ThijsBarnhard Op de Switch kun je misschien wel een van de allerbeste Legend of Zelda’s ooit spelen, maar misschien heb je wat wilde haren op je hoofd en ben je op zoek naar iets anders. Iets dat je doet denken aan het type Zelda’s van vroeger. De roep van Oceanhorn: Monster of Uncharted Seas lijkt dan ook op het eerste gezicht onweerstaanbaar voor fans van de oude legendes.
Een blik op deze game en de overeenkomsten zijn onmiddellijk duidelijk. Dit is een duidelijke hommage aan A Link to the Past en The Wind Waker. Vooral met die laatste game heeft Oceanhorn zijn grafische stijltje en zeilen mee gemeen. In Monster of Uncharted Seas speel je als een jonge avonturier die van eiland naar eiland reist om kerkers te doorkruizen, magische artefacten te vinden en om uiteindelijk Oceanhorn te verslaan. Dat alles natuurlijk om je verdwenen vader te redden.
B-merk Zelda
De grafische stijl is niet alleen typisch Zelda, de gameplay is dat ook. Met een zwaard, schild, bommen en natuurlijk een pijl en boog neem je het op tegen monsters die de eilandengroepen in hun greep hebben genomen. Het gebrek aan enige vorm van originaliteit is bijna schokkend. Er zijn echter zat games die prima wegkomen met hun jatwerk. Oceanhorn valt daar alleen niet onder.
Het spel doet niet alleen weinig origineels, maar voert het allemaal ook nog eens bijzonder middelmatig uit. Niets in deze game ‘voelt’ leuk om te doen. Wanneer je met je zwaard een vijand raakt heeft dat nauwelijks impact en iedere puzzel komt neer op het verschuiven van blokken. Misschien nog wel het sufst is de manier waarop het zeilen werkt: vanaf een kaart kies je het eiland waar je naartoe wil varen en vervolgens moet je toekijken hoe je boot vanzelf in de juiste richting vaart. Wanneer je bommen eenmaal hebt weten te bemachtigen kun je ook schieten op kisten en vijanden die in de oceaan dobberen. Meer input heb je niet en daardoor wil het niet echt spannend worden.
Schaamteloos
Varen is desalniettemin noodzakelijk want Oceanhorn is zo opgebouwd dat je constant van het ene naar het andere eiland wordt gestuurd. Soms moet je een hele kerker doorlopen om aan het einde pas te ontdekken dat je een item nodig hebt dat je op een compleet andere plek kan vinden. De manier waarop backtracken zo schaamteloos wordt verwerkt in het verhaal is misschien wel Oceanhorns grootste zonde.
Het zijn delen van de game die je misschien nog bereid bent te vergeven omdat het er allemaal zo kleurrijk uitziet. Oceanhorn is zo’n zeldzame game die niet van Nintendo zelf is maar wel hetzelfde kleurenpalet toepast en bovendien een fijne originele soundtrack heeft. Hier zit echter ook een adertje onder het gras. Dezelfde paar assets worden tot in den treure herhaald waardoor iedere brug op ieder eiland er hetzelfde uitziet. Vooral de grotten zijn op een gegeven moment niet meer fatsoenlijk uit elkaar te houden, omdat ze allemaal zo op elkaar lijken.
Op een console en op een groot scherm kun je hier niet zo gemakkelijk mee wegkomen zonder dat het opvalt. Op Android en iOS – waar Oceanhorn drie jaar geleden al op verscheen – is dat een veel minder groot probleem. Met de luxe van lage verwachtingen en een platform waar weinig soortgelijks is te spelen is het makkelijker om een oogje dicht te knijpen. Op een console zoals de Switch voelt Oceanhorn vooral overbodig en als een gemakkelijke port om op het succes van Nintendo’s nieuwste console mee te liften.
Oceanhorn: Master of Uncharted Seas is voor € 14,99 verkrijgbaar op de Switch. Het spel is ook beschikbaar voor Android, iOS, PlayStation 4, PlayStation Vita en pc.