LarsCornelis Eens in de zoveel jaar probeert de Poolse studio CI Games het opnieuw met de Sniper: Ghost Warrior-reeks. Ondanks de matige kwaliteit van de voorgaande games zijn ze blijkbaar commercieel succesvol genoeg om het zefls een derde keer te proberen. Blijkbaar waren voorgaande delen ook succesvol genoeg om niet van eerder gemaakte fouten te hoeven leren, aangezien dat Sniper: Ghost Warrior 3 wederom niet met scherp schiet.
Het sterkste punt – of beter gezegd enige sterke punt – van Sniper: Ghost Warrior is en blijft het snipen zelf. Dat hebben ze bij CI wel in de vingers. Als je dus ergens op een heuveltje roerloos door je scope zit te turen, vijanden opmerkt en een plannetje smeedt in welke volgorde je iedereen met een welgemikte kogel tussen de ogen omlegt, rekening houdend met wind en afstand, dan is Sniper: Ghost Warrior 3 stiekem best leuk.
Lege open wereld
Het blijft echter een uitdaging om daaromheen een game te bouwen. Waar de vorige game nog lineair is, is er dit keer gekozen voor een open wereld. Helaas voegt die open wereld weinig toe en blijken de meeste missies nog steeds zo rechttoe rechtaan als een liniaal; het Georgische grensgebied waar de game zich afspeelt doet vooral dienst als hub waarbinnen je van missie naar missie rijdt.
Je krijgt ook geen moment het gevoel te maken te hebben met een levende open wereld. De schaarse bevolking van de spelwereld wordt meestal gevangengehouden door een handjevol Separatisten, en het enige dat je dan ook zo’n beetje kan doen in die open wereld is het omleggen van die Separatisten om de bevolking bevrijden. Aangezien je datzelfde ook een aantal keren doet in de campagnemissies, is een beetje rondrijden en ‘zijmissies’ doen niet bepaald een afwisseling.
Darwin award voor de vijand
Terwijl Sniper: Ghost Warrior best wel wat afwisseling kan gebruiken. Ook de campagnemissies zijn namelijk niet bijster origineel of enerverend. Ja, het snipen an sich is prima uitgevoerd en leuk, maar na twee of drie missies heb je dat concept eerlijk gezegd ook wel weer gezien en knal je als volleerd sluipschutter uit de losse pols Separatisten door hun knar.
Dan blijkt ook hoe nagenoeg onbeweeglijk de meeste vijanden rondhangen, of in het beste geval exact dezelfde rondjes patrouilleren. Wat begint als best een sensatie waarbij je je bijna bewust wordt van je eigen hartslag en ademhaling, slaat binnen no-time om sleur, waarin je je drone, verrekijker en sluipschuttersgeweer niet meer als precisie-instrumenten des doods inzet, maar als gereedschap voor de zoveelste routineklus die aanvoelt als een verplichting. Laat staan wanneer de poep de ventilator raakt en je je automatische schiettuig tevoorschijn tovert voor wat meer ordinair geknal. Vijanden lijken ongeveer even weinig tactisch besef als overlevingsdrang te hebben, waardoor deze schermutselingen vaak maar kort en intens zijn.
PlayStation 2-game
Laten we dan gelijk de hele gifbeker maar leegdrinken: Sniper: Ghost Warrior 3 is op technisch gebied ook al geen schot in de roos. Vooral de gezichten doen zonder overdrijving denken aan het PlayStation 2-tijdperk. Evenals de borsten. Ja, borsten. De laatste keer dat we zo onnodig twee pixelheuvels in het gelaat geduwd kregen zal ook ongeveer in die tijd zijn geweest. Het matige verhaal en ondermaatse voice-overwerk is ook al niet om over naar huis te schrijven. Daar krijg je overigens wel genoeg tijd voor, met de letterlijk minuten durende laadtijden die de game kent.
Echt de game maken of breken doen al deze ongemakken overigens niet. De game is al middelmatig genoeg waardoor het grote publiek gewoon echt geen boodschap heeft aan Sniper: Ghost Warrior 3. De game is ook nergens echt ‘kapot’. Wie wél een echt vurige passie voor het prachtige vak van sluipschutten heeft, neemt ongetwijfeld alle gebreken voor lief om te genieten van die spaarzame momenten waarin Sniper: Ghost Warrior 3 uitblinkt. Blijkbaar is dat publiek groot genoeg om de serie vooralsnog rendabel te maken, waardoor we niet gek op zullen kijken als over drie jaar deeltje vier in de winkels ligt.
Sniper: Ghost Warrior 3 is sinds 25 april beschikbaar op pc, Xbox One en PlayStation 4. Voor deze recensie speelden we de PlayStation 4-versie.