Laura Kempenaar De omvangrijke Mario Party-serie heeft verschillende spin-offs en na Mario Party 10 in 2015 op Wii U is er nu weer zo’n spin-off. Ditmaal is er Mairo Party: Star Rush op 3DS, een Mario Party-game waarin eens niet gebruik wordt gemaakt van een ganzenbord-achtige setting, wat zorgt voor minder wachttijd.
“Weg met turn-based!” Dat is wat er bij ontwikkelaar Nd Cube is gedacht toen werd besloten Mario Party: Star Rush te maken. Het klinkt nogal onmogelijk voor een bordspel-setting, maar het valt mee. Nd Cube laat alle spelers namelijk tegelijk lopen in een open veld. Her en der liggen muntjes of vraagtekenblokken in de grond, waarbij je power-ups krijgt als je daarop terecht komt na al je verplichte stappen te hebben gezet.
Giftige paddestoelen
Die power-ups bestaan bijvoorbeeld uit giftige paddenstoelen, waarmee je vrienden kunt opzadelen met problemen aan hun dobbelsteen. Er zijn ook behulpzame power-ups voor jezelf, zoals de mogelijkheid direct bij de eindbaas van het huidige bord uit te komen. De eindbaas staat ergens in het veld te wachten en het is aan jou om precies op de steen ervoor terecht te komen en hem te bevechten. Het kan een Boo zijn die je licht in zijn gezicht moet schijnen, wat je op een andere plek in de arena moet pakken.
Als jij de eerste bent die bij de eindbaas aankomt, dan mag jij in principe beginnen aan het eindgevecht. Het is aan de andere spelers om zo snel mogelijk knoppen te rammen om ook betrokken te zijn in dat gevecht, waarbij uiteraard de meeste punten te verzamelen zijn. Het grappige is dat je aan de ene kant dus allemaal bezig bent zoveel mogelijk punten voor jezelf te verzamelen, terwijl je tegelijkertijd wel als team werkt om de eindbaas te bevechten. Een fijne balans, waardoor het spel vrolijk en luchtig blijft, want je kunt elkaar natuurlijk alsnog helemaal kapotpesten door steeds tegen anderen aan te botsen, of hen op andere wijzen te dwarsbomen.
Lekker pesten
Dat pesten is er dus als vanouds, maar je hoeft dus gelukkig niet meer te wachten tot elk personage heeft gegooid en gewandeld. Je hebt steeds opnieuw de beurt en dat is voor op de handheld natuurlijk slim. Er is daarmee wel een heleboel veranderd aan de franchise. Zeker als je de game net opstart, dan zal je als bekende van de serie op zoek gaan naar het ganzenbord, maar dat is er spijtig genoeg niet meer. Hoe fijn het ook is om niet meer zoveel te hoeven wachten, is het wel jammer dat er nu minder verrassingen in de game zitten. Immers loop je zelf waar je maar wilt gaan, en krijg je niet allemaal dingen meer opgelegd. Doordat de route niet vaststaat, ontbreekt de samenhang, waardoor je het gevoel hebt dat je van alles mist dat je wel in de ganzenbordopstelling was tegengekomen omdat je daarin een rigoureus vast pad hebt.
Het ganzenbord is dus niet meer en in de hoofdmodus, genaamd Toad Scramble, speel je met Toad in diverse werelden die allemaal eigen speelvelden bevatten. Die speelvelden beginnen klein en worden geleidelijk groter. Uiteindelijk lijken ze ook wat meer op de speelborden zoals we die gewend zijn van de franchise. Je speelt altijd met Toad, maar je kunt onderweg wel andere Mario-personages rekruteren die jedan helpen. Ze hebben speciale krachten die je aanzienlijk sterker maken en bijvoorbeeld kans bieden op een beter aantal stappen via het gooien van de dobbelsteen. Maar uiteindelijk gaat het om die eindbaasgevechten, want daar zijn de punten te halen en die heb je nodig om te winnen. Die eindbaasgevechten vinden allemaal plaats in een andere setting met een andere opdracht, en laten zich het beste vergelijken met de spellen uit Het Spel Zonder Grenzen van de televisie. Het zijn veel verzamelopdrachten, maar bijvoorbeeld ook een soort whack-a-mole-minigame.
