Lucas May De originele Shadow of the Beast gooide in 1989 hoge ogen met zijn kleurrijke graphics, maar liefst twaalf scrollende lagen in de achtergrond en een bijzondere en bizarre atmosfeer die je destijds in geen andere game tegenkwam. Volgens velen was dit zelfs één van de revolutionairste games voor de Amiga. Na twee vervolgen in 1990 en 1992 was het jarenlang stil rondom de serie en leek de kans op een nieuwe game in de serie vervlogen te zijn. In 2013 kondigde de Britse studio Heavy Spectrum aan hier verandering in te brengen.
Een simpele taak kun je dit niet noemen. Ongetwijfeld is er bij de ontwikkelaar goed gediscussieerd over de afweging of het de nostalgie van fans van meer dan 25 jaar geleden moet meenemen, of dat het probeert nieuwe spelers naar binnen te halen die de cultklassieker wellicht nooit gespeeld hebben. Deze balans tussen oud en nieuw kom je overal tegen tijdens Shadow of the Beast.
Verwarrende beslissingen
Wanneer je de game voor het eerst opstart, word je een beetje overvallen. Na het startscherm krijg je in plaats van een introductie gelijk een kaart met de wereld van Karamoon voorgeschoteld. Hier zijn allerlei opties en menu’s te zien, die voor nogal wat verwarring zorgen. Na even naar de overweldigende hoeveelheid informatie op het scherm te hebben gekeken, start je alsnog het eerste level en kan de actie beginnen.
Je bestuurt een bloeddorstig monster genaamd Aarbron, een mens dat als kind werd ontvoerd en gecorrumpeerd door de duistere Maletoth. Na onbedoeld zijn eigen vader te hebben vermoord, komen zijn herinneringen van vroeger naar boven en besluit hij wraak te nemen op Maletoth. Dit verhaal wordt echter niet bijzonder uitgebreid verteld in de game. Wel krijg je de mogelijkheid om de zogeheten Timeline vrij te spelen door grote neon-verlichte ballen te vinden die in de levels verstopt zijn. Dit zijn korte video’s waarin een verteller het verhaal uitlegt. Voor elke bal die wordt gevonden, krijg je één deel van het verhaal te zien. Het onhandige is alleen dat je waarschijnlijk niet meteen alle geheime ballen vindt, waardoor de je de video’s niet op chronologische volgorde bekijkt.
Wonderschoon potentieel
Het is dus duidelijk dat er meer aandacht aan het verhaal had mogen worden besteed. Gelukkig is dat voor de presentatie van Shadow of the Beast anders verlopen. De wereld die je betreedt, ziet er beter uit dan je misschien had verwacht. De monsterlijke personages, ruimteschepen en landschappen zien er allemaal zeer scherp en gedetailleerd uit. In het eerste level valt vooral het fijn geanimeerde gras op, dat ook in de verte vriendelijk wappert in de wind. De mysterieuze wereld zit vol met potentie, die wordt bijgestaan door een soundtrack die elektronische muziek succesvol combineert met orkestrale klanken. Elk element dat je ziet, lijkt goed doordacht te zijn en een eigen geschiedenis te hebben. Deze eerste indruk maakt je al snel nieuwsgierig naar de rest van Karamoon en zijn inwoners. De gehele presentatie van de game straalt uit dat de ontwikkelaars met veel liefde inspiratie van het origineel hebben opgedaan.
Voor de gameplay heeft Heavy Spectrum ook goed gekeken naar het origineel. De manier waarop je deze nieuwe versie speelt, is in grote lijnen afgeleid van de oorspronkelijke versie. Je loopt naar links of rechts op een 2D-vlak en bereikt het einde in een level door vijanden te verslaan, goed getimede sprongen te maken en simpele puzzels op te lossen. Vaak moet je een stuk teruglopen in een level, omdat je een eerdere blokkade hebt opgeheven. Op deze momenten is de wandelsnelheid van Aarbron net iets te langzaam en zou de optie om te rennen niet verkeerd zijn. Tussen de actie door komen korte scènes die het verhaal bevorderen aan bod, alhoewel deze voornamelijk aan het begin en eind van de levels zitten. Verrassend is dat de lengte van de levels flink kan schommelen. De ene keer ben je makkelijk twintig minuten bezig, terwijl je het eind van het volgende level binnen vijf minuten bereikt.
