MichelMusters Of de vroege trailers van Horizon Zero Dawn zijn bewust zo misleidend, of de ontwikkeling van de nieuwe PS4-exclusive van het Nederlandse Guerrilla Games is een aantal keer flink op de schop gegaan. Wat de reden ook is, Horizon blijkt totaal niet wat we ervan hadden verwacht. Het is zoveel meer.
Vroege trailers doen ons namelijk uitkijken naar ongerepte natuur waarin we louter bezig zijn met het niet gedood worden door gigantische, metalen beesten. Hoewel dat zeker een (essentieel) onderdeel is van de uiteindelijke game, zijn er nog veel meer facetten die samen de som der delen die Horizon heet vormen. Het spel is net een kleurenwaaier, zo uitgebreid zijn de mogelijkheden en voelbare invloeden. Samen horen die kleuren eigenlijk geen mooi, coherent geheel te vormen, maar dat doen ze wonder boven wonder wel.
Horizon draait om Aloy, die als gevonden baby door de inwoners van een prachtige, Tirol-achtige vallei wordt buitengesloten. Deze Nora-stam negeert Aloy compleet; alleen een andere vriendelijke buitenstaander neemt de moeite haar op te voeden. Het begin van de game beslaat dan ook de jeugd van Aloy en hoe zij wordt getraind om te kunnen overleven in de wildernis. Deze intro duurt net even te lang. Hoewel vanaf het eerste moment de soepele gameplay en wonderschone graphics al opvallen, hebben we te weinig motivatie om überhaupt wat te voelen voor zielige, genegeerde Aloy.
Gelukkig vaagt de rest van het spel die trage intro na een paar uur met gemak weg, wanneer de vrij letterlijke poorten naar de rest van de spelwereld worden geopend. Het verhaal en de motivatie voor spelers om verder te spelen is tweedelig: enerzijds is er een onbekende, gemaskerde stam die het op de Nora-stam gemunt heeft en waar Aloy een stokje voor wil steken. Anderzijds wil Aloy de geheimen van de mysterieuze wereld achterhalen.
Onze wereld, maar dan anders
Die wereld bevat namelijk nogal wat geheimen. Al vroeg in de game wordt onthuld dat Horizon Zero Dawn zich ver in de toekomst afspeelt. Machines zijn zo geëvolueerd dat ze zichzelf onderhouden en als dieren in het rond grazen. Overal zijn oude gebouwen, objecten en verwijzingen te vinden uit een tijd die lijkt op die waar we nu in leven. Wat is er met ons gebeurd dat de wereld zo is veranderd, wat wil die moordlustige stam nou precies, en waarom lijkt Aloy in het middelpunt van de antwoorden hierop te staan? Dat ondervind je gedurende de game.
Uitgespeeld, en nu?
Belangrijke informatie voor veel spelers is of het na het uitspelen van de game mogelijk is om terug te keren naar de savegame en de game voor de volle 100 procent uit te spelen. Bij deze kunnen we bevestigen: ja, dat is mogelijk. Na het uitspelen van de game wordt de spelwereld teruggedraaid naar vóór de laatste missie, maar behoud je wel de ervaringspunten die je tijdens die missie hebt opgedaan. Je kunt dan alsnog de spelwereld blijven verkennen en alles doen en verzamelen, om vervolgens de laatste missie nog eens te spelen voor de volle 100 procent.
De hoofdrolspeler van Horizon is daarentegen niet de roodharige dame, maar de majestueuze spelwereld waarin we zo’n dertig uur hebben vertoefd. Dit is de mooiste open wereld sinds The Witcher 3 en zet wat ons betreft dan ook een nieuwe standaard in het openwereld actie-avonturengenre neer. Niet alleen vanwege de vele details en de soepel lopende 30 frames per seconde waar we zelfs zonder de Day 1-patch nauwelijks tot geen vertragingen of bugs in tegenkwamen, maar vooral doordat de ontwikkelaar echt iets fantasierijks heeft neergezet.
Het is een genot om in deze postapocalyptische wereld te vertoeven. Zoals eerder vermeld verwachtten we louter ongerepte natuur om in te overleven, maar de game zit tjokvol met dorpjes en zelfs complete steden met geheel eigen culturen om te leren kennen. Horizon mengt allerlei stijlen, van prachtig bossen, bergen en jungles die zo uit Far Cry 3 of Enslaved: Odyssey to the West hadden kunnen komen, tot een uitgestrekte woestijn en een Grand Canyon-achtig gebied die Red Dead Redemption het nakijken geven. Rondom de hoofdstad in de game proeven we zelfs hints naar Final Fantasy en BioWare’s repertoire. In plaats van dat deze stijlen haaks op elkaar staan, vormen ze een originele spelwereld die echt lijkt te bestaan, alsof we in de huid van Aloy maar een kleine mier zijn in een immens ecosysteem dat we nu pas leren kennen.
