Derek Taal Dishonored behoort tot een van de meest wetenswaardige games uit de vorige generatie. Het volbrengt niet alleen met passionele geestdrift de immer lastige taak om een stealth-ervaring uitsluitend vanuit het eerstepersoonsperspectief te bieden, maar tilt tevens eigenhandig het oppervlakkige steampunk-genre naar een hoger niveau. Die expressieve esthetiek kreeg in de duistere straten van Dunwall een nodige injectie van politiek en overtuigende wereldvorming. Dishonored bevat echter wel één lelijke vouw in het ontwerp die Dishonored 2 probleemloos gladstrijkt.
Totaalpakket
De bovennatuurlijke krachten die protagonist Corvo Attano tot zijn beschikking heeft, zijn in het eerste deel namelijk uiterst eenzijdig. Voornamelijk gericht op bloederige massamoord en daardoor vrijwel niet inzetbaar bij het juist subtiele karakter van geruisloos en onopvallend rondsluipen waar de game in schittert. Kies je de route van vredelievende sluiper dan gaat er bijgevolg een groot deel van de ervaring aan je voorbij. In Dishonored 2 bieden de krachten echter voor zowel de pacifist als de gewetenloze moordenaar een vergelijkbare voldoening. Arkane Studios lost de onevenwichtigheid tussen speelstijlen namelijk op door niet alleen nieuwe krachten aan de game toe te voegen, maar maakt elke vaardigheid op diverse manieren inzetbaar.
Dat komt nog het meest passend tot uiting in het uitgebreide pakket aan merkwaardige technieken van nieuwe protagonist keizerin Emily Kaldwin. In tegenstelling tot Corvo heeft zij geen Blink-teleportatie tot haar beschikking, maar een monsterlijke hand die haar tot indrukwekkende hoogtes brengt. Die hand kan tevens vijanden naar haar kan toetrekken om ongezien in de schaduwen uit te schakelen. Haar schaduwachtige vorm in Shadow Walk biedt dan weer de mogelijkheid om haar tegenstanders te overvallen en buiten bewustzijn te brengen óf een stille dood te bezorgen. Zelfs escalerende situaties die tot een zwaardgevecht leiden, zijn dankzij een parry op te lossen zonder bloed te verspillen.
Het zorgt ervoor dat ongeacht je gewenste speelstijl het complete aanbod aan diverse facetten van de game tot je beschikking staat. Hetgeen de ware kracht van de game voor ieder blootlegt: de milliseconde nadat je uitgedachte plan uiteenvalt en je een moeilijke keuze moet maken. Het allesbepalende moment waar het oerinstinct je vlucht-of vechtreactie inschakelt en je ware instincten naar boven drijven. Trek je jezelf weer terug naar de schaduwen om een nieuw plan te smeden of richt je de omgeving opnieuw in met een stel (bewusteloze) lichamen? Het is wellicht verleidelijk om direct een checkpoint te herladen, maar er zijn ditmaal genoeg opties voor handen om toch stug door te zetten, te leven met je keuze en de onzichtbare teller van de Chaos Meter die verstrekkende gevolgen op de eindconclusie heeft, even te negeren.
Spreken is zilver, zwijgen is goud
De opvallendste verandering is wellicht dat de studio Corvo van een stem voorziet en bijgevolg een grotere nadruk op het verhaal geeft. Het origineel blinkt nooit uit in diens narratief, maar laat zich dankzij de toen stille protagonist door gameplay en een sterke vormgeving leiden. Het middelmatige acteerwerk laat je dan ook weemoedig aan die tijd terugdenken. Corvo klinkt als een gekwelde Duke Nukem-parodie die in elke situatie overbodige expositie in de ether gromt. Emily werkt minder op de zenuwen, maar ontdoet zich eveneens van de mysterieuze status dat een stille protagonist biedt. De wereld van Dishonored 2 moet zodoende zelf ontdekt worden en emotie losmaken, zonder dat dit op een monotone wijze wordt ingefluisterd.
Het verhaal komt namelijk het best tot uiting dankzij je impressies van de buitengewone vormgeving, en intrigerende overgeleverde kennis die je in diverse boeken en geschriften aantreft. De prachtige architectuur en diens inhoud van het zonnige Karnaca herbergt namelijk een eigen narratief. Elke leefomgeving vertelt een verslag van het dagelijks leven van de bevolking, de invloeden van de lokale politiek of de merkwaardige epidemie van bloedvliegen. Je ontdekt er wonderlijke nieuwe apparaten en expressieve schilderijen die kenmerkend zijn in hun surrealistische doch herkenbare verschijning. Meer direct spreekt het tot de verbeelding dankzij je persoonlijke interacties met de populatie, hun eigen onderlinge gesprekken of hun uitingen richting het draconische bewind van de staat. Hoe ongewoon Karnaca vaak ook kan zijn, het is juist dit oog voor detail waardoor het geheel een geloofwaardige wereld vormt.
De buitengewone aandacht voor de aankleding van elke omgeving heeft bovendien een wonderlijk effect op hetgeen waar je het gros van de speeltijd aan besteed: het verkennen van elke vierkante meter. Opgedeeld in negen hoofdstukken en evenveel levels toont Dishonored 2 zich wat dat betreft wederom van eenzame klasse. Je doorzoekt een puzzel-achtig huis dat constant met je perspectief speelt: de kamers veranderen, roteren en lijken je naar een ander verdieping te verplaatsen. Het is een mechanisch meesterwerk dat tot een absoluut hoogtepunt in de game behoort. In het door stuifzand geplaagde Dusk-district ontwaar je dan weer reusachtige pijpleidingen die zuchten en steunen als schrikbarende reuzen.
Het einde is slechts het begin
De diverse locaties bieden niet enkel ontzag dankzij de voortreffelijke vormgeving, maar herbergen tevens uitgebreide open gebieden om vrij in rond te sluipen. Voor elke blokkade zijn er minstens twee oplossingen te vinden en iedere overweldigende meerderheid van patrouillerende soldaten is creatief te omzeilen. Je leert jezelf snel aan om altijd omhoog te kijken naar verticale opties als open ramen of balkons om directe confrontatie uit de weg te gaan. Daarbij is er nooit slechts één juiste weg te vinden naar je einddoel. Je interactie met de omgeving, toewijding tot het uitpluizen van elke locatie of inventiviteit met je arsenaal aan vaardigheden, leidt altijd tot nieuwe onvoorziene opties.
Het draagt bijgevolg ook bij aan de hoge herspeelbaarheid van Dishonored 2. Het biedt je namelijk de mogelijkheid om ieder level opnieuw te spelen, maar het ditmaal van een andere windstreek te benaderen. Daarbij geven de gevolgen van een wel of niet pacifistische aanpak, de verschillende uitkomsten van zijmissies en de diversiteit tussen de krachten van Corvo en Emily, een extra impuls om direct na de aftiteling het nog eens fijntjes doch geheel anders over te doen. Maar zelfs zonder al die overtuigende karakteristieken is het onmogelijk om de mysterieuze wereld van Karnaca naast je neer te leggen.
Dishonored 2 is sinds 11 november verkrijgbaar voor pc, Xbox One en PlayStation 4. De PlayStation 4-versie is gespeeld voor deze recensie.