Derek Taal De populariteit van de Dragon Quest-reeks heeft in het Westen altijd modderige voeten in de aarde gehad. Terwijl de scholen en kantoren in Japan door geveinsde ziekte leeg bleven op de releasedag van een Dragon Quest-game, trokken de iconische ontwerpen van Akira Toriyama hier voornamelijk bekijks dankzij Dragon Ball Z. Met de tweede heruitgave van een klassieker uit de serie op 3DS probeert Square Enix hier verandering in te brengen, maar daar slaagt de uitgever slechts gedeeltelijk in.
Nostalgisch avontuur
Aan de inhoud van de game ligt het niet: Dragon Quest VIII geeft een nostalgische weergave van de hoogtijdagen van het jrpg-genre. Voor spelers die zich enigszins verloren voelen in het moderne landschap van het medium, is dit een bitterzoete ervaring. De gevechten zijn turn-based, het grinden van levels vaak een noodzaak en de game is alles behalve lineair.
Je loopt zodoende niet enkel de pijl die je volgende doel aanwijst achterna, maar achterhaalt zelf uit gesprekken waar het volgende plotelement zich ontvouwt. Zijn die aanwijzingen niet duidelijk genoeg, dan leidt het aandachtig bestuderen van de wereldkaart je vrij snel tot de gewenste locatie. Hoe ambigu de game met momenten ook kan zijn, de duidelijk aanwezige paden verkennen biedt altijd uitkomst.
Het is ook juist het verkennen van de uitgestrekte wereld van Dragon Quest VIII waar de game ondanks de leeftijd nog steeds imponeert. Het avontuur brengt je langs dorpen en steden in diverse landen die elk hun eigen korte verhalen herbergen. Je ontdekt eigenaardige locaties en stuit op excentrieke personages zoals de ruziënde tweeling van een overleden Casino-uitbater en een luie prins met een aversie voor hagedissen.
Dergelijke interacties spiegelen het karakter van de hoofdpersonages die sprankelen van persoonlijkheid en niet de animeclichés uit hedendaagse jrpg’s volgen. Ze voeren namelijk vooral luchtige gesprekken over gewichtige zaken die met humor doorspekt zijn. De betoverende krachtvan Dragon Quest VIII uit zich overtuigend in deze kleurrijke personages en de simplistische opzet van het verhaal. Geen overtrokken confrontaties met kwaadwillende goden, maar een avontuurlijke reis van een vervloekte koning en diens merkwaardige metgezellen. Hoewel de game zo nu en dan terugvalt in herkenbare genreclichés, zoals een wereldomvattende strijd tegen het grote kwaad, blijft het zo gemoedelijk als een sprookje.
Something old, something new
Bekeken door een moderne lens valt er aardig wat aan de gameplay van Dragon Quest VIII op te merken. Die gameplay is grotendeels onveranderd sinds de Japanse release in 2004 en juist op dat vlak toont de game zijn leeftijd. De gevechten zijn ondanks de optie om elke beurt te versnellen ontzettend traag, de menu’s om je team met items en wapens uit te rusten onnodig onhandig en het typerende savesysteem dat enkel in speciale kerken mogelijk is, heeft ondertussen ook zijn beste tijd gehad. Daarbij vergaar je maar mondjesmaat ervaringspunten via gevechten. Daardoor ben je op de momenten dat een kerker opeens om een veel hoger level vraagt op enkele uren hersenloos grinden aangekeken.
Deze overzetting is vrijwel onveranderd, maar heeft wel twee ingrijpende toevoegingen gekregen. Zo heeft de 3DS-versie afscheid genomen van de random encounters uit het origineel; je ziet ditmaal de vijanden op de wereldmap rondwandelen en kunt ze indien gewenst gewoon ontwijken. Dit is wel zo fijn als je het grinden wilt beperken door op de metal slime-vijanden te jagen die in vergelijking ontzettend veel ervaringspunten opleveren.
De voor een traditionele jrpg kleine cast van vier personages is tevens uitgebreid met twee oude bekenden. Zo waren Red en Morie in het origineel al aanwezig, maar sterken ze ditmaal je team aan. De mogelijkheid om hen in je team op te nemen is echter pas laat in de game mogelijk, waardoor het een beetje overbodig voelt. Je hebt hoogstwaarschijnlijk op dat moment al een sterk gebalanceerd team. Dat zorgt er voor dat Red en Morie voornamelijk de reservebank warm houden.
Lelijk imitatiewerk
Het is onmogelijk om in deze bespreking de game niet kritische te vergelijken met het origineel. We kunnen moeilijk ontkennen dat, hoewel de 3DS-versie een aantalaangename opties toevoegt, het niet de optimale versie is om te spelen. Die eer behoort nog altijd aan de oorspronkelijke PlayStation 2-versie, die de innemende charme daadwerkelijk waarborgt.
Want waar het origineel de levendige cel-shading waar Level-5 patent op lijkt te hebben hanteert, daar toont de 3DS-versie vooral een pixelachtige brij. De kleuren zijn daarbij onaangenaam fel en ook het UI-ontwerp ziet er in vergelijking ontzettend goedkoop uit. De soundtrack is tevens van een symfonisch orkestratie naar een synthetisch klinkende variant omgezet. Een bizarre keuze, gezien de Japanse-versie wel de originele muziek benadert. De limitaties van de 3DS – de 3D-gimmick van de handheld is tevens uitgeschakeld – zorgen voor een presentatie die te wensen overlaat.
Dragon Quest VIII: Journey of the Cursed King is vanaf 20 januari beschikbaar voor Nintendo 3DS