Angstaanjagende kolossen
Zo’n diverse spelwereld is echter verspilde moeite als de gameplay niet interessant genoeg is. Gelukkig weet ook daar de game meer te bieden dan de standaard hack ’n slash-gevechten tegen robots, al is dat zeker een optie voor mensen die gewoon meteen de aanval willen inzetten. Vaak is het echter verstandiger om van een afstandje eerst de zwakke plek te scannen van een kolossaal beest en dan met een pijl en boog al wat van zijn levensbalk af te snoepen.
Andere wapens bieden nog meer variatie qua aanvalsstrategieën: bijvoorbeeld bommen met diverse inhoud gooien of met touwen vijanden aan de grond nagelen. Onze favoriet is in hoog gras rondsluipen en vijanden met goed getimede aanvallen verrassen, of ze zelfs ‘hacken’ zodat ze (tijdelijk) voor ons vechten!
De besturing werkt op alle momenten snel en soepel en frustreert nooit, maar meer onder de indruk zijn we van de robots die overal in de spelwereld rondlopen. De Velociraptor-achtige Watchers vormen de standaard vijand en zijn heerlijk ‘speelgoed’ om diverse speelstijlen op uit te testen, maar verder zijn er vijanden in alle soorten en maten. De meeste indruk maken de echte kolossen, waaronder een gigantisch agressief beest dat zo uit Jurassic Park lijkt te zijn gekomen en een minstens zo grote roofvogel die je van enorme afstanden spot.
Deze vijanden kom je niet per se in verhaalmissies tegen, maar gewoon onderweg. Het leuke is dat je indien je voorzichtig genoeg bent er voorbij kunt sluipen, iets dat wij zeker in het begin uit angst vaak genoeg deden. Uiteindelijk ontwikkel je je speelstijl zo goed dat je een gevecht met ze durft aan te gaan, wat zomaar een kwartier tot twintig minuten van je tijd kan beslaan.
De game duwt je verder voort via een vrij standaard missiestructuur met een verhaal dat zeker in de tweede helft van de game behoorlijk spannend wordt. Tussen de verhalende missies door kun je niet alleen op monsterjacht gaan, maar ook diverse zijmissies doen. Verwacht hier niet een emotionele impact van een The Witcher 3-niveau. Je bent vooral robots aan het verslaan en objecten of mensen aan het zoeken, maar hier en daar zit er een verrassend goed geschreven verhaaltje tussen. Mocht je ook daar geen zin in hebben, dan zijn er nog diverse andere bezigheden in de game.
Zo zijn er een aantal ‘Longnecks’, Brachiosaurusachtige robots die over de spelwereld rondstampen. Vind een manier om op ze te klimmen en scan het gebied om de spelmap aan te vullen. Ook zijn er bandietkampen, ‘geïnfecteerde zones’, een jagersgilde om medailles bij te verdienen en mysterieuze grotten die door machines zijn gebouwd en zo uit The Matrix hadden kunnen komen. Genoeg te doen dus en door deze variatie in omgevingen en gameplay verveelt de game geen moment.
Acteerprestaties van een plank
Op het wat trage begin en de niet altijd even spannende zijmissies na mag ook het wat houterige acteerwerk niet onbenoemd blijven. In de loop van het avontuur lijken bepaalde personages, vooral Aloy, wat meer in hun rol te komen, maar vaak genoeg worden dialogen net niet natuurlijk genoeg uitgesproken of bewegen personages vrij houterig voor wat een emotioneel moment in de game moet zijn. We hebben in diverse BioWare-rpg’s slechter acteerwerk gezien, maar in Horizon Zero Dawn staan de wat bewegingsloze personages vrij haaks op enkele goed geacteerde tussenfilmpjes. Het trekt je af en toe net te veel uit de illusie.
Dit zijn echter maar voetnoten, want de algemene ervaring van het spelen van Horizon Zero Dawn is er eentje van verwondering en puur plezier. Horizon is een bonte verzameling van speelstijlen en invloeden en zou daardoor eigenlijk geen coherent geheel mogen vormen, maar dat doet het wel, en met verve.