Waarom Metal Gear Solid 3: Snake Eater de beste game ooit is

De komende weken kiest steeds een andere redacteur van InsideGamer een game die hij of zij de beste game ooit gemaakt vindt. Vervolgens legt die redacteur uit waarom. Vandaag: Lars met Metal Gear Solid 3: Snake Eater (2005).

Fijn, zo’n vraag welke game ik het allerbeste ooit vind. Keiharde kill your darlings-tijd dit. Er staat namelijk een aantal games op een heel hoog voetstuk bij mij. The Last of Us, Halo: Combat Evolved, GTA: Vice City en natuurlijk RollerCoaster Tycoon (het origineel, even voor de duidelijkheid) bijvoorbeeld. Toch steekt daar nog net één game nipt bovenuit en dat is Metal Gear Solid 3: Snake Eater.

Toen ik in 2005 Metal Gear Solid 3 in mijn PlayStation 2 stak, had ik nog nooit van m’n leven een Metal Gear Solid gespeeld. Het infiltreren in grauwe betonnen constructies sprak me nooit zo aan en ik kwam er pas later achter dat Metal Gear zo’n krankzinnig verhaal heeft. De weelderige jungles van Tselinoyarsk trokken mij wél gelijk aan en toen OPM er ook nog eens een 96 aan hing, hun hoogste score ooit op dat moment, ging ik toch maar overstag. Het is een beslissing geweest waar ik geen seconde spijt van heb gehad.

Metal Gear Solid 3 is namelijk zó goed. Dat is een combinatie van de geweldige gameplay, de bijzondere en ongewone momenten, de eindbazen en het verhaal. De originele uitgave heeft geen third person camera (die is pas met heruitgave Subsistence geïntroduceerd) en voor een buitenstaander lijkt Metal Gear Solid 3 daardoor misschien wat ouderwets of stroef, maar de besturing is juist zo strak als het maar kan. Kojima liet zien schijt te hebben aan conventies en moderniseringen en laat je nog steeds wisselen tussen de overheadcamera en een first person-richtmodus waarin je niet kunt lopen, maar wel uiterst precies kunt leunen en met de schouderknoppen zelfs op je tenen staan. Ideaal om net vanachter een boomstronk die ene wachter uit te schakelen.

Wat ik in het bijzonder zo waardeer, is dat in Metal Gear Solid 3 niet alles voor de hand ligt. De logische middelen die de game aanreikt – een wapen om iemand mee neer te schieten, de kartonnen doos om je in te verstoppen of een boom om te beklimmen – zijn slechts richtlijnen. Gooi ook eens een slang naar je tegenstander, schiet z’n radio kapot, of laat ‘m schrikken met je krokodillenmasker. Als jij het kan bedenken, is de kans groot dat het mogelijk is. Zo is er ergens in de game een bunker met een voordeur en een klein gat in de muur aan de achterkant. De logische route is om door dat gat te kruipen. Ik probeerde gewoon voor de lol aan te kloppen en ja hoor, er werd opengedaan!

Maar ook buiten de ‘gewone’ gameplay van sluipen en sneaken om heeft Metal Gear Solid 3 allemaal gekke, rare, unieke momentjes die stuk voor stuk goed zijn voor een herinnering. Waar de meeste games die je jaren geleden hebt gespeeld in je herinnering toch vooral een blur zijn, herinner ik me in Metal Gear Solid 3 nog levendig het James Bond-achtige intro, dat laatste duel met Ocelot (het eerste duel trouwens ook. En iedere andere confrontatie. <3 Ocelot) en die eindeloze ladder. Oeh, en die muziek tijdens die klim… Het klinkt misschien onnozel dat je halverwege de game minutenlang een ladder beklimt, maar dat ik juist zo’n moment nog helder voor de geest kan halen, bewijst dat Kojima daar toch een bijzonder moment neerzette.

‘Bijzonder moment’, ja dat predicaat kan ook wel op ieder eindbaasgevecht worden geplakt. The Cobra Unit, die je in deze game bestrijdt, bestaat uit geweldig kleurrijke, bizarre figuren, met als absolute hoogtepunten The End en The Sorrow. The End is denk ik nog steeds mijn meest favoriete eindbaas ooit en dat komt wederom omdat er van alles mogelijk is dat niet voor de hand ligt. Save de game en wacht een week, en The End is van ouderdom overleden. Of schiet hem al een aantal uur eerder in de game dood en je hoeft de strijd überhaupt niet aan te gaan. En vind je de oude man dan, dan is de kans groot dat ‘ie rustig ligt te ronken. Ook leuk is de walgende reactie van Paramedic als je zegt dat ze The Ends papagaai gaat opeten. Het ‘gevecht’ met The Sorrow aan de andere kant zou iedere andere gamemaker in een cutscene hebben gestopt, maar Kojima laat je juist bewust een letterlijke lijdensweg afgaan. Simpelweg briljant.

Maar het moment dat mij het meest roerde? Het stuk waardoor dit artikel over Metal Gear Solid 3 gaat en niet over RollerCoaster Tycoon? Het einde. En dan specifiek dat moment dat je over The Boss heen gebogen staan, Patriot in de hand. En wederom laat Kojima jou als speler iets doen dat iedere andere gamemaker in een cutscene zou stoppen. Sterker nog, hij onderbreekt er een cutscene voor. Heel even krijg jij de controle terug. Alleen maar om zelf, hoogstpersoonlijk die trekker over te halen. Ik heb minutenlang naar het scherm gestaard, alle andere mogelijke knoppen geprobeerd, maar er is maar één optie. Het is de eerste keer geweest dat een game mij echt raakte. Natuurlijk volgden daarna The Last of Us en Uncharted 4, maar Naughty Dog zette in tien jaar tijd een geleidelijke trend in naar steeds meer emotie. Metal Gear Solid 3 deed dat in één klap, op ook maar slechts één moment, in een tijd waarin dat nauwelijks nog voorkwam.

Direct na het uitspelen van Metal Gear Solid 3 kocht ik overigens de eerste twee delen om deze heerlijke serie vervolgens nooit meer los te laten. Op vakantie in Tokio vorig jaar kocht ik nog een originele Japanse editie van Metal Gear Solid voor de PlayStation 1, en de gave 20th Anniversary Collection die nooit buiten Japan verscheen. Dat niet alleen, ik heb zelfs een aantal CalorieMates gehaald bij de 7-Eleven. Snake slaakt immers iedere keer weer “This is delicious, I want some more!” (zeg eerlijk, je hoorde bij het lezen van die zin David Hayters rauwe stem in je hoofd, toch?) uit als hij z’n tanden in die grote gele generieke blokken voedingsstoffen zet, dus dan moet je het ook eens geprobeerd hebben, toch? Overigens moet je niet alles geloven wat je hoort. CalorieMates zijn tamelijk droog en smakeloos. En zo moet je ook mijn collega’s niet geloven met hun verhalen over wat de beste game ooit is, want dat is gewoon Metal Gear Solid 3. Lars uit.