Vechten voordat het voorbij is
De levels worden bevolkt door monsters met ieder een iets andere vechtstijl. Het gevechtssysteem dat je gebruikt om deze volgelingen van Maletoth te verslaan, is het opvallendste aan de gameplay van Shadow of The Beast. De aanvallen moeten op ritmische wijze worden uitgevoerd. Timing en verdediging is hier cruciaal. Wanneer je met je scherpe, puntige klauwen een vijand met een druk op de knop doorboort, voel je je oppermachtig. De aanvallen zijn met een voelbaar gewicht geanimeerd en zorgen voor een enorm bevredigend gevoel tijdens een succesvolle uitvoering. Helaas wil het ook vaak genoeg niet lukken met de timing, waardoor het gevecht opeens klunzig verloopt en je ook bijzonder snel in de pan wordt gehakt. Hier komt nog eens bij dat vijanden je vaak van achteren weten te raken en experimenteren met de verschillende speciale moves hierdoor onmogelijk wordt. Als gevolg besluit je toch maar om de veilige button mashing-techniek in te zetten.
Tussen al dat vechten door merk je dat de levels een eigen sfeer en ontwerp hebben. Gelukkig heeft de ontwikkelaar niet besloten om veel objecten en locaties te hergebruiken en bevindt elk level zich in een nieuwe omgeving met nieuwe gameplaymechanieken. Zo moet je in één van de eerder levels gebruik maken van teleporters om binnen de tijd door een deur te komen. Later ontdek je een kasteel dat qua opzet vergelijkbaar is met Metroidvania-games, waar je meer vrijheid krijgt om de omgeving te ontdekken. Deze mechanieken worden in andere levels totaal niet gebruikt. Hierdoor ben je altijd benieuwd welke nieuwe elementen je tegenkomt in het volgende level en motiveert je om door te spelen. De verbazing is dan ook groot wanneer je het laatste level uitspeelt en naar de aftiteling zit te kijken. Het aantal levels is teleurstellend klein en dat neemt het enthousiasme van de tot dusver gevarieerde levels gelijk bij je weg.
Uitrekkerij en fijne toevoegingen
Om de levensduur te verlengen, heeft de ontwikkelaar de focus gelegd op het behalen van hoge scores. Dit kun je doen door bijvoorbeeld lange combo’s uit te voeren, geheimen te vinden of speciale moves te gebruiken. Wanneer je een level uitspeelt, krijg je te zien hoe goed je hebt gepresteerd in de leaderboards. Het behalen van een hoge score wordt net iets te veel door je strot geduwd, via de leaderboards in het menu, een altijd aanwezige teller tijdens het spelen en de onnodig uitgebreide optelling van je score na elk level. Dit neemt meer weg van de spelervaring dan het toevoegt.
Een ander onnodig sociaal aspect is dat je een stilstaande schaduw van een andere speler op een schijnbaar willekeurige locatie kunt tegenkomen. Vervolgens krijg je twee opties: “gift” en “devour”. Bij het kiezen van de eerste optie geef je de andere speler een gratis elixer. Deze zijn te gebruiken wanneer je sterft, om op hetzelfde punt in het level weer verder te gaan. Wanneer je “devour” selecteert, wordt je getrakteerd op een knullige minigame waarmee je een shadow stone kan vrijspelen. Bij het gebruik hiervan wordt een schaduw opgeroepen die tijdelijk helpt tijdens gevechten. Beide mogelijkheden zijn echter niet erg duidelijk uitgelegd en voegen uiteindelijk ook niet veel toe aan het spel.
De score die je per level behaalt, wordt direct omgezet naar punten. Deze kunnen worden gebruikt om upgrades voor Aarbron te kopen die zijn vechtkunstjes lichtelijk verbeteren. Een andere manier om je punten te spenderen, is door ondertiteling aan te schaffen. De schreeuwende monsters die je tegenkomt worden namelijk voorzien van ondertiteling in een buitenaardse taal, wat de mysterieuze sfeer juist ten goede komt. Mocht je toch de neiging hebben om meer van het verhaal mee te krijgen, heb je de mogelijkheid om per monstertype de ondertiteling te laten ontcijferen. Deze vrij te spelen content is een leuke toevoeging, maar is niet interessant genoeg je te motiveren om hoge scores na te jagen.
Naast deze voornamelijk overbodige toevoegingen kunnen de verzamelde punten ook gebruikt worden om de originele Shadow of the Beast aan te schaffen in het menu met extra content. Als je ervoor kiest om deze te starten wordt de Amiga-versie geëmuleerd, waardoor je de cultklassieker in zijn originele vorm kan spelen. Voor spelers die niet zo behendig zijn in deze pittige game is het mogelijk punten in te ruilen voor een video waar het complete verhaal wordt doorgespeeld. Deze toevoeging geeft goed inzicht in de populariteit van het origineel, maar benadrukt ook de pijnlijke momenten die de nieuwe versie teisteren.
Shadow of the Beast is exclusief voor PlayStation 4 en is nu verkrijgbaar in de PlayStation Store.