ThijsBarnhard Sinds de Wii zijn de kleine karikaturen van jezelf en je vriendenkring eigenlijk het gezicht van de Nintendo. De koddige Mii’s lopen over van de persoonlijkheid en dat maakt ze erg geschikt voor games in alle soorten of maten. Vooral op de 3DS wisten deze figuren hun ietwat droge debuut in Wii Sports te ontstijgen. Verschillende Streetpass-games en natuurlijk Tomodachi Life zorgden ervoor dat iedere Mii een beetje zijn eigen persoonlijkheid kreeg. Miitopia bouwt daar op voort.
In Miitopia spelen je Mii’s de hoofdrol in een heuse Japanse rpg. De taken van warrior, mage en thief worden dus vertolkt door welke gelijkenissen je toevallig op je 3DS hebt staan. Een team kan dus bestaan uit Ali G, je moeder en een klasgenoot van de middelbare school die je al zeker tien jaar niet hebt gezien. Ook de schurken en willekeurige vijanden krijgen het gezicht van een Mii, waardoor de toch al behoorlijk vreemde avonturen een persoonlijk randje krijgen.
Tomodachi rpg
Miitopia is deels een klassieke rpg waarin je party en vijanden elkaar in beurten mogen aanvallen, en deels een gekke levenssimulator. Denk Tomodachi Life, maar dan wat minder doelloos. Er moet namelijk een groot kwaad verslagen worden dat je bovendien zelf een gezicht hebt gegeven. Dat kan je vervelende buurvrouw zijn, maar net zo gemakkelijk een Mii van Donald Trump.
Als role playing game is Miitopia niet bijster indrukwekkend. Ieder personage heeft afhankelijk van zijn of haar klasse maar een paar speciale moves. Verwacht dus niet te veel complexiteit op dit gebied. Miitopia moet het meer hebben van zijn bijzonder vreemde gevoel voor humor. Tijdens de reis naar het domein van de grote slechterik kunnen personages een band met elkaar opbouwen. De bro’s van Final Fantasy 15 kunnen niet opboksen tegen de relatie die jij opbouwt met je echt broer wanneer je na iedere lange reis een kamer deelt. Mogen twee personages elkaar, dan kunnen ze tijdens gevechten speciale moves uitvoeren en natuurlijk elkaars hachje redden.
Gekke situaties
Naarmate je verder komt, sluiten er meer vrienden, familie en vreemden zich aan in je party van Mii’s. Het doel van het spel is om de gestolen gezichten van de onschuldige dorpsbewoners terug te krijgen. Die dorpsbewoners zijn ook weer de figuurtjes die al je op je 3DS staan. Mocht je er nog niet zoveel hebben, dan is het altijd mogelijk om met behulp van de camera wat extra deelnemers in te scannen doormiddel van de QR-codes van Mii’s die online overal te vinden zijn.
De game komt echt goed tot zijn recht als je volop van deze functies gebruikt maakt. De humor werkt pas wanneer je mensen die je echt kent in de vreemde situaties zet. In de herberg waar je iedere avond stopt kun je je Mii’s geld meegeven om nieuwe wapens te kopen. Dat geld kunnen ze echter ook aan iets compleet anders spenderen. Een mage die je erop uitstuurt voor een nieuwe staf kan met een banaan terugkeren.
De taken die je aan ieder personage meegeeft zijn minstens zo maf. Er zijn de eerdergenoemde en ietwat voorspelbare klassen, maar er is bijvoorbeeld ook een zanger die zijn party kan aanmoedigen door te zingen. Door personages te laten levelen veranderen ze van outfit en worden ze sterker. Een bescheiden volkszanger transformeert daardoor bijvoorbeeld in een echte popster.
Als al deze ongein je goed in de oren klinkt is Miitopia ongetwijfeld iets voor jou. Het spel neemt de Japanse vaagheid uit Tomodachi Life, maar verpakt het in een genre waar de gemiddelde gamer net iets meer mee kan. Miitopia lijkt vooral niet diepgaand, maar zelfs simpele rpg-mechanieken zijn genoeg om de interesse wat langer vast te houden. Of de humor uren stand weet te houden is nog maar de vraag, maar Miitopia mag nu al gerust de vaagste rpg op de 3DS genoemd worden.
Miitopia verschijnt 28 juni voor de 3DS.