Laura Kempenaar Sherlock Holmes doet het razend goed als serie op de BBC en ook de boeken schijnen zeer vermakelijk te zijn, maar in games komt dat whodunnit-gevoel en het vernuft van de Londense detective vooralsnog minder goed over. Ontwikkelaar Frogwares maakte al zeven Sherlock Holmes-games en in hun achtste, The Devil’s Daughter, duiken we in vier nieuwe zaken in het oude Londen.
Lallende mannen liggen in lange jassen op de stoeprand, een jochie staat met een groot bord voor zijn lijfje kranten te verkopen en de koetsier hangt verveeld achterover op zijn bok. Sherlock verdoet zijn tijd niet: hij rent net als zijn teamleden Watson en Wiggins door de straten op zoek naar aanwijzingen die hem dichterbij de verdwenen vader van een verdrietig knulletje brengen. Dit is echter slechts het topje van de ijsberg van Sherlocks problemen, want als zijn adoptiedochter zich mengt in zijn leven, moet hij zijn best doen zijn emoties niet de overhand te laten nemen. Logica, Sherlock, logica.
Sherlock in het diepe
In het begin van The Devil’s Daughter word je in het diepe gegooid. Het jongetje is je kamer op Baker Street nog niet uit of je moet de straat op, op zoek naar hoe je verder moet. In eerste instantie ren je dan als een kip zonder kop wat rond, tot je ontdekt dat het toch wel handig is de menu’s te bekijken voor tips. Al gauw zie je dan dat je al had ontfutseld waar het kind woont, zodat je nader onderzoek kunt doen. Het kan even duren voordat je de locatie daadwerkelijk vindt, want de map werkt niet heel erg handig. Bovendien lijken de straten veel op elkaar, wat je zoektocht enkel bemoeilijkt.
Ook iemand nader onderzoeken werkt niet feilloos. Het is alsof je de besturing niet helemaal in eigen hand hebt en dat is zeker in het geval van een perfectionist en controlfreak als Sherlock natuurlijk storend. Wel heeft het nut mensen te onderzoeken. Je zoomt bijvoorbeeld op de ogen in om te bepalen of iemand gewoon rode ogen heeft van het huilen, of dat er toch sprake is van ondervoeding. Heb je het bij het verkeerde eind, dan kun je zo een verkeerd beeld van iemand hebben. En dat is op en top Sherlock: je moet abstraheren. Oftewel, alles uitsluiten wat is uit te sluiten en zo achterblijven met de waarheid.
Hier met die aanwijzing!
Sommige aanwijzingen worden al met een cirkel aangegeven, waarna je ze kunt oppakken en ronddraaien, maar er zijn ook aanwijzingen die je niet met het blote oog kunt waarnemen. Daarvoor heb je de speciale filters nodig: Focus en Imagination. Je gebruikt ze door een simpele druk op de knop. Je beeld wordt vervolgens vaag, maar al gauw zie je de kamer ineens op een andere manier. Die twee filters vergeet je in eerste instantie regelmatig, maar later ontdek je dat je ze heel vaak nodig hebt. Ze laten namelijk niet alleen verborgen objecten zien; ook objecten die niet meer op hun plek liggen zijn zo op te sporen.
Die filters zijn handig, maar het is alsnog van belang dat je ook met je gereedschap alle overige opties nagaat, zelfs als je denkt dat de oplossing er niet van afhangt. De game gooit je niet alleen aan het begin in het diepe, alle zaken lang zijn aanwijzingen op de meest gemene plekken verborgen. Dat is frustrerend, zeker als je een bepaalde locatie al drie keer hebt uitgekamd, maar dat is ook waar een game als deze om draait.
Helaas is de game audiovisueel gezien allesbehalve spectaculair. Veel plekken lijken op elkaar, soms zitten er lange laadtijden tussen de verschillende delen van de stad (het is niet helemaal een open wereld) en dan is er ook nog de onovertuigende voice-acting die de game minder geloofwaardig maken dan hij had kunnen zijn.
Cosmetisch valt Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter weliswaar tegen, maar dankzij de interessante verhalen en grote variatie aan minigames blijf je wel geboeid. Dat het vier zaken zijn biedt ook enkele piekjes gaandeweg, waardoor je extra gemotiveerd blijft om door te gaan en uit te zoeken hoe die losse zaken invloed hebben op het grotere plaatje. Soms moet je je verstoppen, soms moet je iemand juist achtervolgen, maar je doorloopt ook veel minigames door bijvoorbeeld kluizen te openen of puzzeltjes op te lossen. Al met al is dit een degelijke Sherlock-titel die niet zozeer het oog, maar wel het brein aanspreekt.
Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter is beschikbaar voor PlayStation 4, Xbox One, en pc. Deze review is gebaseerd op de PlayStation 4-versie.