Bert de Vries Het begin van je twintiger jaren is vreemd. Je bent volwassen, moet al een behoorlijk eind zijn met je studie en bovenal een redelijk beeld hebben van wat je wilt bereiken in het leven. Maar wat als dat nu allemaal niet zo duidelijk is? Wat als je leven gewoon een beetje een zooi is? Dat is zo’n beetje de situatie van poes Mae in het letterlijk fabelachtige Night in the Woods. Middels een schitterende look weet de game de vasthoudende gamer… Sorry! Laadscherm! … een prachtige ervaring voor te schotelen.
Als Mae besluit – nadat ze is gestopt met school – om terug te keren naar haar geboortestad Possum Springs, zit bijna niemand echt op haar te wachten. Haar ouders zijn haar zelfs vergeten op te halen. Reden genoeg om het ouderlijk huis de volgende ochtend vroeg te verlaten en op zoek te gaan naar avontuur in het kleine stadje midden in het bos.
Prentenboek vol laadschermen
Wanneer je Possum Springs verkent, vallen een paar dingen op. Allereerst dat de game er echt heel erg tof uitziet; de kleurrijke, minimalistische look van de game heeft enorm veel karakter. Het voelt alsof je door een prentenboek voor volwassenen loopt. Dit enorme karakter geldt ook voor de grote hoeveelheid wezens in Possum Spings: de stad zit echt tjokvol met bont gekleurde dieren die bijzonder, eh, menselijk over komen.
Al snel merk je dat de maker van de game, Infinite Fall, meer dan z’n best heeft gedaan om een geloofwaardige wereld neer te zetten, ook al is deze gevuld met pratende dieren. De dieren hebben onderbouwde meningen, geschiedenis en karakter. Het gebeurt niet snel dat je meevoelt met een homoseksuele vos die denkt dat hij niet goed genoeg is voor zijn beer (pun intended).
Wat ook opvalt is hoe vaak jouw zoektocht naar avontuur wordt onderbroken door laadschermen. De omgevingen zijn klein, maar elke overgang vereist een seconde of vijf om in te laden. Dat is gewoon irritant en voelt overbodig voor een game die er uitziet alsof-ie niet al te veel vraagt van je systeem.
Stop niet met lezen!
Het grote probleem van deze game is daarentegen dat-ie te traag op gang komt, en geen gevoel van urgentie geeft. Dat gevoel waardoor je toch nog even dat kwartiertje doorgaat, ook al had je eigenlijk al moeten stoppen met spelen.
Maar dan, wanneer je denkt dat je wilt stoppen met al het lezen en lopen, gebeurt het: de game wordt ineens boeiend. Niet eens zozeer omdat er plots wel een overkoepelend (maar niet heel interessant) verhaal ten tonele komt, maar vooral omdat de kleine dingen onder je huid gaan kruipen. Wanneer de karakterontwikkeling er bijvoorbeeld eenmaal staat, voelen Mae en haar vrienden als die van jou en ben je begaan met hun levens.
Neem, als voorbeeld, Mae zelf. Ze is raar, lichtelijk onvolwassen en soms dwingend en gemeen – een raar startpunt voor de hoofdpersoon in de game. Sterker nog: ze irriteert een beetje in het begin. Maar langzamerhand begin je niet alleen aan haar te wennen, maar haar ook oprecht leuk te vinden en begrijp je haar handelen. Nee, ze is zeker geen standaard perfecte goedzak die nooit uit haar slof schiet; ze is een jong, onervaren persoon en doet dingen zoals zij denkt dat het goed is, ook al is dat zeker niet altijd het geval.
Wat daarbij ook heel gaaf gedaan is, is dat de antwoordopties die je kunt geven niet per se overeenkomen met hoe je ze zelf zou geven, maar hoe Mae ze zou kunnen geven. Deze game is haar verhaal, en niet dat van jou. Zo kun je soms niet kiezen tussen een positief en negatief antwoord, maar tussen twee negatieve waarbij de ene net wat cynischer is dan de andere.
Walking sim? Adventure game?
Dat je zo in de levens van Mae en haar vrienden wordt gezogen wordt des te meer bijzonder wanneer je realiseert dat deze game geen gesproken tekst bevat en met de gekozen look ook weinig tot geen emotie kan overbrengen. De muziek, veelal simpele maar effectieve deuntjes, doet de sfeer zeker goed, maar het zijn de knap geschreven dialogen die deze game maken tot wat het is.
Maar wat is Night in the Woods, eigenlijk? De game bevindt zich in een grijze zone tussen adventure game en walking simulator. Het is dan wel sterk verhaal-gedreven, waarbij lopen en lezen je primaire taken zijn. Diverse minigames zorgen ervoor dat er genoeg te doen is en de gameplay divers aanvoelt. Of het nu gaat om basgitaar spelen of om het met een stokje in een afgerukte arm prikken: alle minigames voelen terecht aan en staan in dienst van het verhaal. Een puzzel her en der had de game niet misstaan, maar die zitten er helaas niet in. De game kent wat platform-actie in de vorm van droomlevels wanneer Mae gaat slapen, maar erg boeiend zijn deze niet.
En nog een keer
Als je, na een uur of zes, de aftiteling voorbij ziet komen denk je maar één ding: ik wil meer, ik wil dat dit episodisch is, dat ik nog meer te weten kan komen van de geschiedenis van alle personages! Goed om te weten is dat je in één playthrough van Night in the Woods nooit alles te weten komt en dat een twee ronde zeker loont.
Night in the Woods is een fantastische game die een enorm valse start kent. De game komt te traag op gang en zal een hoop spelers wegjagen met zijn ogenschijnlijk niet bestaande overkoepelende mysterie en de in eerste instantie licht vervelende hoofdpersoon. Als je echter doorzet en je verder verdiept in de levens van de prachtige dieren in Possum Springs, merk je dat ze vertrouwd worden en hun verhalen je reden van spelen worden.
Night in the Woods is sinds 28 februari beschikbaar voor pc en PlayStation 4.