij mijn eerste nieuwe verhaalmissie geregeld verslagen wordt door het gat van de deur, besluit ik al snel dat de maat vol is. Geërgerd door zijn simpele gebrek geeft ik hem nieuwe armen en een set robotische stappers, waarmee zijn nieuwe lijf verdacht veel op het Power Suit uit de Metroid-reeks begint te lijken. Blij met deze gewaarwording maar nog steeds verbolgen over een eerder gebrek aan prestaties, geef ik deze nieuwe robot twee dingen: een mooi rood Metroid-kleurtje en de spottende naam Gaymus Aran, naar de originele bewoner van datzelfde pak.
Het duurt nog geen vijf minuten voor ik spijt krijg dat ik mijn nieuwe beste vriend beledigd heb en Gaymus Aran naar Metroid Pain hernoem. Metroid en ik duiken vervolgens opnieuw in de nieuwe verhaalmissies die Automatron ons voorschotelt. Het doel? Het lokaliseren en confronteren van een mysterieus figuur dat ‘The Mechanist’ heet. Deze robot bouwende bolleboos heeft zichzelf als doel gesteld om de hele Commonwealth (wat er over is van pre-nucleair Boston) te ‘bevrijden’ van al het kwaad met de hulp van zelfgebouwde robots. Dat deze robots die taak volbrengen door iedereen een kopje kleiner te maken is blijkbaar geen probleem. Een luttele vier uur later staan we oog in oog met deze Mechanist en sluiten we de nieuwe verhaallijn af.
Metroid Pain mag met zijn schattige bliepjes en robo-brein dan een leuke toevoeging zijn, het verhaal rondom The Mechanist blijkt wel héél kort en niet bijzonder diepgaand. Ook als ik naar de verzameling beschikbare onderdelen voor mijn robot kijk, bekruipt me het gevoel dat deze dlc tekort schiet. Het heeft er dan ook alle schijn van dat de content in Automatron eens gepland stond als onderdeel van van de oorspronkelijke game. Bethesda Studios heeft om onduidelijke redenen besloten de Robot Workstation uit de game te halen, te voorzien van een klein aanvullend verhaaltje en vervolgens als losse dlc te presenteren. Jammer, want daarmee zet het geen goede toon voor de aankomende dlc-pakketten.
Michelangelobot The Teenage Mutant Robo-Turtle
Met een grote bak aan nieuwe onderdelen en teleurstelling keren Metroid Pain en ik terug naar ons huisje in Noord-Boston. Puur uit interesse voor de nieuwe onderdelen besluit ik Metroid in de Robot Workstation te parkeren en wat verder te sleutelen. Dankzij een fel oranje kleurtje, nieuwe armor op de rug en een heuse helm tover ik Metroid om in een robotische Ninja Turtle. Ik besluit de nare herinnering aan ons veel te korte avontuur weg te spoelen met een nieuwe naam: Michelangelobot The Teenage Mutant Robo-Turtle. Bij het aanschouwen van zijn nieuwe outfit slaakt Michelangelobot een en moet ik even lachen. ‘Nog één openstaande sidequest dan’, stel ik hem gerust.
Drie uur later lopen Michelangelobot en ik al fluitend en bliepend ons huis weer binnen. We hebben een nieuwe vestiging gebouwd, een viertal zijmissies uitgespeeld en hordes aan vijanden tot laserstof gereduceerd. Ik heb geen enkel moment aan mijn vorige companions gedacht. Michelangelobot is namelijk helemaal aangepast aan mijn wensen en speelstijl, en daarom een genot om het Wasteland mee te verkennen. Ik baal ervan dat ik niet eerder met hem op stap kon, maar ben tegelijkertijd blij dat er nog zo veel dingen zijn in de wereld van Fallout 4 die we samen kunnen ontdekken. De teleurstelling van de Mechanist-verhaallijn lijkt ver weg. Michelangelobot lijkt ook gelukkig, maar soms lijk ik wat eenzaamheid in zijn oog te bespeuren. Misschien bouw ik wel een vriendinnetje voor hem. Met raketaandrijving en een gigantische mitrailleur…