Crew Nintendo Wii is een fantastisch apparaat. Nintendo wilde met het apparaat de wereld van het stereotype bankhangende gamer afhelpen door ons op te laten staan om te boksen, te tennissen en zelfs te hoelahoepen, met behulp van bewegingssensoren in de controllers. De games waren aanzienlijk betaalbaarder dan die van de concurrentie en een van de charmantste Mario-avonturen aller tijden verscheen erop: Super Mario Galaxy. Hoewel er ietwat lacherig over die bewegingsbesturing werd gedaan en de af en toe dramatische graphics, werd het apparaat wereldwijd in de armen gesloten: honderd miljoen Wii’s zijn verkocht, een consolerecord voor Nintendo. Bij zo’n succes en de bijbehorende userbase horen natuurlijk verschillende trends, waarvan we er sommige missen als kiespijn.
Vrienden die het bandje niet gebruikten
Menig gamer heeft in het Wii-tijdperk wel een uurtje gespendeerd aan het checken van YouTube-filmpjes vol kapotte televisies. Geen verdwenen pixeltjes, maar schermen die compleet aan diggelen liggen. Het was het gevolg van gamers die wel erg overtuigd waren van het één zijn met de controller, oftewel gamers die te dom waren om dat afstelbare bandje van de remote te gebruiken. Grappig op YouTube, maar niet in je huiskamer. Vandaar dat je je vrienden die ‘stoer’ zonder bandje wilden gamen moest wijzen op je nieuwe Wii-huisregel: “Zonder bandje wordt er niet gespeeld.” Nerd.
Laura’z Pazzie
Laura was een journalist, ze was een babysitter, ze ging rodeorijden op wilde paarden; Laura had zoveel passie, dat we het eigenlijk al bij de eerste game niet meer aankonden. Ze waren er al vóór Wii, maar na 2006 werd het pas echt een veelgebruikte term: casual games. Op Wii betekende dat vooral games als Laura’s Passie en de bekende Petz-reeks met Catz, Dogz, Horsez en zelfs Monkey Business. Hetzelfde geldt voor dansgames: diverse ontwikkelaars deden een gooi naar financieel succes met dansgames zoals Just Dance, waardoor dansfans voor Wii alleen al een stuk of vijf dansmatten thuis hadden liggen.
Plastic niet zo fantastic
In het verlengde van die casual games en die dansmatten verschenen er ook allemaal plastic opzetstukken die je aan je remote kon bevestigen. Het waren echter bijna allemaal lompe dingen die niets konden of toevoegden aan de game. Denk aan de spatels en pannetjes bij Cooking Mama: totaal waardeloos. De enige goede extra was een stuurtje om je remote in te klikken voor Mario Kart. Verder was het wit plastic dat vooral heel rommelig was, omdat je daar natuurlijk geen goede opbergplek voor had.
Nog meer minigames
Waar de makers van Laura’s Passie (Imagine in het buitenland) geld probeerden te verdienen aan vooral kleine meisjes, stonden er ook diverse gameontwikkelaars op die de visie van Nintendo deelden dat Wii het ideale apparaat was voor gamen met het hele gezin of bij huisfeestjes met vrienden. Helaas deelden ze dan weer niet het talent van Nintendo om met succesvolle minigameverzamelgames op de proppen te komen, maar maakten ze de lelijkste en goedkoopste minigamespellen die de gamewereld ooit kende. Een greep uit het enorme aanbod: World Sports Party, Family Party: 90 Great Games, Truth of Lies, Funfair Party, Carnival Games, en laten we het ongemakkelijke We Dare niet vergeten.
Batterijen kopen
Terwijl de PlayStation 3 en Xbox 360 (met de Play & Charge-kit) allebei herlaadbare controllers hadden, moesten we het op de Wii doen met batterijen. De remotes vraten AA-batterijen en de bijpassende Balance Board deed daar nog een schepje bovenop, waardoor je zo’n voorraad batterijen moest aanleggen, dat je er een nucleaire winter mee kon overleven. Het voelde enorm ouderwets en gelukkig waren er wel een aantal manieren om de remotes herlaadbaar te maken, maar het was beter geweest als Nintendo daar van tevoren beter over had nagedacht. Zeker met alle hoesjes en attributen om die remote heen was het geen feestje om die batterijen steeds te vervangen.
Op de Wii U hebben we dat probleem nog steeds, want hoewel de GamePad herlaadbaar is, zijn je oude remotes dat niet. De Wii U mag dan aanzienlijk minder populair zijn dan zijn voorganger, het apparaat heeft gelukkig minder last van ‘ruis’ in de gameschappen. Er is geen zee van wit-roze boxart met poesjes erop te vinden als je op zoek gaat naar Wii U-games in de gameshop, en er worden ook niet ontelbaar veel dansgames op Nintendo’s opvolger uitgebracht. Schijnbaar zijn we niet de enigen met deze bovenstaande ergernissen in het achterhoofd.
Gelukkig zijn de ergernissen niet erg genoeg om de gedachten aan de Wii te verpesten. Uren konden we kijken naar dikke rijen Mii’tjes die allemaal zoveel mogelijk leken op Michael Jackson in de speciale online Mii-look-a-like-wedstrijden. De introductie van Mii’s was magisch, maar het apparaat draaide om de games. Daarbij doet de veelheid aan briljante spellen ons terugverlangen naar die fantastische Wii: Wii Sports, Mario Kart, New Super Mario Bros, Wii Fit, Super Smash Bros Brawl, Mario Party, Zelda: Twilight Princess, Donkey Kong Country Returns, Metroid en twee Super Mario Galaxy-games. Dat, en natuurlijk het feit dat Wii dankzij de bijzondere besturing en herkenbare sporten enorm hielp om onze families te laten begrijpen waar wij toch altijd zo druk mee zijn.
Geschreven door: Laura Kempenaar.