Sander van Dalsum De E3 is voor de meeste gamers de mooiste tijd van het jaar. Nieuwe beelden van aankomende titels, onverwachte onthullingen, uitgevers die elkaar levend opeten — het blijft elke keer een prachtig schouwspel. Dit ontvouwt zich allemaal met op de achtergrond de heuvels en uitgestrekte vlaktes van Los Angeles, waar ook InsideGamer in juni weer verslag doet met previews en video-items. Voor mijzelf is dit jaar de eerste keer dat ik meedoe aan deze gekte. De allereerste keer dat ik de beursvloer op ga en die kakofonie van geluid, beeld en alle andere zintuigen ten lijve meemaak.
Om mijzelf voor te bereiden op deze trip, ben ik in gesprek gegaan mijn collega’s, de ervaringsdeskundigen op het gebied van Californische levenswijzen, beursetiquette en alles dat E3 is. Een eerste keer maak je maar één keer mee, dus deelden zij hun onmisbare levenslessen en wat ze het meest is bijgebleven.
Martin – In LA zijn planningen een relatief begrip
De eerste keer LA-traffic is me bijgebleven! Vooral naar de Microsoft-persconferentie. Die is op lokale tijd altijd om negen uur in de ochtend en standaard op dezelfde locatie. Net zo standaard is de file onderweg naar het evenement toe. Wat op de kaart een ritje van twintig minuten is, duurt in werkelijkheid anderhalf uur. Natuurlijk doen we dit al een jaar of acht, maar elk jaar sprinten we weer de show binnen als het nét start.
Thijs – Ongegeneerd fanboyisme tijdens persconferenties
De eerste persconferentie die ik van dichtbij meemaakte, was die van Sony in 2014. Met beelden van Destiny en Metal Gear Solid V was dat geen verkeerde show, maar er zaten een stel gillende fanboys bij mij in de buurt die bij iedere aankondiging en trailer het uitschreeuwde alsof hun leven ervan afhing. Ik ben de flauwste niet en ik wil best klappen wanneer een hoge pief het podium op komt lopen, maar toch verbaas ik me over het ontzettend luide geschreeuw en gejoel tijdens die persconferenties.
Laura – Het beloofde land der games
Natuurlijk had ik al tientallen keren in andermans filmpjes gezien hoe de E3 er ongeveer uitziet, maar dat is heel anders dan er zelf te staan. Heerlijk om daar rond te struinen en van de ene naar het andere interview te rennen. Ik had verwacht dat het geluid tussen de stands me gestoord zou maken, maar dat viel me heel erg mee. Toch voelt het alsnog alsof je in het beloofde land bent gearriveerd, waar maar een aantal geluksvogels mogen komen. Een fantastisch gevoel.
Michel – Een pretpark voor gamers
Na jarenlang E3 thuis vanaf een beeldscherm te hebben gevolgd (lekker ‘s nachts doorhalen), stond ik natuurlijk te trappelen om zelfs eens op de beursvloer rond te lopen. Aangezien ik voor InsideGamer en zustersite Gamer.nl aan de slag ging, kreeg ik vanaf 2009 meerdere malen die kans. Wat mij meteen opviel, was hoe chaotisch het is om op de E3-beurs rond te lopen. Ondanks dat het officieel alleen voor pers bedoeld is, zijn de verschillende hallen een drukste van jewelste. Lukt het je om je langs de wereldwijde pers te wurmen, dan word je nog constant afgeleid door alle felle lichten, beats en mooie stands. Op tijd op een afspraak komen is daardoor nog best een uitdaging! Maar tegelijk waan je je in een soort pretpark voor gamers en zoog ik de hele ervaring dan ook met alle plezier op.
Simon – Tienerdromen
Na zeven E3’s op rij ben ik een beetje uit het oog verloren wat nou precies ook alweer in welk jaar gebeurde. Als ik Wikipedia check lijkt mijn eerste (2009) in ieder geval een hele matige. Maar m’n geheugen vertelt toch echt het verhaal van die jonge hond die voor het eerst naar de E3 mocht, na jaren dromen. Alles wat ik in mijn tienerjaren in de PU en bij Gamekings had gezien kwam uit. We zaten in een dik huis, met een leuke crew, de feesten waren extreem wild en de in de zaal zitten bij de persconferenties was onwerkelijk gaaf. Misschien is dat ook wel de reden dat al mijn E3’s een soort van samengeklonterde waas zijn: die dingen zijn elk jaar weer waar en ik zit daar elk jaar nog steeds ontzettend bewust te genieten van het voorrecht om erheen te mogen. Behalve dit jaar dan, de eerste die ik sinds 2009 helaas moet overslaan.
