LarsCornelis Uncharted 4 betekent het einde van een tijdperk. Voor de laatste keer gaan we met Nathan Drake op een door Naughty Dog tot in de puntjes geregisseerd avontuur. Het gaat hier écht om A Thief’s End. Gelukkig krijgt Drake het afscheid dat hij verdient. Digna factis recipimus.
Na al drie verloren legendes naar de gallemiezen te hebben geholpen, zet Drake ditmaal zijn zinnen op een legendarische piratenschat. Meer over het verhaal verklappen we niet, want of je weet alles al uit trailers, of je hebt al het beeldmateriaal juist zorgvuldig ontweken om geen enkele spoiler mee te krijgen. In beide gevallen hoeven we je dus niets meer te vertellen. Bovendien is de schattocht eigenlijk slechts ondergeschikt. Het is een vehikel om een veel volwassener verhaal te vertellen.
Serieuze zaak
Het feit dat de iconische, euforische themamuziek die bij alle delen in het menu te horen is, is weggelaten, laat gelijk zien dat Uncharted 4 een serieuze zaak is. Thema’s zoals verlies, vriendschap en familie, zijn een stuk zwaarder dan we gewend zijn van de serie en neigen bijna naar het niveau van The Last of Us. De hand van Neil Druckmann, de grote man achter The Last of Us die zich nu voor het eerst vanuit een leidinggevende rol met Uncharted bezighoudt, is dan ook duidelijk zichtbaar.
Een enkele keer slaat dat zelfs een beetje door. We hebben het dan over momenten die qua emotionele lading niet kunnen tippen aan hetgeen we in The Last of Us hebben meegemaakt, maar wel met net zoveel drama worden gebracht. Gelukkig zijn de momenten sporadisch en is er nog altijd genoeg ruimte voor die typische flauwe Nathan Drake-humor.
Multiplayer
De multiplayer van Uncharted 4 hebben we voor deze recensie nog niet voldoende kunnen testen. Omdat veel mensen Uncharted toch vooral spelen vanwege de singleplayer, staat er toch een cijfer onderaan deze recensie. Tegelijkertijd weten we dat de multiplayermodi van de voorgaande delen wel degelijk gewaardeerd werden en dus behandelen we de multiplayermodus van Uncharted 4 dan ook op een later tijdstip, zodra we ook daar een goed beeld van hebben.
Bekend recept met nieuwe ingrediënten
Uncharted 4 is dan ook, los van het meer serieuze karakter, op en top Uncharted. Er wordt vijftien uur lang geklommen, gepuzzeld en geschoten. Drake bezoekt adembenemende locaties met prachtige vergezichten en waanzinnig gedetailleerde interieurs. En gebouwen storten met extreem veel precisie in elkaar, waardoor Drake altijd weer net voor de brokstukken uit klimt, rolt of valt (en waardoor goed zichtbaar is wat de PS4 meer kan ten opzichte van de vorige generatie in termen van vernietiging en actie!). Het is een geslaagde formule die nauwelijks is veranderd, nog steeds ijzersterk is en garant staat voor klamme handjes die verkrampt in de controller knijpen.
Toch bevat Uncharted 4 ook een hoop nieuws. Klimmen, puzzelen en schieten vormen nog steeds de hoofdmoot van de game, maar er zijn enkele nieuwe elementen in het mengsel gegooid. Te voet kan Drake met zijn nieuwe touw klimmen, abseilen en slingeren, en glijdt hij soepeltjes op zijn bips van steile hellingen af. Van die twee nieuwe elementen wordt in het begin wel erg veel gebruik gemaakt, maar daardoor wennen ze wel snel en gaan ze goed op in de rest van de formule. Wel duikt nu, net als in Rise of the Tomb Raider, op de gekste plekken ineens touw op om aan te geven dat Drake zijn klimgerij kan gebruiken. Dat had wat mooier in het leveldesign verwerkt mogen worden.
Sluipen is dit keer beter uitgewerkt, compleet met icoontjes boven de hoofden van vijanden, zodat je weet in hoeverre vijanden je zien. Dat maakt van Uncharted 4 nog geen concurrent van Metal Gear Solid, maar het is regelmatig mogelijk je vuurwapen gewoon lekker in je lederen holster te laten zitten. Het rijden met voertuigen is zo strak uitgevoerd, dat je haast vergeet dat dit pas de eerste Uncharted is waarin je vrij kan rondkarren met een jeep. De besturing is goed (Naughty Dog, kom maar op met die Uncharted-racegame!), de omgevingen zijn groot en prachtig en er zijn vaak meerdere routes te volgen. Uncharted 4 is daarmee afwisselender en een stukje minder lineair dan zijn voorgangers, al blijft het in veel gevallen een zorgvuldig geënsceneerde speelbare film.
Ode aan de serie
En dat went. Het is misschien te gek voor woorden, maar na drie delen Uncharted en vooral The Last of Us verbazen de bloedmooie filmpjes en ongelooflijk gedetailleerd gezichten minder. Een ineenstortende tempel stuwt de adrenalineniveaus iets minder hoog. En er hoeven iets minder tranen weggeslikt te worden tijdens de emotionele momenten. Uncharted 4 voelt aan als een minder monumentale prestatie dan Uncharted 2 omdat de lat sinds die game al zo hoog ligt, terwijl met Uncharted 4 absoluut ieder aspect is verbeterd en uitgebreid.
Het zou ook fout zijn om rigoureuze veranderingen te verwachten. Uncharted 4 is Naughty Dogs afscheid van de serie en dat is goed zichtbaar. Er zit zo ontiegelijk veel liefde en aandacht in deze game. Zo zijn er talloze easter eggs te ontdekken en barst de game van de knipogen naar voorgaande titels, die soms simpelweg bestaan uit bepaalde woordkeuzes in een dialoog. Maar ook de reacties van andere personages als je verkeerd loopt of iets doms doet, tonen aan hoe ontzettend uit- en afgewerkt deze game is. Denk reacties wanneer je aan een deur rammelt die duidelijk op slot zit, of rechts afslaat terwijl iemand duidelijk links zegt, of een gezichtsuitdrukking wanneer je met een zaklamp in dat gezicht schijnt. Alleen daarom al is Uncharted 4 toch een monument. Een monument waarmee afscheid wordt genomen van dé PlayStation-serie en -held van het afgelopen decennium.
Het oordeel over de multiplayer-modus is op een later moment beoordeeld in een losse recensie. De conclusie heeft geen resultaat op het eindcijfer van deze review.