Crew In dit derde artikel van deze ‘Alles over gameverslaving’-rubriek hebben we een interview met de organisatie Smith & Jones Verslavingsconsulenten. Zij heeft in juli dit jaar een programma opgezet voor gameverslaafden. Wat weten zij ons hier verder over te vertellen?
Ten eerste, kunt u ons wat vertellen over uzelf en uw kliniek?
Smith & Jones Verslavingsconsulenten is een onafhankelijke organisatie die in begin 2004 is opgericht door mij, Keith Bakker. De missie van Smith & Jones bestaat eruit verschillende behandelingsmogelijkheden aan te bieden aan iedereen in Nederland die te kampen heeft met een verslaving of dwangmatig gedrag. In juli 2006 hebben we ook een programma opgezet om mensen van hun gameverslaving af te helpen omdat ook dat een steeds groter probleem wordt in de samenleving.
Een verslaafde gamer stapt uw kliniek binnen. En dan?
Zo iemand kan in principe nooit meer gamen. Het werkt hetzelfde als met alcohol-, drugs- of gokverslaving. Deze mensen kunnen hun gedrag vaak moeilijk in de hand houden, ze hebben er geen controle over. Wij leren ze hier mee om te gaan. Maar dat betekent wel dat je weg moet blijven van datgene waar je geen controle over hebt. Leuke metafoor: als je aangereden wordt door een trein word je door de eerste wagon gedood, niet door de tweede of de derde. Zo werkt dat ook met verslavingen.
In principe zou iemand die ‘genezen’ uit uw kliniek komt, het beste geen spellen meer kunnen spelen, denken veel mensen. Is dat echt zo?
Dat klopt. Wel wordt de gameverslaafde geleerd om weer op een normale manier met de computer om te gaan. We kunnen immers vandaag de dag niet meer zonder.
Wanneer is iemand echt gameverslaafd?
Als het leven van deze persoon gaat lijden onder het obsessieve gedrag. Studie of werk wordt verwaarloosd; vrienden, familie of partners worden tekort gedaan. De persoon isoleert zichzelf, heeft steeds minder sociale contacten, zit opgesloten in een ‘eigen’ virtuele wereld. Neemt nog maar nauwelijks deel aan het normale leven. Deze mensen gamen vaak zo’n 8 – 16 uur per dag. Soms nog langer.
Er zijn veel onderzoeken gedaan naar de overeenkomsten van bijvoorbeeld drugs- en gameverslaving, waaruit blijkt dat er veel overeenkomsten zijn. Geldt dat ook voor de behandeling ervan?
Verslaving is verslaving. Er blijken zeer veel overeenkomsten te zijn. Een groot verschil is echter dat een gamer zichzelf vaak opsluit in zijn kamer om te kunnen gamen. Een alcoholist of gokverslaafde gaat vaak de deur uit om aan zijn verslaving tegemoet te kunnen komen. Deze mensen hebben vaak nog wel enige vorm van sociaal contact. Gamers niet. Beide behandelingen bestaan uit individuele sessies, groepsessies, familiesessies. Er wordt gebruik gemaakt van het ‘Minnesota’ 12-stappen-model (dit model is een hulpmiddel om mensen van hun verslaving af te helpen, red.). Binnen onze kliniek hebben de gamers ook deelgenomen aan diverse, vaak outdoor, activiteiten.
Wat kunnen gameverslaafden zelf doen om verslaving te voorkomen of van hun verslaving af te komen? En in welke gevallen is opname in uw kliniek noodzakelijk?
Voorkomen is lastig. Twintig procent van de mensen is geboren met een aanleg tot verslaving, het is vaak ook genetisch bepaald. Let goed op, zorg dat je geen uren en uren achter de computer blijft zitten, zorg dat je ook andere hobby’s hebt, dat je een sociaal leven hebt. Een goede test: laat een familielid of andere huisgenoot eens zomaar binnenlopen en de computer uitzetten. Is dat nog steeds mogelijk?
Opname kan noodzakelijk zijn als iemand echte negatieve gevolgen ervaart van zijn obsessieve game-gedrag. Zie hiervoor een van de bovenstaande antwoorden.
Wie vindt u dat er verantwoordelijk is voor de verslaving: de ouders van een jonge gamer, de ontwikkelaar van het spel dat wordt gespeeld, of de gamer zelf?
Uiteindelijk is de gamer voor een groot deel zelf verantwoordelijk. De andere partijen spelen echter wel een belangrijke rol. Ouders zien games vaak als onschuldig. Het kind zit lekker achter de computer, neemt vaak de rol van oppas op zich, het kind haalt in ieder geval geen kattenkwaad uit op straat. Maar ouders hebben vaak geen idee wat deze kinderen allemaal uitvoeren en hoe lang. Vaak zitten kinderen ook urenlang ’s nachts te gamen. Ouders moeten uiteraard wel hun verantwoordelijkheid nemen.
Er zijn bepaalde games, zoals World of Warcraft, die zeer verslavend werken. Er kan telkens een hoger level bereikt worden, je kunt meer en beter, meer macht, meer winnen, ga zo maar door. Dit wordt ook wel de ‘stickability’ van een game genoemd. De gameindustrie is hier uiteraard zeer bewust mee bezig. Het is in hun belang dat zoveel mogelijk mensen zo lang mogelijk en zo vaak mogelijk gamen. Ook zij dienen hun verantwoordelijkheid in deze kwestie enigszins te moeten erkennen. Voor drugs en alcohol word je ook gewaarschuwd.
Heeft u tot slot nog iets te zeggen tegen onze bezoekers?
Voor veel mensen is gamen gewoon een leuke bezigheid die absoluut geen problemen met zich meebrengt. Er bestaat echter een aanzienlijke groep bij wie dit wel het geval kan zijn. Houd je gaming gedrag goed in de gaten! En doe dit ook bij vrienden en familieleden die excessief gamen.