ThijsBarnhard Een vos verliest zijn streken niet, maar na Star Fox 64 hebben Fox McCloud en zijn team van dierlijke intergalactische piloten eigenlijk nog maar zelden de hoofdrol in een goede game gespeeld. Zero is niet alleen een gaaf klinkende naam, maar ook een knipoog naar de bewuste terugkeer naar wat Star Fox ooit zo tof maakte. Dat levert een game op die volop experimenteert, maar bij vlagen ook gevaarlijk dicht in de buurt komt van een uit de hand gelopen remake.
Dat experiment is zonder twijfel het deel van de game waar de meningen nog heel lang over verdeeld gaan zijn. Star Fox Zero is zo’n zeldzame titel die alle functies van de Wii U-GamePad probeert te benutten. Richten doe je door de controller te kantelen en op het kleine scherm zie je de game vanuit de cockpit van het voertuig dat je op dat moment bestuurt.
Pilotentraining vereist
Misschien wel het grootste probleem hiervan is dat het bij vlagen wel heel erg lastig is om alles in de hectische levels te overzien. Op je televisie is het mogelijk om vijanden te locken zodat je een rivaliserend schip constant in beeld hebt. Vervolgens is het de truc om de GamePad voor het preciezere richtwerk te gebruiken, maar wisselen tussen de twee perspectieven is best lastig en vereist daarom flink wat oefening.
Als de besturing na wat mislukte missies eenmaal klikt geeft dat een geweldig gevoel. Duikend, versnellend en tollend scheer je langs vijanden, schiet je gigantische ruimteschepen in een vloeiende beweging uit de lucht en speel je ieder level in een lange combo uit. De besturing is echt niet onmogelijk of kapot, zoals je in een eerste indruk misschien denkt, het is alleen behoorlijk wennen. Dat is op zich prima, maar toegankelijk is het zeker niet.
Lylat Wars 2
Heb je eenmaal de nieuwe besturing door dan wacht er een zeer herkenbaar avontuur op je, want ook dit keer wordt het Lylat System bedreigd door de kwaadaardige wetenschapper Andross. Vanuit zijn basis aan de andere kant van het sterrenstel stuurt hij een leger van ruimteschepen, robots en bio-wapens om alle uithoeken te veroveren. Welke planeten je bezoekt, welke asteroïdegordels je doorkruist en waar je het tegen Star Fox’ eeuwige rivaal Star Wolf opneemt, bepaal je aan de hand van de route die je zelf kiest.
In Star Fox 64 is de manier waarop je zo’n alternatieve route vrijspeelt soms een beetje geheimzinnig. Het is een goed verborgen onderdeel van een level waarin je aan een obscure eis moet voldoen om een plotselinge andere weg te openen. Zero maakt het een stuk simpeler waardoor het vinden van een geheime route niet zo heel bijzonder meer voelt. Vaak is het op het juiste moment een willekeurig voorbijvliegende Star Wolf-piloot in het vizier krijgen genoeg. Daarbij is het ook een feit dat veel van deze missies duidelijk simpeler en korter van aard zijn dan de hoofdwegmissies die uit meerdere fases bestaan.
Ter land, ter ruimte en in de lucht
Om een andere route te ontdekken, moet je een level soms meerdere keren spelen en daarin schuilt meteen een ander belangrijk onderdeel van de game. Door zoveel mogelijk vijanden uit te schakelen verdien je medailles die speciale challenge-missies vrijspelen. Een level meesteren en vervolgens met die kennis een zo snel mogelijke tijd en een zo hoog mogelijke score neerzetten in de Arcade mode, is waar een groot deel van Star Fox Zero’s lol vandaan komt. Heb je genoeg aan één keer Andross verslaan, dan heb je aan twee uur vliegen en schieten genoeg om de aftiteling te zien.
Daarom put de game het plezier uit herhaling, het steeds beter en sneller worden in het besturen van de verschillende voertuigen die je gaandeweg bestuurt. De iconische Landmaster-tank en Arwing maken hun terugkeer, waarbij die laatste transformeert in de kipachtige Walker. Samen met de nieuwe Gyrocopter is dat een geslaagde toevoeging. Vooral de mogelijkheid om (beperkt) te vliegen met de Landmaster en als Arwing een ruimteschip binnen te vliegen om deze van binnenuit als Walker op te blazen is simpelweg tof.
Spectaculaire eentonigheid
Maar tegelijkertijd valt op hoeveel elementen herhaald worden. Een eindbaas of een bekende quote uit Star Fox 64 hergebruiken is nog tot daaraantoe, maar eindbazen en locaties worden voor verschillende missies vaak ook opnieuw toegepast. Er zijn verschillen te ontdekken, maar soms zijn die miniem. Twee keer het moederschip The Great Fox beschermen tegen asteroïden in twee verschillende missies is eigenlijk een beetje te veel van het goede.
Hoewel de game grafisch misschien niet uitblinkt, de besturing op het eerste gezicht niet bepaald natuurlijk voelt en de hoeveelheid missies uiteindelijk een beetje tegenvalt, doet Star Fox Zero een aantal dingen heel erg goed. Het spektakel in de levels is bij vlagen overweldigend en het gebruik van slow-motion niet minder dan geniaal. Als de game vertraagt wanneer je net een gigantische laser of vijandelijk schip weet ontwijken blijft dat spectaculair voelen. Dat de game met dit effect spaarzaam omgaat zorgt ervoor dat iedere keer ook weer écht cool voelt.