Ron Vorstermans Robinson: The Journey is geen goede game, maar is wel een droom die uitkomt. Het avontuur van Crytek laat je in virtual reality als kind rondlopen tussen dinosaurussen. Dat is zo imponerend als het klinkt. Bijvoorbeeld wanneer de trage opmars van brachiosaurussen met luid gedreun aanvangt vanuit de jungle. Niet veel later staar je met open mond naar het plafond, terwijl in Robinson tientallen meters aan prehistorisch gevaarte langzaam aan je voorbijtrekken.
Robinson: The Journey laat veel steekjes vallen, maar weet wel te presteren dat je je erg nietig voelt op de mysterieuze planeet Tyson III. Hoe ben je er terechtgekomen? Ben je alleen? Kun je hier leven? Waar zijn je ouders? Waarom zijn overal dinosaurussen? Het zijn vragen waarop je antwoord krijgt door je kamp te verlaten en op onderzoek uit te gaan. Robinson biedt vrijheid in plaats van duidelijke objectives. Waar je heen moet, wijst zich middels het gangenstelsel dat de spelwereld verbindt min of meer vanzelf.
Vrijheid, geen blijheid
Die vrijheid om te gaan en staan waar je wilt heeft twee nadelen. Het eerste nadeel is dat Robinson geen Move-ondersteuning biedt en je vrij laat rondlopen met het rechter- en linkerpookje van de controller. Als gevolg krijg je een beetje het gevoel dat je op een segway staat in een virtuele omgeving, wat kan resulteren in wagenziekte. Ook de momenten waarop je moet klimmen zijn onhandig, misselijkmakend en smeken om Move-ondersteuning.
Een ander keerpunt van die vrijheid is dat Robinson soms hints geeft over wat te doen, maar dat op andere momenten om onduidelijke redenen nalaat. Dat is extra ergerlijk omdat logisch redeneren zelden garantstaat voor het vinden van een oplossing. Sommige puzzels zijn onverklaarbaar ingestoken, de besturing is vaak niet accuraat genoeg en bepaalde spelelementen worden niet uitgelegd, terwijl ze wel nodig zijn om verder te komen.
Het vliegende robotje HIGS, een beetje vergelijkbaar met Ghost in Destiny, geeft bijvoorbeeld hints, maar die hints zijn vaak op meerdere manieren te interpreteren. Als gevolg van al die onduidelijkheid is Robinson: The Journey een aaneenrijging van trial and error, waarbij lopen enorm traag gaat, vr-misselijkheid op de loer ligt en doodgaan soms betekent dat je een flink eind wordt teruggezet en je een boel opnieuw moet doen.
Beter als showcase
Het verhaal is evenmin een goede motivator. Je krijgt van alles mee over de planeet en je verleden in audiologs en geschreven dialogen, maar de opbouw van het verhaal laat net als de clou veel te wensen over. Sommige gesprekken met je AI-kameraadje HIGS zijn wel grappig, zeker als HIGS zijn onbegrip uit over de kleine tyrannosaurus die je als huisdier houdt, maar daar blijft ‘t wel bij qua boeiende interactie tussen personages.
Dat Robinson: The Journey op zoveel vlakken teleurstelt maar alsnog een voldoende haalt, mag volledig op het conto worden geschreven van de spelwereld. Robinson is een prachtige vr-game, met kleurrijke en dichtgegroeide jungles, kolkende teerputten en vooral heel veel imponerende dinosaurussen. Het levert in die zin exact wat je van een Jurassic Park-kloon in vr verwacht. Al het onbekende leven dat je tegenkomt kun je bovendien scannen om het op een later moment nader te onderzoeken in de dinobibliotheek.
In vr is dat zeer de moeite waard, net als de momenten waarop de game uitzoomt en je in real-time in vogelperspectief over het landschap uitkijkt. Maar niets is zo de moeite waard als het treffen van je eerste ‘langnek’ of pterodactylus in het wild. Robinson telt veel van zulke gescripte kippenvelmomenten die je met open mond achterlaten. Het is enkel jammer dat je zo moet aanpoten om ze te ervaren. Na vier uur al zit het verhaal erop en ben je klaar met een geweldige showcase voor PlayStation VR, maar met een hele matige game.