MichelMusters De onthulling van een nieuwe Zelda-game kan meestal rekenen op veel gemengde reacties. De nieuwe stijl van een Zelda is vaak controversieel, omdat een gedeelte van de fans iets anders had verwacht of gehoopt. Maar The Legend of Zelda: Breath of the Wild wordt eigenlijk unaniem bejubeld. Dat is ook niet zo gek, omdat fans al jaren zeuren om een échte open wereld-Zelda. En dat gaan ze krijgen.
Breath of the Wild begint wederom met Link die wakker wordt, maar niet in zijn eigen warme bedje zoals we gewend zijn van gebruikelijke Zelda’s. Link wordt wakker in de Shrine of Resurrection, waarin hij te horen krijgt dat hij Hyrule moet redden van een in een kasteel opgesloten kwaad genaamd Calamity Ganon. Ook ontvangt hij de Sheikah Slate, een soort tablet-achtig rechthoekig apparaat die zijn functies nog laat raden. Link loopt halfnaakt uit de grot en de wijde wereld van Hyrule ligt voor hem. Ga maar op ontdekkingstocht, hoe je het aanpakt is aan jou.
Die openheid, het gebrek aan de ontwikkelaar die de hand van de speler vasthoudt, gecombineerd met een grote, mysterieuze wereld die je vanaf het eerste moment in zijn totaliteit kunt verkennen, is precies waar fans al jaren op hopen. Het is ook precies wat de allereerste Zelda op de NES eigenlijk was, en wat nu eindelijk mogelijk is in 3D met de hedendaagse technologie.
Een uitgestrekte wereld
We mochten een aantal demo’s spelen op E3, maar het kwam erop neer dat we een soort van ‘plateau’ in ons eigen tempo mochten ontdekken. Dit plateau is een beetje een tutorialgebied, maar zo voelt het nergens, omdat het werkelijk volstaat met uitgestrekte velden, heuvels, bergen, ruïnes, kastelen, bossen en grotten. En dan te bedenken dat dit volgens Nintendo maar zo’n twee procent van de totale game moet voorstellen. Ons hoofd duizelt als we nadenken over de mogelijkheden.
Opvallend is dat ondanks de vele interessante plekken die we hebben ontdekt, er veel plekken zijn waar eigenlijk helemaal niets te doen is. Lange gestrekte velden liepen we door zonder ook maar een puzzel of een structuur tegen te komen. Misschien zagen we hier en daar een trol die we met een klap op zijn hoofd naar huis hebben gestuurd, maar meer ook niet. In veel games zou dit ons vervelen, maar het draagt bij aan het realisme van Breath of the Wild. Juist omdat niet op elke vierkante meter van de game iets te doen is, heb je het idee dat dit een realistische, ademende wereld is. Daarbij verveel je je geen moment, omdat in de verte altijd wel een interessant punt aan de horizon lonkt. Een mysterieuze toren, een wilde rivier of een duistere grot met god weet wat voor inhoud. Constant renden we nieuwsgierig naar het volgende punt dat onze interesse had gewekt. We hebben ons zelden zo’n ontdekkingsreiziger gevoeld.
Gevechten en puzzels
Dat wil niet zeggen dat we het pakweg half uur dat we kregen om de nieuwe Zelda te spelen alleen hebben gebruikt voor wandeltochten. Zoals gezegd kwamen we ook flink wat trollen tegen, die met de gebruikelijke combat te doden zijn. Link kan hiervoor een beroep doen op zijn pijl en boog of zwaard. Nee, de Master Sword heb je niet tot je beschikking (althans, niet in deze E3-demo). Wel kun je overal wapens, stokken en andere objecten vinden en die in je inventaris plaatsen. Die heb je nodig ook, want je wapens en schild gaan regelmatig kapot, en ruil je dan om voor een nog werkend exemplaar. Vijanden rusten vaak uit bij een kampvuur en leggen hun wapens dan even neer, dus kun je ook naar hen toesluipen en hun wapens stelen.
Ook nieuw is dat Link kan koken. Hij bouwt een vuurtje, zet een stoofpotje op en gooit er wat gevonden vlees op. Dit is niet alleen om de game nog sfeervoller te maken. Rauw vlees eten levert je een klein beetje meer leven op, maar kook je het dan heel je veel sneller. Dit koken en de verschillende wapens geven Zelda veel meer een rpg-achtig gevoel met zich mee, zonder dat het toegankelijke aspect van de franchise verloren gaat.
Aan echte puzzels oplossen kwamen we tijdens de demo nauwelijks toe, maar we hebben wel glimpen opgevangen. Zo moesten we in een minikerker met de magneetfunctie van onze ‘tablet’ grote ijzeren stenen verplaatsen om zo doorgangen te creëren en hebben we een monsterlijke vijand met een laseroog verslagen door een welgemikte pijl in zijn oog te schieten. Een ander soort puzzel, maar daardoor niet minder leuk of uitdagend, liet ons zonder kleerscheuren van een toren afklimmen door verstopte treden te vinden.
Er waren nog meer opvallende toevoegingen. Link kan nu bijvoorbeeld op zijn schild glijden, waardoor je snel van bergen af zoeft. Door de Wolf Link-amiibo van Twilight Princess in te scannen, krijg je een wolf als compagnon die je vergezelt tot hij sterft. En de staminameter uit Skyward Sword is terug, wat het beklimmen van bergen en het zwemmen in rivieren opeens een stuk spannender maakt. Is de meter op en sta je niet op een vaste ondergrond, dan val of verdrink je.
Tijdens het spelen bleven we wel nadenken over hoe Breath of the Wild speelt en oogt op de Nintendo NX, de nog in mysterie gehulde nieuwe console van Nintendo. Gaat de game voor de NX-versie, die tegelijk met de Wii U-versie uit moet komen, er veel mooier uitzien en anders spelen? De Nederlandse woordvoerders van Nintendo konden of wilden het ons niet vertellen, dus we moesten het hier mee doen. Dat was gelukkig geen straf. Nu al toont Breath of the Wild torenhoge potentie en het moet echt gek lopen wil het dat niet waarmaken. Zelda gaat terug naar zijn roots en het is precies wat de reeks nodig heeft om verfrissend over te komen.