Ghost Recon: Wildlands review

Zo krijg je in Ghost Recon: Wildlands haast ongelimiteerde vrijheid. Je wordt als elitesoldaat gedropt in het door een drugkartel overgenomen Bolivia, met als taak om deze criminele organisatie te vernietigen. Hoe je dat aanpakt, bepaal je lekker zelf. Geen overheid die zich daarmee bemoeit – jij en je unit bestaan officieel immers niet.

Een originaliteitsprijs zal Ghost Recon: Wildlands met dit flinterdunne verhaal niet winnen, maar het is vanwege de vrijheid die je krijgt een opzet die vanaf de eerste seconde intrigeert en het minimale verhaal bovendien excuseert. Er is weinig fantasie voor nodig om je voor te stellen dat er echt speciale eenheden zijn die compleet autonoom opereren in politiek instabiele regio’s. Ghost Recon geeft je daadwerkelijk het gevoel dat jij de specialist bent die carte blanche krijgt om deze drugkartel omver te werpen. Je hebt een licentie om te doden – en te roven, te vernietigen en wat nog maar meer nodig is om je doel te bereiken. Een Ghost zijn is een smerige business, maar nog altijd beter dan het drugskartel dat zijn slachtoffers langs de autoweg opknoopt en tegenstanders laat ‘verdwijnen’ in vaten met zuur. Er zijn geen sterke dialogen nodig om het verhaal van Ghost Recon te vertellen, het is de context die je een hekel geeft aan het kartel.

Ook tijdens die missies zelf krijg je volledige vrijheid. Is je opdracht een gevangene bevrijden? Nou, daar zit-ie, succes hè! Vanaf welke kant je de basis benadert, of je sluipend als Sam Fisher naar binnen gaat of toch gewoon schietend, eerst met een helikopter wat rondjes vliegt om de vijand uit te dunnen, of de hulp van bevriende rebellen inroept; het is aan jou. Ghost Recon: Wildlands haalt dan ook van meet af aan een hightech guerrilla in je naar boven. Enerzijds leer je vlug te vertrouwen op technische snufjes als je drone, waarmee je gemakkelijk het terrein verkent en vijanden spot, anderzijds adopteer je guerrillatactieken zoals snel, geruisloos en vooral dodelijk toe te slaan en het leggen van hinderlagen. Je staat immers met zijn vieren tegenover een machtig drugskartel en zijn corrupte bondgenoten: je moet íets.

Hoewel Ghost Recon duidelijk ontwikkeld is met de gedachte om ‘m met vier man coöperatief te spelen, is de game ook prima in je eentje te spelen en de drie computergestuurde kompanen die je dan vergezellen blijken ook verrassend capabel. Het is ons meerdere keren gelukt om een hele outpost uit te kammen door simpelweg ons team via een drone in de lucht aanwijzingen te geven. En ben je het even zat, stuur dan je team al schietend een dorpje in. Je teamgenoten blijken redelijk zelfredzaam en houden het verrassend lang vol zonder dat je je ermee hoeft te bemoeien.

Ook valt op hoe mooi Bolivia is vormgegeven. We hebben geen idee of het geografisch gezien allemaal klopt – ondergetekende is er nog nooit geweest – maar als toneel voor Ghost Recon slaagt het met vlag en wimpel. De tientallen vierkanten kilometers zijn ontzettend divers, met gebergtes, jungles, meren en zoutvlaktes. En door de uitgestrektheid wekt Bolivia inderdaad de illusie een wetteloze vrijhaven te zijn, een Zuid-Amerikaans wildwesten waar drugskartels inderdaad de touwtjes gemakkelijk in handen kunnen krijgen, maar waar jij als saboteur ook even gemakkelijk kunt toeslaan als weer verdwijnen. Wel oogt de wereld wat leeg. Zelfs in de grotere woonkernen loopt er geen kip over straat – maar dat kan natuurlijk ook door toedoen van het kartel zijn.

