Miitopia review - Mii’s lijden aan gezichtsverlies - Inside.Gamer

Op Nintendo Switch hebben de Mii’s nog niet een heel grote rol, zeker niet zoals ze dat hadden op Wii en Wii U. Daar hadden we nog het plein waar de Mii’s kunnen socialisen en laten we de Mii-wedstrijden niet vergeten, waarbij hele parades aan Michael Jackson Mii’s voorbij marcheerden. Op 3DS zijn Nintendo’s privé-mascottes echter het allergrootst: daar hebben ze hun eigen games waarin hun persoonlijkheid de hoofdrol speelt. Doe die in een blender en je hebt het nieuwe Miitopia.

De manier waarop Nintendo de avatars een persoonlijkheid meegeeft is prijzenswaardig. Vooral Tomodachi Life is een indrukwekkend stukje reclame voor de Mii’s, die niet alleen heel grappig uit de hoek kunnen komen, maar ook heel willekeurig. Regelmatig roepen ze middels een tekstballonnetje iets wat totaal geen context heeft en dat zorgt elke keer weer voor een glimlach.

Tomodachi Life met actie
Dat geldt ook voor Miitopia. Het spel is een mengeling van eerdere Mii-titels, zoals Tomodachi Life, de StreetPass Quest en de mobiele game Miitomo. Je Mii gaat namelijk samen met een groepje zelfgemaakte Mii’s op een queeste om te zorgen dat Mii’s van over de hele wereld hun gezicht weer terugkrijgen. Dat is er namelijk letterlijk afgetoverd door een duistere heerser (die grappig genoeg ook weer is gebaseerd op een zelfgemaakte Mii) die deze vervolgens op vijanden plakte.

Aan jou en een team mede-Mii’s om die gezichten via turn-based gevechten weer naar de rechtmatige eigenaar te brengen. Dat klinkt vrij actief, maar dat valt helaas tegen. Je Mii’s zijn niet zozeer bezig met de strijd, maar vooral met elkaar, eten en in hotels verblijven. Net als Tomodachi Life speelt de band tussen de avatars een grote rol. Zijn je Mii’s dikke vrienden, dan kan het zomaar zijn dat een Mii voor zijn vriend springt en zijn leven redt in de strijd. Dat doen ze allemaal uit zichzelf, dus daar hoef jij eigenlijk weinig aan te doen.

Zo’n gevecht overkomt je min of meer terwijl je onderweg bent naar het volgende punt, dus je kiest niet zelf welke vijand je bevecht. Grappig is daarbij de manier van vechten. Je popster-Mii kan het bijvoorbeeld op een zingen zetten en de vijand tijdelijk uitschakelen. De vijandige Banshee doet iets vergelijkbaars door je Mii’s aan het huilen te maken, waardoor ze een paar rondes niet in staat zijn om te vechten. Is de vriendschap tussen de Mii’s goed, dan kan je kok-Mii bijvoorbeeld die Banshee counteren door in een flambeeraanval een fikkende pan richting de Banshee zwaaien. Die grappige manier van vechten én dus die willekeurige uitspraken van de Mii’s maken Miitopia charmant en vermakelijk naar te kijken.

Als speler heb je meer een rol als hulpverlener dan dat je alles onder controle hebt. De gevechten kunnen zelfs op de automatische piloot worden gedaan, zonder jouw inbreng. Je bent er vooral om het leven van je Mii’s aangenamer te maken, waardoor ze sterker worden voor de strijd. Dat doe je bijvoorbeeld door een banaan aan ze geven wanneer ze daarom vragen, of door tijdens etenstijd te zorgen dat je een gerecht kiest dat die specifieke Mii graag lust. Daar krijgen ze namelijk extra health door. Kies je verkeerd dan kunnen ze juist health verliezen.

De gamer als hulpje
Qua gameplay is Miitopia daarom weinig interessant. Je kunt het wat opleuken door in de gevechten de automatische piloot uit te zetten en zelf te selecteren welke aanval je Mii’s doen, of door hem of haar te voorzien van wat health om het gevecht te kunnen voltooien, maar dan doe je nog niet veel.

Je speelt vooral een grote rol in de creatie van de Mii’s. Niet alleen bepaal je hoe ze eruit komen te zien, je kiest ook meteen een karaktereigenschap (zoals: onspannen, actief of vriendelijk) en een beroep (zoals magiër, soldaat, kok of popster). Heb je dat eenmaal gekozen, dan heb je voornamelijk een rol als hulpje en doen je Mii’s met hun zeer aanwezige persoonlijkheden de rest.

Dat is tof om te bekijken, maar Miitopia is op deze manier niet uren achter elkaar spelen door de repetitieve natuur van de gameplay. Elke keer slapen de Mii’s een nachtje in een hostel, willen ze eten, doen ze af en toe nog een op geluk gebaseerd spelletje zoals Rock, Paper, Scissors of Roulette en dan trekken ze weer ten strijde.

Daarnaast zijn relaties tussen de Mii’s enorm belangrijk. Als je twee Mii’s uit je team te lang met elkaar op een kamer zet, dan kan hun band veel te sterk worden, wat jaloezie opwekt bij een ander. Die zit dan niet goed in zijn vel waardoor de vriendschap en de Mii zelf eronder lijdt. Dat kun je ondervangen door de Mii de volgende keer weer wat meer naar de betreffende Mii te laten toetrekken of door een nieuwe outfit voor hem of haar te kopen, wat de health ook positief beïnvloedt.

Uiteindelijk is Miitopia dus toch weer een soort Tomodachi Life, die je als worst voorhoudt dat er echt gameplay is, maar uiteindelijk sta je zelf vooral aan de zijlijn. Het voelt alsof je op zaterdagochtend een voetbalmoeder bent die alleen af en toe haar kids toeschreeuwt of een flesje water gooit. De kinderen hebben uiteindelijk zelf de meeste lol. Gelukkig maken de Mii’s het tot een vermakelijk schouwspel, met hun uit het niets komende opmerkingen, maar dat maakt van Miitopia helaas geen vermakelijke game.