Marcel Vroegrijk Wees geen lul. Die drie woorden wilde ik eigenlijk hieronder nog eens pakweg driehonderd keer herhalen, maar wellicht is wat meer nuance toch op zijn plek. Ik schrok nogal van de reacties onder de Persona 5-review die gisteren hier op InsideGamer is verschenen. Niet van het feit dat er nog altijd honend dan wel grappig wordt gedaan over een onderwerp als homoseksualiteit – dat is helaas nog geen uitzondering. Meer van de noodzaak om de aanwezigheid van dergelijke onderwerpen in spellen af te schilderen als onnodig. Want, en daar komt-ie weer: wees geen lul.
Dat bedoel ik niet per se negatief. Althans, dat is het natuurlijk wel, maar iedereen heeft zich er wel eens schuldig aan gemaakt. Ik zelf ook. En dat is best beschamend om te realiseren, waarna je het hopelijk nooit meer doet. Ik snap daarom echt niet waarom sommige mensen de behoefte voelen om zich herhaaldelijk als lul te etaleren, met name op het internet. Je wilt niet op een dag wakker worden en beseffen dat je jezelf de voorgaande jaren continu, verscholen achter een schermnaam, bijzonder bekrompen hebt opgesteld. Dat is echt nergens voor nodig en je doet er anderen alleen maar pijn mee. Bovendien is het bijzonder lastig om weer een nieuwe, goede nickname te bedenken, zonder een bijbehorende beschamende internethistorie.
Ik begrijp de ontsteltenis wel ergens. Games zijn bij uitstek een middel om de veel te complexe realiteit te vergeten. En dan wil je daar ook niet mee geconfronteerd worden als je een recensie leest van een spel dat je de ultieme fantasiewereld belooft. Maar, en dit is een heel grote maar, die realiteit is voor iedereen anders, en daarmee ook de daaruit voortvloeiende fantasie. Waar jij over fantaseert, daar wil iemand anders juist uit ontsnappen.
Daarom zit lang niet iedereen te wachten op een spel dat de draak steekt met een (helaas nog steeds) gevoelige kwestie als homoseksualiteit, zoals Persona 5. Genoeg mensen die daar in hun dagelijks leven al veel te vaak mee te maken krijgen. Dan is het ineens niet meer ‘gewoon een grapje’. Prijs jezelf daarom gelukkig als jouw leven zo goed is dat je louter games speelt om eens lekker monsters dood te schieten en de wereld te redden. Wees blij dat je zonder gêne al die verborgen verlangens kunt botvieren. Maar wees geen lul.
Wees niet die persoon die gaat klagen over zogenaamde SJW-agenda’s, of wat voor term je ook wilt hangen aan je eigen onwelwillendheid om andere mensen hun fantasie te gunnen, omdat die zogenaamd de jouwe verpest. Want daar komt het wel op neer. Je acht je eigen zorgeloze bestaan zo belangrijk dat je de voor jouw ongemakkelijke, maar voor anderen potentieel levensveranderende thema’s liever niet terugziet in games. Dit terwijl 99,9 procent van de spellen jou nog altijd op het lijf geschreven is.
Dat is helaas niet voor iedereen zo. Wie niet met relatieve rijkdom en vrij van maatschappelijk onrecht als racisme en seksisme is opgegroeid, beleeft een totaal andere ervaring. Voor hen is het gros van de games pas echt een fantasie, omdat ze zich met vrijwel niemand in een spel kunnen identificeren.
Ik herhaal: prijs jezelf gelukkig als je een leven leidt zonder stigma’s over je etniciteit, seksualiteit, geestelijke gesteldheid, of wat je doet in je vrije tijd. Een leven waarin je ook nog eens de meest prachtige en gruwelijke games kunt spelen. Maar wees geen lul door anderen van een net zo zorgeloze game-ervaring te willen weerhouden. De realiteit is voor veel mensen al moeilijk genoeg, dus gun hen op zijn minst een fantastische fantasie.