Resident Evil 7: Biohazard review – Voelt als thuiskomen - Inside.Gamer

Toen na het annuleren van P.T./Silent Hills Capcom ineens met een first person Resident Evil kwam, was de link gelegd. Ja, we snappen ‘m. Oud landhuis. Houten vloer waarin je de nerven en knoesten letterlijk kunt tellen. Prachtige, spookachtige lichtinval. En natuurlijk dat first person-perspectief dat een andere, meer intieme toon zet. Maar Resident Evil 7: Biohazard is veel meer dan een game die de leegte na P.T. opvult. Resident Evil 7 is namelijk weer een lekkere ouderwetse Resident Evil met een moderne insteek.

Met Resident Evil 7 gaat Capcom duidelijk terug naar het bronmateriaal van de historierijke serie. Alleen de setting al is een ode aan het origineel; de game speelt zich hoofdzakelijk af in een oud, vervallen landhuis, waar jij als Ethan op zoek gaat naar je verdwenen vriendin Mia terwijl je wordt opgejaagd door de krankzinnige familie Baker. Alles kraakt en piept, en de paar overgebleven lampen of de maan zorgen voor sfeervolle en soms angstaanjagende lichteffecten. Dat de game ook nog eens waanzinnig mooi en gedetailleerd is, maken de beklemmende beleving af. Met deze nieuwe personages en geïsoleerde setting distantieert dit deel zich trouwens gelijk van de rest van de serie, waardoor je als nieuwkomer moeiteloos in dit deel kunt duiken, al zitten er voor de fans ook wel wat verwijzingen naar de andere delen in. Het moge duidelijk zijn dat Capcom vooruit wil met de serie, zonder zijn achterban te verloochenen.

Andere kijk op horror, bekende kijk op survival
Een grote verandering binnen de serie is dat je nu vanuit het eerste persoonsperspectief speelt. Dat is misschien even onwennig voor de fans van het eerste uur, maar het draagt intens bij aan de sfeer van Resident Evil 7. Vijanden benaderen je regelmatig tot op slechts enkele centimeters van je gezicht en met name in vr (waarover meer in het kader) is dat soms echt intimiderend. Wel vergeet Resident Evil tijdens dat soort scènes soms om een ‘game’ te zijn en kun je in enkele gevallen alleen maar passief toekijken hoe Ethan lijdt en gepijnigd wordt, terwijl op andere momenten de game wel interactie van je verwacht. Dat wordt niet altijd even duidelijk aangegeven (er is bijvoorbeeld geen HUD aanwezig die je een visuele cue kan geven) waardoor je soms wat hulpeloos maar wat knopjes indrukt.

Ondanks die radicale verandering wat camera betreft, voelt de game wel heel erg aan als een klassieke Resident Evil; dit is geen actievol schietspel. Een pistool of shotgun is slechts een gereedschap om mee te overleven, niet een wapen om mee te vechten. Gewoon weglopen – of, in alle eerlijkheid, gillend wegrennen – is soms veel effectiever dan de directe confrontatie aangaan. Verder is het vooral veel puzzelen geblazen om verder te komen. Met het ene item open je een deur, die dan weer toegang geeft tot een ander item zodat je op een heel andere locatie weer beetje bij beetje verder komt.

Broekpoepen in vr
Resident Evil 7 is in zijn geheel te spelen met de PlayStation VR en dat zorgt voor een intense ervaring. En dan bedoelen we écht intens. Je hoort zeer nauwkeurig om je heen hoe alles piept en kraakt, en met name de directe confrontaties met vijanden zijn letterlijk in your face. Het maakt de gehele game nog net even een stapje intiemer, omdat je je op geen manier meer kunt afsluiten van de horror. Wel wordt de game nóg wat trager in vr, wat met name tijdens de bossfights toch wel in je nadeel werkt. Toch blijkt het bittere noodzaak om het tempo nog iets omlaag te schroeven, want de optionele snellere, meer vloeiende besturing maakte ondergetekende binnen een kwartier (!) zieker dan een kennel vol honden. Dat lukte tot nu toe alleen maar de – eveneens first person horrorgame – Here They Lie. Ook is de game soms net niet lekker gekalibreerd, waardoor objecten nog weleens ‘door je hoofd’ bewegen, wat een zeer ongemakkelijk gevoel geeft. Desondanks is dit wel dé serieuze game die PlayStation VR zo hard nodig heeft op dit moment.

Doen alsof je thuis bent
Helemaal briljant zijn de momenten waarop je middels een cassetteband een opname van vroeger ‘bekijkt’ (lees: een extra level speelt) en zo extra informatie over je omgeving te weten komt. Zo loop je wel tientallen keren door dezelfde gangetjes, maar maak je geen zorgen: veilig en op je gemak ga je je nooit voelen in Resident Evil 7. Gestrest wel, zeker als je denkt niet verder te kunnen komen, maar nauwelijks genoeg kogels hebt en geen idee hebt hoe je verder moet … tot je net die ene hint vindt en jezelf zo ongelooflijk slim meent als je dan toch weer een puzzel oplost. Resident Evil 7 is een emotionele achtbaan, en het bewijs dat mensen slecht presteren onder stress. Overigens laat de game op een bepaald moment het survivallen een béétje varen en gooit hij je wat meer actie voor de kiezen, maar dat zit perfect in het verhaal verweven én komt net op het juiste moment. Tien uur lang non-stop onze adem inhouden zou immers ook ongezond zijn.

Gepaste frustratie
Wat ook bijdraagt aan dat authentieke Resident Evil-gevoel is de trage besturing. De camera zwenkt zwaar – wat in het begin even wennen is – wapens richten een tikkie moeizaam, en lopen doet je personage Ethan uiterst behoedzaam. Met wat kwade wil is de besturing op sommige momenten als ‘clunky’ te omschrijven, maar het past bij de intieme sfeer van de game en het tempo is dan ook zeer gepast.

Alleen tijdens de bossfights frustreert het trage tempo waarmee Ethan al zijn handelingen uitvoert soms. Deze gevechten monden daardoor vaak uit op een vervelend trial & error, vooral omdat je vaak ook echt even moet nadenken en de omgeving moet verkennen om te zien hoe je die tegen je tegenstander kunt gebruiken. Dat valt niet mee met Ethans langzame tred en een onsterfelijke maniak op je hielen, en dus is doodgaan dan zo goed als onvermijdelijk. Helaas is het checkpointsysteem van de game rondom deze gevechten ook niet optimaal, wat ook vaak bijdraagt aan de groeiende ergernis. In de meeste gevallen moet je aldoor nog een stukje lopen of opnieuw deuren openen om het gevecht te initiëren, wat het tempo van de game alleen maar meer vertraagt. Anderzijds geeft dit systeem je wel de kans om het gevecht bewust even te omzeilen, te backtracken en te proberen wat extra munitie of healthkits te verzamelen om zo beter beslagen ten ijs te gaan. Als je die niet al allemaal hebt opgemaakt tenminste, want dan heb je een flink probleem. Resident Evil 7 neemt je niet aan het handje en geeft je geen tweede kansen. Dit is survivalhorror in zijn puurste vorm. Dit is weer, ouderwets, Resident Evil.