LarsCornelis Heb je een PlayStation VR, doe jezelf dan een lol en koop gewoon meteen Rez: Infinite. Heb je nog geen PlayStation VR, lees dan gerust verder waarom dit precies een game is die de aanschaf van zo’n dure VR-bril rechtvaardigt.
Vleesgeworden VR-cliché
Rez is niet de zoveelste eerste persoons-game waar de PlayStation VR nu al mee wordt overspoeld. Van Until Dawn: Rush of Blood tot aan Driveclub VR, het trucje is aldoor hetzelfde: Het virtual reality-achtige zit ‘m in het feit dat je ineens zelf rondkoekeloert. Perfect om VR mee te demonstreren, maar het nieuwe is er zo snel af. Rez is anders. Rez maakt alle VR-cliche’s waar. Het zuigt je op. Het dompelt je onder. Je vergeet de tijd – of zelfs dat er een buitenwereld is. Rez ís virtuele realiteit.
Als er nog een boekje bij Rez zou zitten, dan zou daarin staan dat dit een on-rail shooter is waarin je je als een hacker door meerdere lagen van computersoftware werkt en onderweg allemaal wezens afschiet. In de praktijk is Rez meer een psychedelische jaren ’80 trip. Rez ontleent veel uit die tijd, waarin films als Tron nog verantwoordelijk waren voor de beeldvorming van een computernetwerk en elektronische muziek hoogtij vierde. Terwijl jouw avatar door deze fluorescerende wereld van lijntjes, kleuren en abstracte vormen zweeft, schiet je vijanden kapot door er simpelweg op te richten en een knop in te duwen.
Klinkt eenvoudig? Wacht dan maar tot deze trip ernstigere vormen aan gaat nemen en er van alles om je heen gebeurt. En dan bedoelen we ook écht om je heen, want hoewel Rez prima zonder VR te spelen is, komt dit spel het beste tot zijn recht met een PlayStation VR op je hoofd. Met name tijdens de bossfights gebeurt er ook het nodige boven, onder of achter je. Je moet daardoor zo erg om je heen kijken, dat we Rez ervaren als een van de meest fysiek vermoeiende games voor de PlayStation VR tot nu toe. En dat terwijl je bij voorkeur liever niet met je armen beweegt, want aangezien je al richt met je hoofd, werkt ook nog eens bewegen/richten met je handen alleen maar verwarrend. Een gewone controller is dus de meest aangename manier om Rez te spelen.
Voel de muziek
Het is overigens niet erg dat je zo rond moet kijken, het is juist een van de redenen dat Rez: Infinite zo’n ongelooflijk VR-cliché is. In plaats van het standaard eerste persoons-perspectief, waarmee vaak eigenlijk niets wordt gedaan dat niet al mogelijk was op gewoon een televisiescherm, krijg je in Rez echt de sensatie van een volledige wereld om je heen. Daar is overigens niet alleen de PlayStation VR debet aan. Ook in 2001 was de originele Rez voor de Dreamcast immers al een hele opslokkende game dankzij de geweldige muziek.
De muziek komt namelijk niet alleen uit je speakers. De muziek wordt ook gevisualiseerd in de omgevingen. De lijntjes in het level, de vijanden, je eigen avatar; alles pulseert op de beat van de muziek en zelfs je controller trilt ritmisch mee. Voor liefhebbers is het ook nog eens mogelijk om bijvoorbeeld een PlayStation Move te verbinden en in je schoot te leggen, voor nog meer trillingen in je lichaam. Ja, dat klinkt ontzettend fout, maar er is geen onschuldigere manier om dit te omschrijven. Alle grappen en grollen even daargelaten: het werkt wel. VR blijkt het laatste ontbrekende puzzelstukje te zijn om écht opgezogen te worden in deze wereld. Ineens is er geen afleiding meer, alleen nog maar beeld, muziek en trillingen. Er is alleen nog maar Rez. Oneindig veel Rez.
Oneindig spelen(?)
Of ja, oneindig? De hoofdgame heb je in een uurtje of twee wel uit. Nou is Rez heel erg leuk om gewoon nog eens te spelen en zijn er bovendien nog enkele extra’s vrij te spelen, maar we missen iets als highscores om het nog aantrekkelijker te maken om die trip opnieuw en opnieuw te beleven.
Fysiek is dat namelijk perfect mogelijk. Misschien komt het doordat dit geen eerste persoons-ervaring is, of misschien door de hoge framerate en resolutie die voor een hele gelijkmatige ervaring zorgen, maar Rez mishandelt je evenwichtsorgaan veel minder dan sommige andere games. Van Rez krijg je geen hoofdpijn. Je wordt niet draaierig of misselijk. Rez is alleen maar positiviteit en euforie.
Area X, het beste wat je kan overkomen
Het summum hiervan is de gloednieuwe modus Area X, die je ontgrendelt als je de standaard levels van de game uit hebt. Rez is standaard een streling voor je zintuigen, maar Area X laat je zintuigen smelten. Deze modus is duidelijk ontwikkeld met VR in het achterhoofd. In deze modus stuur je wél zelf door de ruimte door simpelweg met je hoofd te draaien, en de grafische stijl is een klein beetje anders. Het 3D popt meer uit het scherm en de jaren ’80 lijnen hebben grotendeels plaatsgemaakt voor wonderlijke wolken van stofdeeltjes. Alsof je door een caleidoscoop naar sterrenstof zit te turen in een mix van games als fl0w en Disney Fantasia word je één met de overweldigende hoeveelheid geluiden, kleuren, muziek en vibraties. Het duurt al met al maar een kwartier tot twintig minuten en dat is maar goed ook, anders zou je vergeten wanneer de zondag eindigt en de maandag begint. Area X is met afstand het mooiste, meest indrukwekkende dat ondergetekende ooit in een game heeft gezien – en een geweldig visitekaartje voor Virtual Reality.