Eindbaasgevechten zijn wat Mario Party: Star Rush de moeite maken, en we hadden er dan ook graag nog meer gezien. Het aantal is wat beperkt omdat het afhankelijk is van het aantal werelden, en die zitten wat simpel in elkaar, waardoor je ook eigenlijk meteen wilt doorracen naar die eindbaas. Dat is wel jammer, want viel er meer uit het veld te halen, dan voelt zo’n speelveld meer als een toevoeging aan de game vol toffe goodies en pestmomentjes, in plaats van slechts een vehikel om bij je doel te komen.
Samen met vrienden
Sterker nog, het is eigenlijk nooit gebeurd dat we tegen onze vrienden/vijanden aanliepen in het veld. Nu zijn de computergestuurde vijanden nogal ongeleide projectielen, en moet je bij hun intenties maar niet te lang stilstaan. Die lijken ze niet te hebben. Wel kun je de moeilijkheidsgraad verhogen, waarbij de AI nog steeds regelmatig stomme fouten maakt, maar je wel meer moet doen om voorbij een eindbaas te komen. Zo krijg je bijvoorbeeld bij de Goomba-eindbaas, waarbij je appels raapt en naar een mandje brengt, een aanzienlijk hoger aantal appels te verzamelen, waardoor je veel sneller moet zijn en veel vaker langs een gevaarlijke stroom aan mini-Goomba’s moet lopen.
De AI mag dan soms dom zijn, je kunt natuurlijk ook met je vrienden spelen als je nog meer uitdaging nodig hebt. Als je de game in de multiplayermodus speelt, dan komt Mario Party Star Rush pas echt tot zijn recht: dan heb je immers je echte vrienden om virtueel te pesten, in plaats van paar zielloze paddenstoelmannetjes uit de computer. Je vrienden hebben de game overigens niet nodig om mee te kunnen spelen. Net zoals Download Play kun je met de speciale Party Guest-mogelijkheid de game met vier spelers tegelijk op een cartridge spelers. Door die Party Guest-mogelijkheid kun je zelfs zonder de game te hebben, data opslaan. Mocht je dan toch nog overstag gaan en de game kopen, dan heb je al wat progressie gemaakt.
Speel je in je eentje, dan is er binnen Toad Scramble steeds meer vrij te spelen aan modi, zoals Balloon Bash en Coinathlon, waarin je elke keer drie minigames doet en wederom zoveel mogelijk muntjes moet pakken – en het is daarbij slim om veel items mee te nemen, want daarmee rem je je vijanden af. De nieuwe modi lijken op de hoofdgame, maar brengen je wel sneller bij de minigames, en dat is eigenlijk het allerleukste aan Mario Party. Onze favoriet is een ritmische minigame waarin je dezelfde beat op het scherm moet meetikken om zo authentieke Mario-deuntjes na te spelen. Het nadeel daarvan is wel dat je dan meteen zin krijgt in een pure Mario-platformer.
Sowieso doet Star Rush ons uiteindelijk vooral terugverlangen naar een fijne Mario-platformer met verhaal en logische thema’s, of zelfs een eerdere Mario Party. Omdat Star Rush uit losse speelvelden bestaat, voelt de game veel onsamenhangender aan. Er is geen cohesie tussen de borden, en als je ze allemaal een keer hebt gespeeld dan is er niet heel veel reden om de game daarna weer op te starten. Natuurlijk zijn de minigames tof, maar er is geen verhaal of achtergrond om ze aan elkaar te lijmen. Die hapklare brokken kun je wel lekker snel opstarten, maar waarom zou je dat elke keer weer opnieuw doen zonder heel duidelijk doel? Mario Party: Star Rush biedt allemaal kleine snacks, in plaats van het rijke buffet dat Mario Party ooit was.