MichelMusters Rime is zo’n game waar je het beste blind aan kunt beginnen, zonder dat je al te veel weet over wat de game te bieden heeft. Maar dat vormt natuurlijk geen interessante recensie, dus we proberen zoveel mogelijk te vertellen, terwijl we zo weinig mogelijk verklappen.
Een jongetje strandt na een storm op een mysterieus eiland en op dat punt gaat de game van start. Dit prachtig vormgegeven en kleurrijke eiland vormt alleen maar het begin van een boeiende, doch lineaire reis door een aantal locaties waarin je vooral aan het platformen en puzzelen bent.
The Witness?
Dat begin lijkt erg op die geprezen puzzelgame die begin vorig jaar uitkwam, The Witness. Hoewel je die game vanuit de eerstepersoon speelt en Rime een derdepersoons camerastandpunt kent, komen de setting en bijbehorende kleuren en mysterieuze gebouwen en beelden behoorlijk overeen. De spelwereld voelt open, alsof je aan het begin staat van een soortgelijke ontdekkingstocht zonder enige vorm van narratief, maar met puzzels achter elke hoek.
Maar schijn bedriegt. Op verschillende manieren, waaronder door een lief klein vosje dat voor je uit loopt, begeleidt de game je naar de volgende puzzel. Hoewel je vrij bent om te gaan en staan waar je wilt, merk je al snel dat je vooral een vooraf bepaald pad volgt via een reeks puzzels die langzaam maar zeker naar een grote toren leiden die je vanaf elk punt kunt zien.
Puzzelen en ontspannen
Die puzzels zijn eigenlijk nooit erg uitdagend, maar geven wel degelijk voldoening. Er wordt – net als in The Witness – gespeeld met perspectief: sta bijvoorbeeld op een specifiek platform en zorg dat bepaalde objecten zo in je blikveld vallen dat ze een voorheen niet bestaande deur creëren. Ook schaduwen en lichtval vormen de kern van menig puzzel. Het naamloze jongetje kan met zijn schreeuw daarnaast mysterieuze blauwe bollen en beelden activeren die vaak invloed hebben op de omgeving. Soms onthullen ze een sleutel, ontgrendelen ze stromend water of maken ze tijdelijk een pad vrij om verder te geraken.
Nogmaals, wij kwamen eigenlijk nooit echt vast te zitten, maar de puzzels gaven door de welbekende ‘aha!-momenten’ bijna altijd wel voldoening. Daarbij speel je alles op een heerlijk rustig tempo, mede dankzij het feit dat je nergens in de game echt tegen vijanden vecht. Je bent puur bezig met het oplossen van puzzels – en hier en daar een sprong of klimtocht – om op het volgende punt van bestemming te raken. Het werkt erg ontspannend.
Ico?
Wanneer je het eerste gedeelte van de game hebt voltooid, komt er variatie in de omgevingen en wordt het spel nog een stuk lineairder. Locaties voelen niet meer zo open als het eiland – al is dat achteraf gezien ook maar schijn – en zijn vaak niet alleen meer gevoelsmatig maar ook visueel een lineair pad van puzzel naar platformsectie naar puzzel. Vanaf dat moment heeft Rime meer weg van een Team Ico-game, zoals Ico of het vorig jaar verschenen The Last Guardian.
Rime begint dan ook een aantal vijanden te introduceren, die je echter niet op traditionele manieren verslaat. Zo is er in een bepaald gebied een gigantische vogel die je grijpt wanneer je te lang in het daglicht loopt. In plaats van hem aan te vallen, sluip je van schaduw naar schaduw en los je in de omgeving puzzels op om grote wolken de lucht in te krijgen en de vogel zo weg te jagen. Verder in de game krijg je zelfs hulp van iets of iemand, en vanaf dat moment kregen we nog meer flashbacks naar The Last Guardian.
Een heel natuurlijke ervaring
Al die inspiraties die hierboven genoemd worden, zouden er op kunnen wijzen dat Rime een jatwerk van jewelste is en niets nieuws te bieden heeft. Dat zou geen eerlijke conclusie zijn. De game is overduidelijk meer dan de som der delen, doordat het de verschillende gameplaymechanieken en settings samenbrengt en er een samenhangend geheel van maakt. De audiovisuele presentatie voegt daarnaast veel toe aan het totaalplaatje. Niet alleen de graphics ogen erg prettig – al hadden we zelfs op de PlayStation 4 Pro hier en daar wel een framedrop – maar vooral de soundtrack is fenomenaal.
Als kers op de taart staat alles in de game uiteindelijk in dienst van het narratief, dat zichzelf pas tegen het einde van de game onthult. Dan valt alles op zijn plek en, zonder te veel prijs te willen geven in deze recensie, weet de game je hart te veroveren. Rime is namelijk niet alleen een prettig spelende adventuregame, het draait ook om een specifieke emotie waar bijna ieder mens eigenlijk wel op een bepaald punt in zijn of haar leven mee te maken krijgt. Door de game relatief kort te houden – we hebben er zelf zo’n zes uur aan besteed – worden zowel de gameplay als die boodschap nooit eentonig. In plaats daarvan voelt dit als een heel natuurlijke ervaring die je na het uitspelen nog lang bijblijft.
Rime is nu beschikbaar op pc, PlayStation 4 en Xbox One en komt later dit jaar ook naar Switch. Voor deze review is de game op PlayStation 4 Pro getest.