Bert de Vries Shadow Tactics: Blades of the Shogun is zo’n game waarvan je niet wist dat je ‘m graag wilde spelen. Hij komt ook uit een genre dat je bijna niet aanraakt, omdat er ook niet veel voor uitkomt. Toch is deze rts-game (met de s van stealth) er een waar velen blij van worden, zo’n game waar alles bijna perfect samenkomt om een prachtig en uitdagend geheel te vormen.
In de game heeft de kersverse shogun van Japan een probleem: overal schieten rebellen als paddenstoelen uit de grond om aan zijn vredelievende gezag te tornen. Zijn uiterst loyale samoerai Mugen is degene die de taak krijgt om een team samen te stellen dat deze opstand in de kiem kan smoren. Wat volgt is een tof verhaal, verteld in het Japans of Engels, in de Edoperiode van Japan, dat niet bang is om wat onconventionele twists op te voeren. Eer, wraak, loyaliteit en machteloosheid; alles komt voorbij in de gedetailleerde wereld van Blades of the Shogun.
Die wereld is heel divers. De ene keer ploeter je door dikke sneeuw, hoog in de bergen, om vervolgens door waterige rijstvelden te waden. Maar of het zonnetje nu schijnt of niet: de game ziet er heerlijk uit. Van de fascinerende architectuur en voor Japan typerende natuur tot de klederdracht van de npc’s: het voelt authentiek – zeker in combinatie met de uitstekende Japanse voice-overs. Het hoogtepunt is de nachtmissie midden in een drukke stad. Overdag is het een zonovergoten drukte van jewelste, maar ’s nachts, wanneer hij wordt verlicht met vele gekleurde lantaarntjes, doet hij bijna sprookjesachtig aan.
Elk voordeel…
De game is een voortzetting, en in enkele opzichten een verbetering, van het genre met games als Commandos, Desperados en, meer recent, Satellite Reign. Net als in die games komt de overwinning hier niet gratis, is niets zo makkelijk als het lijkt en heeft zelfs het grootste voordeel wel enkele net zo grote nadelen.
Zo biedt duisternis natuurlijk veel bescherming, maar heeft het als nadeel dat bijgevolg de maps vol staan met fakkels die voor jou gevaarlijk veel licht geven en weer worden ontstoken als je ze dooft. Sneeuw biedt de mogelijkheid mensen in de val te lokken door de voetafdrukken die je erin achterlaat te gebruiken, maar je bent ook gemakkelijk te volgen tijdens een vluchtpoging. Ook zijn bepaalde skills van een karakter op het ene moment essentieel en op andere weer redelijk nutteloos, waardoor je goed gebruik moet maken van je gehele team.
Het punt waarop dit wellicht nog het meest speelt is het ontbreken van de optie om de game te pauzeren. Enerzijds balen, want je mist de tijd voor het echt kunnen plannen van je volgende stappen; terwijl jij aan het plannen slaat patrouilleert menig wachter gewoon door, soms buiten beeld. Anderzijds houdt het je wel erg scherp omdat je alles in de gaten moet houden. De zogeheten “Shadow Mode” waarmee je acties van je karakters tegelijkertijd kunt uitvoeren is dan ook wel handig, maar door een gebrek aan pauzemogelijkheid wel erg lastig in gebruik. Als dit wel lukt, en al je teamleden gezamenlijk een perfect gecoördineerde aanval inzetten, zit je wel breed te grijnzen naar je scherm.
Lekker Boeiend
Elk personage binnen het team heeft zo zijn of haar rol en achtergrond in het verhaal, en allen blijven de gehele game boeien. Zo leer je onder andere dat ninja Hayato meer is dan een simpele huurling die doodt voor geld, wanneer hij met samoerai Mugen een gesprek aanknoopt over eer en trouw. Of waarom de jonge Yuki is zoals ze is, als gevolg van haar moeilijke jeugd. Door die kleine beetjes extra info wil je de personages niet alleen laten overleven om de missie te halen, maar ook omdat je het niet tof zou vinden als een van hen iets overkomt. Ze voelen echt aan, en dat is best knap voor een isometrische game waarbij er, door de camerapositie, letterlijk een grote afstand is tussen jou en het kleurrijke team.
De groep splitst zich in het verhaal vaak op, waardoor je niet in elke missie alle personages tot je beschikking hebt. Soms moet je het doen met kleine dievegge Yuki en oude scherpschutter Takuma, terwijl Mugen wel heel handig was geweest om dat ene kluitje vijanden in één aanval af te maken…
Blades of the Shogun legt jou bij elk van de dertien missies een ogenschijnlijk onmogelijke puzzel voor welke, met goede analyse en gebruik van alle mogelijkheden in de omgevingen en van de personages, toch altijd op te lossen is.
Onnodig frustrerend
Daarbij wel een kleine kanttekening: de moeilijkheidsgraad van de game ligt hoog, ook op de laagste moeilijkheidsgraad. Dat komt omdat de speelvelden steeds voller met vijanden staan die je vaak snel doorhebben. Het voelt soms als een gemakzuchtige keuze van de ontwikkelaar om de kaart maar vol te gooien met vijanden om het zo moeilijker te maken. Die keuze zorgt ervoor dat de game soms frustreert en oneerlijk voelt. Jammer, want voor de rest is Shadow Tactics: Blades of the Shogun een bijzonder toffe game. Alles behalve het laatste puntje doet de game goed: het biedt zo’n twintig uur aan gameplay, een erg tof verhaal met leuke wendingen, interessante karakters in een schitterend weergegeven feodaal Japan, afgetopt met solide en uitdagende gameplay. Dit typisch is zo’n parel die volledig onterecht te weinig aandacht krijgt. Zonde, want Shadow Tactics: Blades of the Shogun is echt je tijd waard.
Shadow Tactics: Blades of the Shogun is uit op pc, Linux en Mac. Voor de recensie is de pc-versie gespeeld.