Als alles dan goed gaat, wekt Ghost Recon: Wildlands ook een héérlijk gevoel op. Al het goede van games als Assassin’s Creed, Metal Gear Solid 5 en Rainbow Six komt dan samen tot één geheel. Vanaf een hoge berg scout je het kartelbolwerk in een dal met je drone. Je spot de vijand, stuurt je teamgenoten de basis binnen terwijl jij met je sniper dekking geeft. Vanuit hun locatie hebben zij zicht op drie doelwitten, die ze perfect synchroon uitschakelen terwijl jij gelijktijdig die sluipschutter in de wachttoren van extra ventilatie in zijn schedel voorziet. Ongezien bevrijd je de gevangene, die je snel in een voertuig dirigeert en wegrijdt. Schoon erin en eruit. Missie? Geslaagd. Gevoel? Onbeschrijfelijk.

Toch ontstaat er na verloop van tijd een bepaalde sleur. Missies worden routine. De meeste bestaan uit het aanvallen dan wel infiltreren van een kartelbolwerk, om aldaar ofwel iemand te ondervragen, ofwel iemand te bevrijden, ofwel intel te stelen. Heel veel meer smaakjes kent Ghost Recon niet en dat is doodzonde. Binnen een mum van tijd maak je van de hierboven omschreven werkwijze een standaardprocedure. Spot vijanden, schakel de snipers uit, sluip naar binnen, bereik je doelwit en ren weer schietend naar buiten. Volgende! Met die standaardtactiek kom je gerust de hele game door.

Dan begint ook de hardnekkige Ubisoft-sjabloon zichtbaar te worden dat is geen goed iets. De map ligt bijvoorbeeld bezaaid met icoontjes, waarvan het merendeel simpelweg niet boeit. De extra skillpunten? De wapens? De supplies, die je op Metal Gear Solid-achtige wijze moet stelen voor upgrades? Boeiend. Zodra je een sniper hebt en je drone een beetje hebt geüpgraded, heb je alles wat je speciale-eenheidhartje begeert. Skillpunten verdienen door medailles van de vijand te stelen (lees: gewoon een collectible dus) doorbreekt bovendien op een hele harde manier de verder vrij realistische ervaring. Bovendien is zo’n goedkope collectible natuurlijk een hele luie oplossing om je rond te laten rijden. Zonde en vooral onnodig.

Dan de handeling van voertuigen. Nu verwachten we geen Arma. Ghost Recon is een toegankelijke game en voertuigen zijn essentieel om de gigantische omgeving te doorkruizen. Dat voor de voertuigen geen hele realistische handeling is gekozen is daarom begrijpelijk, maar auto’s en motors dweilen te veel (wat die páár afwisselende missies waarin je iemand achtervolgt onnodig lastig maakt) en de besturing van de helikopter is zó versimpeld (stuurt hetzelfde als een auto) dat het juist weer heel lastig is om precies te richten, waardoor de gatling guns aan weerszijde van je Black Hawk toch vooral voor de sier zijn. Ride of the Valkyries hoef je dus niet op je platenspeler te leggen, want Apocalypse Now-achtige entrees zijn helaas praktisch onuitvoerbaar.

Ghost Recon: Wildlands is dus niet perfect en dat komt toch echt helaas door die typische Ubisoft-trekjes. Desondanks is dit wel een van de leukste games van de afgelopen jaren uit Ubisofts stal, eentje die echt iets anders en fris doet. De eenvoudige opzet en ultieme vrijheid maken de game bovendien toegankelijker dan bijvoorbeeld The Division. Heb je er altijd al van gedroomd om als speciale eenheid een drugskartel omver te werpen? Of zoek je gewoon een game waarmee je met drie vrienden lekker een potje tactisch kunt knallen? Dan is Ghost Recon: Wildlands de game voor jou.

Ghost Recon: Wildlands is beschikbaar voor pc, Xbox One en PS4. Voor deze recensie speelden we op de PS4.